Τι συμβαίνει ακριβώς με τους βρικόλακες;!!!

Τι συμβαίνει ακριβώς με τους βρικόλακες;

Διαβάστε μια μεγάλη έρευνα για το τι πιστεύει ο λαός για τους βρικόλακες! Πρόκειται ή όχι για χθόνιες οντότητες; Τι λέει η παράδοση γι’ αυτούς, και ...
πώς αντιμετωπίζει το θέμα η Εκκλησία μας; Διαβάστε τις αποκαλύψεις, που κάνουμε και πώς το θέμα αυτό απομυθοποιείται από την ίδια την Επιστήμη!...



Οι βρικόλακες, σύμφωνα με τη λαϊκή αντίληψη, είναι χθόνιες οντότητες, που βγαίνουν από τον τάφο τους για να πιούν το αίμα των ανθρώπων, αφού δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό!.. Στην εικόνα μας βλέπουμε μια συνηθισμένη παράσταση βρικόλακα με ένα σταυρό στο στήθος για να βλαστημάει το ιερό σύμβολο του Χριστιανισμού καθώς πίνει το αίμα των ανθρώπων, όπως αλιεύουμε την εικόνα και μέσα στο διαδίκτυο.

Ο βρικόλακας (ή βρυκόλακας), σύμφωνα με όσα γνωρίζουν οι Έλληνες, είναι πρώτα απ’ όλα πρόσωπο της λαογραφίας. Μια πρόληψη διαδεδομένη σε πολλούς λαούς, σύμφωνα με την οποία ορισμένα άτομα που έχουν πεθάνει, διατηρούν το πτώμα τους ανέπαφο ρουφώντας το αίμα ζωντανών υπάρξεων.

Από ετυμολογικής πλευράς, ο όρος βρικόλακας σημαίνει: 1) ο νεκρός που, σύμφωνα με τις λαϊκές δοξασίες, βγαίνει τη νύχτα από τον τάφο του και τρέφεται με αίμα ζωντανών («ο Νοσφεράτου ήταν βρικόλακας»). 2) (μεταφορικά) ο άνθρωπος που δεν κοιμάται τη νύχτα ή τριγυρνάει άσκοπα («μένει σαν τον βρικόλακα όλη νύχτα ξάγρυπνος» κλπ.)

Από την άποψη της θρησκειολογίας, η πρόληψη αυτή ταξινομείται στη μεγάλη κατηγορία των συγκινησιακών εμπειριών, αναφορικά με τον θάνατο, ως προβληματικό φαινόμενο· ο νεκρός μπορεί να μην είναι πράγματι νεκρός και να εξακολουθεί να ζει ανάμεσα στους ζωντανούς, με τρόπο διαφορετικό όμως από αυτόν που ζουν οι ζωντανοί και προπάντων βλάπτοντάς τους. Η πρόληψη αυτή αποδίδει στους βρικόλακες μία σειρά από δραστηριότητες που συνδέονται με τη μεταθανάτια ζωή τους.

Ο βρικόλακας, πάντα κατά την παράδοση, είναι περιορισμένος στον τάφο του (που πρέπει να βρίσκεται στη γενέθλια γη) από την αυγή έως τη δύση, αλλά τη νύχτα είναι τελείως ελεύθερος. Μπορεί να μεταμορφωθεί σε έμψυχο ον (λύκο, νυχτερίδα κλπ.) ή σε κάτι άψυχο (ομίχλη ή χιονόνερο). Είναι προικισμένος με υπερβολική δύναμη. Τρέφεται με το ανθρώπινο αίμα και η μοίρα των θυμάτων του είναι να γίνουν βρικόλακες, όπως κι αυτός.

Σύμφωνα με μία παράδοση, πολύ διαδεδομένη και στα δικά μας τα χωριά, τα Καλαβρυτοχώρια, ο βρικόλακας μπορεί να εξουδετερωθεί μόνο αν τον διαπεράσει κανείς στον τάφο του με έναν ξύλινο πάσσαλο ή με ένα μεταλλικό όπλο, στη διάρκεια της ημέρας. Άλλοι πάλι καλούν ένα παπά και τον ξορκίζει μέσα στον τάφο του «βρικολακιασμένου», χύνοντας σε μια τρύπα που ανοίγουν καυτό νερό για να «ζεματιστεί» (= καεί) και ο παπάς να κάνει αγιασμό στον τάφο του κ.ά.

Στην αρχαία Ελλάδα πίστευαν ότι οι ψυχές –κυρίως των δολοφονημένων– δεν κατέβαιναν στον Άδη, αλλά περιφέρονταν ως εκδικητές στη Γη, απειλώντας τους ενόχους. Ενδιαφέρον είναι ένα δημοσίευμα που αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε:

«Στην αρχαίες Ελλάδα και τη Ρώμη υπήρχαν γιορτές σε καθορισμένη περίοδο του έτους, που είχαν ως κεντρικό θέμα τους την επιστροφή των νεκρών. Στη Ρώμη ήταν τα Lemuria και στην Ελλάδα, τα Ανθεστήρια. Κατά τη διάρκεια αυτών των εορτών που κρατούσαν γενικά τρεις ημέρες, τελούνταν θυσίες και οι ειδικές οικιακές τελετουργίες, όλες για το καλωσόρισμα των νεκρών. Δεδομένου ότι ο θάνατος δεν αλλάζει το χαρακτήρα που είχε κάποιος εν ζωή, οι πρόγονοί μας θεωρούσαν πως υπήρχαν αγαθοποιοί νεκροί, οι Manes και κακόβουλοι, οι Lemures, που επέστρεφαν μόνο για κακό. Οι γιορτασμοί κρατούσαν μόνο για τρεις ημέρες, εξαιτίας του κακού που θα μπορούσε να γίνει αν παρέμεναν περισσότερο οι Lemures. Κάθε οικογένεια προετοίμαζε ιδιαίτερη υποδοχή για τους προγόνους της, παρασκευάζοντας τροφή και πιοτό για να κατευναστεί η πείνα και η δίψα των φαντασμάτων. Για να προστατευτούν από τους Lemures, τοποθετούσαν ή σχεδίαζαν φυλακτήρια στις πόρτες και τα παράθυρα. Οι Αθηναίοι ιδιαίτερα έδεναν σχοινιά γύρω από τους ναούς τους για να αποτρέψουν το μίασμα των ιερών εγκαταστάσεων από τους νεκρούς. Πριν αναχωρήσουν οι νεκροί για τον κάτω κόσμο στο τέλος των εορτασμών, προσπαθούσαν να πάρουν μερικούς ζωντανούς μαζί τους. Συνεπώς, αν άκουγε κανείς το όνομά του μέσα στη νύχτα, δεν έπρεπε να απαντήσει. Οι Lemures ή οι Κήρες μπορούσαν να καλέσουν μόνο μια φορά. Αν όμως απαντούσε, τότε βρισκόταν νεκρός το επόμενο πρωί. Στο τέλος της περιόδου των τριήμερων εορτασμών, κάθε ρωμαϊκή ή ελληνική οικογένεια διοργάνωνε μια τελετή εξορκισμού, για να απελευθερώσει το σπίτι από τις ψυχές των νεκρών και να εξασφαλίσει ευλογία για το επόμενο έτος. Η κεφαλή του οίκου, αφού εξαγνιζόταν, εκτελούσε την τελετή ρίχνοντας σπόρους πίσω του. Είναι πολύ περίεργο το γεγονός ότι αυτού του είδους την τελετή συναντάμε σε μακρινούς λαούς, όπως είναι οι Κινέζοι ή οι Ιάπωνες…» (1)

Αλλά και στους νεότερους χρόνους (17ος-18ος αι. και ύστερα) η πρόληψη αυτή των αρχαίων είχε μεγάλη διάδοση με αρκετούς θρύλους και παραδόσεις, που μπορούν να γραφούν εκατοντάδες βιβλία!

Κι όπως είπαμε, την πίστη αυτή για τους βρικόλακες τη συναντούμε επίσης στους αρχαίους Αιγυπτίους, στους Ρωμαίους, αλλά και σε άλλους λαούς.

Πέραν αυτών, εκτός από το αίμα των αδικοχαμένων, σύμφωνα με τη λαϊκή αντίληψη, βρικολάκιαζε επίσης και το πτώμα στο οποίο δεν είχαν ψάλει νεκρώσιμη ακολουθία ή το διασκέλιζε μία γάτα, ένα φίδι ή ένας εχθρός του, καθώς και πολλοί που έζησαν αμαρτωλή ζωή.




http://www.sakketosaggelos.gr