Όταν έφθασα στην Αθήνα κάλεσα στο τηλέφωνο τον σύνδεσμο που μου είχαν δώσει με το παρατσούκλι “Σκορπιός” στο ιντερνέτ. Ήταν ένας άνθρωπος πάνω από τα είκοσι, τα πόδια του φαίνονταν να είναι δεμένα με σίδερα από κάποιο ατύχημα. Με χαιρέτησε με έναν αρχαίο Πυθαγόρειο χαιρετισμό. Οι Αθηναίοι χαιρόντουσαν γιατί εκείνη την ημέρα 5 Σεπτεμβρίου έμαθαν ότι πήραν τους Ολυμπιακούς του 2004.πήγαμε σε ένα εστιατόριο στην Πλάκα.
© John Opsopaus 1997 σε περίληψη από τον Ίωνα Μάγγο. Αυτή η αναφορά γράφτηκε το Φθινόπωρο του 1997 μετά από μια επίσκεψη στους ιερούς χώρους της Ελλάδος. Το άρθρο είναι αναδημοσιευση απο άρθρο της www.miastala.com του 2010.
Η συζήτηση μας ήταν χαώδης. Να μερικά αποσπάσματα από τον Σκορπιό: “Αυτά τα ζωώδη πόδια που έχω είναι το κάρμα μου. Έκανα κάποια πολύ κακά πράγματα στην προηγούμενη ζωή μου. Ξέρει βρήκα ένα βωμό του Πάνα στα δάση του όρους Λύκαιον. Έκανα μια αιματηρή θυσία και τον συνάντησα εκεί. Τώρα ξέρω ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μου.”
“Εμείς οι Έλληνες έχουμε ξεχάσει τους αρχαίους τρόπους! Όλα αυτά, δείχνοντας την Αθήνα είναι για να παίρνουμε τα λεφτά των τουριστών. Χέζουμε στους αρχαίους ναούς, αυτό κάνουμε” Ήδη είχε πλημμυρίσει δάκρυα.
“Αλλά ένας από τους Καβείριους αδελφούς μου είναι πολύ υψηλά στην εκκλησία, δεν ξέρουν ότι είναι ένας από εμάς. Καλέσαμε την Έριδα, και τώρα βρίσκονται σε χάος, πολεμάνε ο ένας τον άλλο για τα λεφτά. Δημιουργούν την δική τους πραγματικότητα.”
“Είσαι 4=7 , σωστά;» με ρώτησε χωρίς εξήγηση. Δεν ήμουν σίγουρος τι έπρεπε να πω, έτσι σήκωσα τους ώμους και φάνηκε να το δέχεται για απάντηση. Γρήγορα γύρισα την συζήτηση στους Κενταύρους. Ο Σκορπιός πήρε φωτιά.
Ο Χείρων έμαθε τις τέχνες του από τον Απόλλωνα και την Άρτεμη, τα μυστικά του Ηλίου και της Σελήνης, βλέπεις; Υπάρχουν δύο Κένταυροι στον ουρανό, έβαλε τον Τοξότη εκεί για να δείξει το¾ δρόμο προς το Χρυσόμαλλο Δέρας” “Ο Χείρων ήταν τόσο σοφός γιατί συνδύαζε τα καλύτερα στοιχείατου ανθρώπου και του ζώου. Αυτό είναι υψηλότερο από την αλχημική ένωση του αρσενικού και του θηλυκού, γιατί συνδυάζει την ζωική ζωτικότητα με την ανθρώπινη σοφία και συμπόνια·
“Εμείς οι Έλληνες έχουμε ξεχάσει τους αρχαίους τρόπους! Όλα αυτά, δείχνοντας την Αθήνα είναι για να παίρνουμε τα λεφτά των τουριστών. Χέζουμε στους αρχαίους ναούς, αυτό κάνουμε” Ήδη είχε πλημμυρίσει δάκρυα.
“Αλλά ένας από τους Καβείριους αδελφούς μου είναι πολύ υψηλά στην εκκλησία, δεν ξέρουν ότι είναι ένας από εμάς. Καλέσαμε την Έριδα, και τώρα βρίσκονται σε χάος, πολεμάνε ο ένας τον άλλο για τα λεφτά. Δημιουργούν την δική τους πραγματικότητα.”
“Είσαι 4=7 , σωστά;» με ρώτησε χωρίς εξήγηση. Δεν ήμουν σίγουρος τι έπρεπε να πω, έτσι σήκωσα τους ώμους και φάνηκε να το δέχεται για απάντηση. Γρήγορα γύρισα την συζήτηση στους Κενταύρους. Ο Σκορπιός πήρε φωτιά.
Ο Χείρων έμαθε τις τέχνες του από τον Απόλλωνα και την Άρτεμη, τα μυστικά του Ηλίου και της Σελήνης, βλέπεις; Υπάρχουν δύο Κένταυροι στον ουρανό, έβαλε τον Τοξότη εκεί για να δείξει το¾ δρόμο προς το Χρυσόμαλλο Δέρας” “Ο Χείρων ήταν τόσο σοφός γιατί συνδύαζε τα καλύτερα στοιχείατου ανθρώπου και του ζώου. Αυτό είναι υψηλότερο από την αλχημική ένωση του αρσενικού και του θηλυκού, γιατί συνδυάζει την ζωική ζωτικότητα με την ανθρώπινη σοφία και συμπόνια·
Ένα ανθρώπινο κεφάλι και καρδιά συνδυασμένη με την λίμπιντο ενός αλόγου! Αυτή η ένωση θα έρθει στον νέο αιώνα, σε μια επανάσταση στον ουρανό όπως και στην Γη. Για αυτό ο Θείος ΑΙ (εννοούσε τον Aleister Crowley) “το ονόμαζε λαγνεία”. Γνώριζε αυτά τα πράγματα, κρίμα που τα σκάτωσε! Θυμήσου αυτό για τον Χείρωνα: για να τον καταλάβεις πρέπει να αγκαλιάσεις το σώμα του και το μυαλό του! “Για αυτό ο Χείρων είναι ένα όχημα του Φάουστ για να συναντήσει την Μαντώ, την Soror Mystica του. Ο Χείρων πάντοτε κινείται κυκλικά, η Μαντώ είναι ακίνητη, ενώνουν τα αντίθετα, βλέπεις ;”
“Η Μαντώ ήταν η Θεσσαλική Σίβιλλα, η ψυχοπομπός που μύησε τον Φάουστ στα μυστήρια της Περσεφόνης στον κάτω κόσμο, έτσι μπορούσε να ολοκληρώσει την μυστηριακή ένωση με την Ελένη. Τον οδηγεί στον κοσμικό άξονα όπου ο Ήλιος και η Σελήνη στέκονται ακίνητοι. Ο Goethe ήθελε να πει ότι γνώριζε για τα μυστήρια, αλλά δεν μπορούσε, έτσι έγραψε για αυτά κάτω από μανδύα. Έτσι μας λέει για τον Homunculus ένα πνεύμα της φωτιάς που ψάχνει για σώμα. Ακολουθεί την νύμφη Γαλάτεια στο κοχύλι της Αφροδίτης και βυθίζονται στην αλμυρή θάλασσα. Είναι η αλχημική ένωση της φωτιάς και του νερού από τον Έρωτα, σωστά; Όλη η ζωή πηγάζει από την θάλασσα. Ο Goethe ήταν καλός αλχημιστής. Κράτα τον για οδηγό σου” Έδειξα στον Σκορπιό μια φωτογραφία με τον σκελετό του κενταύρου και του είπα τι υποπτευόμασταν και το τι ξέραμε. Εξιταρίσθηκε πολύ και είπε,
“Πρέπει να πας στην σπηλιά του κενταύρου. Όχι στην μεγάλη στους πρόποδες του Πηλίου, αυτή είναι σκουπίδια. Ούτε σε αυτήν ανάμεσα στις δύο κορυφές του Πηλίου. Πήγαινε σε αυτήν στο Ανήλιο στο Ανατολικό Πήλιο. Δεν είναι τόσο ψηλή όσο η σπηλιά του Χείρωνα, θα πρέπει να κατέβεις προς τα κάτω. Οι μπάσταρδοι την έχουν κλειδωμένη τώρα. Θα πρέπει να πάρεις το κλειδί από το μουσείο στην Ανακασιά. Πρέπει να βρεις τον κλειδούχο , αυτόν που κρατάει το κλειδί της σπηλιάς. Μην αναφέρεις το όνομα μου γιατί ποτέ δεν θα το πάρεις. Εδώ ο Σκορπιός θα σε βοηθήσει να βρεις τον κένταυρο”
και άρχισε να γράφει κατευθύνσεις σε μια χαρτοπετσέτα. Τον ευχαρίστησα για την βοήθεια του και μου απάντησε, “Καλή τύχη στον Βόλο, Ξέρεις είναι το μέρος όπου η Εριδα πήγε στον γάμο της Θέτιδας”. Κατόπιν φώναξε «Hail Eris!» που με έκανε να τρέμω. Καθώς έμπαινα στο ταξί κούνησε το δάχτυλό του και μου είπε «Ποτέ μην ξεχνάς να καλείς την Έριδα.»
“Η Μαντώ ήταν η Θεσσαλική Σίβιλλα, η ψυχοπομπός που μύησε τον Φάουστ στα μυστήρια της Περσεφόνης στον κάτω κόσμο, έτσι μπορούσε να ολοκληρώσει την μυστηριακή ένωση με την Ελένη. Τον οδηγεί στον κοσμικό άξονα όπου ο Ήλιος και η Σελήνη στέκονται ακίνητοι. Ο Goethe ήθελε να πει ότι γνώριζε για τα μυστήρια, αλλά δεν μπορούσε, έτσι έγραψε για αυτά κάτω από μανδύα. Έτσι μας λέει για τον Homunculus ένα πνεύμα της φωτιάς που ψάχνει για σώμα. Ακολουθεί την νύμφη Γαλάτεια στο κοχύλι της Αφροδίτης και βυθίζονται στην αλμυρή θάλασσα. Είναι η αλχημική ένωση της φωτιάς και του νερού από τον Έρωτα, σωστά; Όλη η ζωή πηγάζει από την θάλασσα. Ο Goethe ήταν καλός αλχημιστής. Κράτα τον για οδηγό σου” Έδειξα στον Σκορπιό μια φωτογραφία με τον σκελετό του κενταύρου και του είπα τι υποπτευόμασταν και το τι ξέραμε. Εξιταρίσθηκε πολύ και είπε,
“Πρέπει να πας στην σπηλιά του κενταύρου. Όχι στην μεγάλη στους πρόποδες του Πηλίου, αυτή είναι σκουπίδια. Ούτε σε αυτήν ανάμεσα στις δύο κορυφές του Πηλίου. Πήγαινε σε αυτήν στο Ανήλιο στο Ανατολικό Πήλιο. Δεν είναι τόσο ψηλή όσο η σπηλιά του Χείρωνα, θα πρέπει να κατέβεις προς τα κάτω. Οι μπάσταρδοι την έχουν κλειδωμένη τώρα. Θα πρέπει να πάρεις το κλειδί από το μουσείο στην Ανακασιά. Πρέπει να βρεις τον κλειδούχο , αυτόν που κρατάει το κλειδί της σπηλιάς. Μην αναφέρεις το όνομα μου γιατί ποτέ δεν θα το πάρεις. Εδώ ο Σκορπιός θα σε βοηθήσει να βρεις τον κένταυρο”
και άρχισε να γράφει κατευθύνσεις σε μια χαρτοπετσέτα. Τον ευχαρίστησα για την βοήθεια του και μου απάντησε, “Καλή τύχη στον Βόλο, Ξέρεις είναι το μέρος όπου η Εριδα πήγε στον γάμο της Θέτιδας”. Κατόπιν φώναξε «Hail Eris!» που με έκανε να τρέμω. Καθώς έμπαινα στο ταξί κούνησε το δάχτυλό του και μου είπε «Ποτέ μην ξεχνάς να καλείς την Έριδα.»
Την επόμενη μέρα νοίκιασα ένα μικρό Fiat και οδήγησα ως τον Βόλο. Μόλις εγκαταστάθηκα στο δωμάτιο κάλεσα το Μουσείο Θεόφιλου στην Ανακασιά και προσπάθησα να τους κάνω να καταλάβουν ότι χρειαζόμουν το κλειδί για την σπηλιά του Ανήλιου. Αφού με πέρασαν από τον έναν που δεν μιλούσε Αγγλικά στον άλλο μέχρι που απάντησε μια κυρία Αλεξάνδρα που κατάλαβε τι ζητούσα.
«Πρέπει να κάνετε αίτηση για να επισκεφθείτε την σπηλιά» μου εξήγησε, “Πόσο θα πάρει?” ρώτησα
«Μια εβδομάδα, μπορεί και δύο»
“Αυτό δεν είναι καλό” είπα, “Πρέπει να φύγω για την Μύκονο μεθαύριο.
«Είναι αδύνατον τότε, λυπάμαι»
“Μα ήρθα όλο τον δρόμο από το Tennessee για να δω την σπηλιά” παρεκάλεσα, “Έχετε ακούσει για τον σκελετό του Κενταύρου στο Πανεπιστήμιο του Tennessee?”
Υπήρξε μια στιγμή σιωπής και είπε, “Να είσαι στο μουσείο στις 2 η ώρα και έκλεισε. Ήταν ήδη 1,30, έτσι πήδηξα στο Φιατάκι και ανέβηκα βόρεια τον Βόλο στην Ανακασιά.
Όταν έφθασα στο Μουσείο έμπλεξα με τους φρουρούς που δεν καταλάβαιναν Αγγλικά. Όπου συνέχισα να ρωτώ για την Αλεξάνδρα. Τελικά με πήγανε στο γραφείο της όπου εξήγησα ότι είμαι αυτός που τηλεφώνησε και της έδωσα την κάρτα μου, που ήλπιζα να μην δει ότι δεν είχα καμιά σχέση με την αρχαιολογία. Με πήγε στο γραφείο του διευθυντή. Αυτός κοίταξε την κάρτα μου και μου την επέστρεψε ενώ μιλούσανε Ελληνικά. Γύρισε σε εμένα “Γιατί θέλεις να πας σε αυτήν την σπηλιά? Δεν υπάρχει τίποτα για το κοινό”
“Γιατί λέγετε, ότι είναι σπηλιά Κενταύρου και έχω ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους Κενταύρους. Ξέρετε έχουμε ένα σκελετό Κενταύρου στο Πανεπιστήμιο του Tennessee,» είπα. “Ναι ξέρω είναι παραμύθι” είπε γελώντας. “Ναι”, απάντησα γελώντας μαζί του “είναι ένα μάλλον αστείο ανέκδοτο, αλλά ακόμη επιθυμώ να επισκεφτώ την σπηλιά”
Σταμάτησε να γελά, έγραψε δυο τηλεφωνικούς αριθμούς σε ένα χαρτί και το έδωσε στην Αλεξάνδρα. Αυτή κινήθηκε να με βγάλει έξω, όποτε ρώτησα “Τι θα γίνει με την αίτηση;”. “Δεν χρειάζεται” απάντησε χωρίςνα σηκώσει τα μάτια του από τα χαρτιά του.
Ο πρώτος αριθμός ήταν η καθηγήτρια Μαυρογένους που θα μου έδειχνε την σπηλιά. Μίλησα μαζί της και μου είπε : “Να είσαι αύριο το πρωί στις 10 στο γραφείο Αρχαιοτήτων”. Την επόμενη μέρα την βρήκα ντυμένη στα χακί. Μπήκε στο γραφείο και ξαναβγήκε με ένα φακό . Μου έδωσε το χέρι της και συστήθηκε: “Είμαι η Μαντώ Μαυρογένους”. Και εξήγησε. “Ναι, το όνομα μου είναι μιας Ελληνίδας πατριώτισσας”. Καθώς ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητό της με ρώτησε “Έχεις φακό και μπαταρίες;”. Δεν είχα, σταματήσαμε σε ένα μαγαζάκι και αγόρασα. Την ευχαρίστησα που ήταν η οδηγός μου και την δυσκολία μου να βρω την κλειδούχο”. Έβγαλα την φωτογραφία με τον σκελετό του κενταύρου και της την έδειξα. Χλόμιασε και είπε “Έχω ακούσει για αυτό το πράγμα”. Σκαρφαλώσαμε στο Πήλιο και αντικρίσαμε το Αιγαίο.
Φτάσαμε στο χωριό Ανήλιο στο ανατολικό Πήλιο.
Στρίψαμε σε ένα πολύ στενό δρομάκι που κατέβαινε σε ένα αδιαπέραστο δάσος. Σταμάτησε κάπου και βγήκαμε από το αυτοκίνητο. Κατόπιν συνεχίσαμε προς τα κάτω σε μια βραχώδη επικίνδυνη κατηφοριά. Ήμασταν ξανά στο αδιαπέραστο δάσος. Η Μαντώ σταμάτησε έβγαλε από ένα χαρτί έναν μπακλαβά και είπε: “Πάντοτε φέρνω ένα δώρο στην Παμφίλη, την γηραιά κυρία σε αυτά τα δάση”. Και συνέχισε “Αυτό είναι το δάσος των Φερρών. Αυτό ήταν το αρχαίο Θεσσαλικό όνομα για τους Κενταύρους. Λέγεται ότι ζούσαν εδώ πριν τους διώξουν στο βουνό Πίνδος”.
Όταν μεσημέρι με ζέστη όταν φτάσαμε σε μια πηγή που έτρεχε από μια σχισμή στον βράχο. Η Μαντώ έπλυνε το πρόσωπό της και τα χέρια της, και μου πρότεινε να κάνω το ίδιο. Μάλιστα επέμενε πολύ. Το έκανα και ένοιωσα ανανεωμένος. Λίγο μετά την πηγή φθάσαμε σε ένα μικρό άνοιγμα όπου μια αρχαία συκιά φύτρωνε σε μια σχισμή του βράχου. “Αυτό είναι” μου ανακοίνωσε, “η σπηλιά των Φερρών”. Κοίταξα στον λάκκο ανάμεσα στους βράχους. Πίσω από την συκιά ήταν το στόμιο της σπηλιάς, που ήταν κλεισμένη με μια σκουριασμένη σιδερένια πόρτα. Η Μαντώ αναρριχήθηκε στον λάκκο και έβγαλε ένα κλειδί, ήταν τεράστιο 15 πόντους και φαινόταν πολύ παλιό. Πριν βάλει το κλειδί έκανε κάτι παράξενο, χτύπησε με την μπότα της, τρεις φορές το έδαφος !
Δεν μπορούσε να ξεκλειδώσει και μου έδωσε το κλειδί. Ήταν παράξενο είχε δύο τεμνόμενους εγκάρσια δακτυλίους για πτέρυγες του. Με είδε να το παρατηρώ και μου είπε : “Ξέρεις για τον Τίμαιο;”. “Όχι καλά” απάντησα, χαμογέλασε και δεν είπε τίποτε άλλο. Σκαρφάλωσα στον λάκκο ξεκλείδωσα και άνοιξα την πόρτα. ‘Προχώρα και πάρε το κλειδί μαζί σου” είπε. Το πήρα και προχώρησα στο λυκόφως της σπηλιάς. Μέσα υπήρχε μια μεγάλη πέτρα σκαλισμένη σαν Γοργόνειο. Η Μαντώ κάτι πέρασε από κάτω του. Μια προσφορά; Στο πάτωμα πρόσεξα πολλά βότανα, κάποια πολύ φρέσκα, κάποιοι τα είχαν ρίξει από την πόρτα σαν προσφορές.
Η Μαντώ προχώρησε μπροστά στο βάθος. Αν και είχαμε αναμμένους τους φακούς, το σκοτάδι ήταν καταπιεστικό. Το πάτωμα ήταν γεμάτο πήλινα θραύσματα και αγαλματάκια. Μπόρεσα να καταλάβω ότι κάλυπταν μια περίοδο από την Νεολιθική εποχή μέχρι την Μυκηναϊκή, την Ελληνιστική και την Ρωμαϊκή. Σε ένα ανοιχτό μέρος υπήρχαν σημάδια μοντέρνας ανασκαφής, αλλά όχι πρόσφατης. Αναρωτήθηκα αν ήταν το σημείο που βρήκαν τον σκελετό. Το μέγεθος ταίριαζε. Η Μαντώ πήγε σε μια σκοτεινή γωνιά και με άφησε να εξερευνώ μόνος μου. Πιο βαθιά γύρισα τον φακό δεξιά στον τοίχο και είδα ζωγραφισμένες εικόνες Κενταύρων, που μου θύμισαν τις βραχογραφίες στο Les Trois Freres. Όταν γύρισα τον φακό δεξιά, μου σηκώθηκαν οι τρίχες.
Υπήρχε ένας τεράστιος διπλός σταλακτίτης που έφτανε μέχρι το έδαφος. Σχημάτιζε έναν τέλειο φυσικού μεγέθους κένταυρο που σε έκανε να πιστεύεις ότι εδώ ο Χείρωνας συνάντησε την Γοργώ Μέδουσα. Ακόμη είχε έναν κρυσταλλικό φαλλό. Οι σταλαγμίτες γύρω από τα πόδια του κενταύρου ήταν λείοι από το άγγιγμα των χεριών χιλιάδων γενεών.
Μπροστά από το “άγαλμα” μια κυκλική τρύπα ήταν κομμένη από το πάχους 3 εκατοστών δάπεδο. Αποκάλυπτε ένα βαθύ πηγάδι με νερό απίστευτης καθαρότητας. Δεν μπορούσα να το κοιτάξω για πολύ, γιατί το μεγάλο βάθος του με ζάλιζε. Κτηνώδη πρόσωπα με κοιτάγανε από τα βάθη του. Είχα αποπροσανατολιστεί όταν με πλησίασε η Μαντώ και με οδήγησε σε ένα βαθύτερο σημείο της σπηλιάς. “Αυτό το μέρος είναι για τις τρεις: Την Περσεφόνη, την Δήμητρα και την Εκάτη” ψιθύρισε. Υπήρξε μια ξαφνική έκρηξη φωτός από τους φακούς μας.
Ένα χρυσό τρίποδο !!! Στην βάση του υπήρχε ένα χοντρό κερί, το οποίο άναψε η Μαντώ. Σύντομα παράξενες μυρουδιές γέμισαν τον αέρα. Την θυμάμαι να λέει : “Κοίτα μέσα από τον καπνό” ο οποίος στριφογύριζε σε σχεδόν αναγνωρίσιμα σχήματα. Νομίζω ότι την άκουσα να λέει “Πάρε το κλειδί. Σβήσε το τρίποδο”. Θυμάμαι ότι το άκουσα να αντηχεί με ένα περίεργο ήχο, αλλά αυτά είναι ότι θυμάμαι.
Πρέπει να ζαλίστηκα από τις αναθυμιάσεις και από την σπηλιά, καθόσον η μνήμη μου παραμένει θολή. Θυμάμαι να περπατώ και ανακαλύπτω ένα ύφασμα στο κεφάλι μου. Νομίζω ότι προσπάθησα να το βγάλω, αλλά κάποιος με εμπόδισε να το βγάλω, και νομίζω ότι άκουσα την Μαντώ να λέει κάτι, ότι το ύφασμα με προστάτευε από την Γοργώ. Το πρώτο καθαρό πράγμα που θυμάμαι είναι να είμαι ξαπλωμένος στο έδαφος της σπηλιάς, και την Μαντώ από πάνω μου να με προσέχει. Με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου και επιστρέψαμε στην είσοδο της σπηλιάς. Καθώς φθάσαμε στην πόρτα την άκουσα να λέει κάτι σαν : “Τελειώσατε την ιερή τελετουργίαν, αποδώσατε τον στο ιερό φως “.
Βγήκα στον ήλιο, και ήταν τόσο λαμπρός που τυφλώθηκα. Όταν τα μάτια μου προσαρμοστήκανε, σκέφθηκα να γυρίσω να δω την Μαντώ. Αλλά κάτι με σταμάτησε. Γρήγορα ήταν κοντά μου. Κοίταξα τα λευκά σύννεφα προς το βουνό. Καθώς τα παρακολουθούσα πήρανε το σχήμα μιας μεγαλοπρεπούς βασίλισσας στον θρόνο της. Πίσω μου η Μαντώ είπε: “Ο Ιξίων θα βρεθεί σήμερα το βράδυ με την λευκό–χερη Ήρα”.
Δεν έχω πολλά ακόμη να σας πω. Στον γυρισμό ήμουν τόσο μπερδεμένος και δεν είχα όρεξη για κουβέντα. Η Μαντώ ήταν βυθισμένη στις σκέψεις της. Την επόμενη μέρα οδήγησα στην Αθήνα και πήρα το αεροπλάνο της Ολυμπιακής για την Μύκονο.
«Πρέπει να κάνετε αίτηση για να επισκεφθείτε την σπηλιά» μου εξήγησε, “Πόσο θα πάρει?” ρώτησα
«Μια εβδομάδα, μπορεί και δύο»
“Αυτό δεν είναι καλό” είπα, “Πρέπει να φύγω για την Μύκονο μεθαύριο.
«Είναι αδύνατον τότε, λυπάμαι»
“Μα ήρθα όλο τον δρόμο από το Tennessee για να δω την σπηλιά” παρεκάλεσα, “Έχετε ακούσει για τον σκελετό του Κενταύρου στο Πανεπιστήμιο του Tennessee?”
Υπήρξε μια στιγμή σιωπής και είπε, “Να είσαι στο μουσείο στις 2 η ώρα και έκλεισε. Ήταν ήδη 1,30, έτσι πήδηξα στο Φιατάκι και ανέβηκα βόρεια τον Βόλο στην Ανακασιά.
Όταν έφθασα στο Μουσείο έμπλεξα με τους φρουρούς που δεν καταλάβαιναν Αγγλικά. Όπου συνέχισα να ρωτώ για την Αλεξάνδρα. Τελικά με πήγανε στο γραφείο της όπου εξήγησα ότι είμαι αυτός που τηλεφώνησε και της έδωσα την κάρτα μου, που ήλπιζα να μην δει ότι δεν είχα καμιά σχέση με την αρχαιολογία. Με πήγε στο γραφείο του διευθυντή. Αυτός κοίταξε την κάρτα μου και μου την επέστρεψε ενώ μιλούσανε Ελληνικά. Γύρισε σε εμένα “Γιατί θέλεις να πας σε αυτήν την σπηλιά? Δεν υπάρχει τίποτα για το κοινό”
“Γιατί λέγετε, ότι είναι σπηλιά Κενταύρου και έχω ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους Κενταύρους. Ξέρετε έχουμε ένα σκελετό Κενταύρου στο Πανεπιστήμιο του Tennessee,» είπα. “Ναι ξέρω είναι παραμύθι” είπε γελώντας. “Ναι”, απάντησα γελώντας μαζί του “είναι ένα μάλλον αστείο ανέκδοτο, αλλά ακόμη επιθυμώ να επισκεφτώ την σπηλιά”
Σταμάτησε να γελά, έγραψε δυο τηλεφωνικούς αριθμούς σε ένα χαρτί και το έδωσε στην Αλεξάνδρα. Αυτή κινήθηκε να με βγάλει έξω, όποτε ρώτησα “Τι θα γίνει με την αίτηση;”. “Δεν χρειάζεται” απάντησε χωρίςνα σηκώσει τα μάτια του από τα χαρτιά του.
Ο πρώτος αριθμός ήταν η καθηγήτρια Μαυρογένους που θα μου έδειχνε την σπηλιά. Μίλησα μαζί της και μου είπε : “Να είσαι αύριο το πρωί στις 10 στο γραφείο Αρχαιοτήτων”. Την επόμενη μέρα την βρήκα ντυμένη στα χακί. Μπήκε στο γραφείο και ξαναβγήκε με ένα φακό . Μου έδωσε το χέρι της και συστήθηκε: “Είμαι η Μαντώ Μαυρογένους”. Και εξήγησε. “Ναι, το όνομα μου είναι μιας Ελληνίδας πατριώτισσας”. Καθώς ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητό της με ρώτησε “Έχεις φακό και μπαταρίες;”. Δεν είχα, σταματήσαμε σε ένα μαγαζάκι και αγόρασα. Την ευχαρίστησα που ήταν η οδηγός μου και την δυσκολία μου να βρω την κλειδούχο”. Έβγαλα την φωτογραφία με τον σκελετό του κενταύρου και της την έδειξα. Χλόμιασε και είπε “Έχω ακούσει για αυτό το πράγμα”. Σκαρφαλώσαμε στο Πήλιο και αντικρίσαμε το Αιγαίο.
Φτάσαμε στο χωριό Ανήλιο στο ανατολικό Πήλιο.
Στρίψαμε σε ένα πολύ στενό δρομάκι που κατέβαινε σε ένα αδιαπέραστο δάσος. Σταμάτησε κάπου και βγήκαμε από το αυτοκίνητο. Κατόπιν συνεχίσαμε προς τα κάτω σε μια βραχώδη επικίνδυνη κατηφοριά. Ήμασταν ξανά στο αδιαπέραστο δάσος. Η Μαντώ σταμάτησε έβγαλε από ένα χαρτί έναν μπακλαβά και είπε: “Πάντοτε φέρνω ένα δώρο στην Παμφίλη, την γηραιά κυρία σε αυτά τα δάση”. Και συνέχισε “Αυτό είναι το δάσος των Φερρών. Αυτό ήταν το αρχαίο Θεσσαλικό όνομα για τους Κενταύρους. Λέγεται ότι ζούσαν εδώ πριν τους διώξουν στο βουνό Πίνδος”.
Όταν μεσημέρι με ζέστη όταν φτάσαμε σε μια πηγή που έτρεχε από μια σχισμή στον βράχο. Η Μαντώ έπλυνε το πρόσωπό της και τα χέρια της, και μου πρότεινε να κάνω το ίδιο. Μάλιστα επέμενε πολύ. Το έκανα και ένοιωσα ανανεωμένος. Λίγο μετά την πηγή φθάσαμε σε ένα μικρό άνοιγμα όπου μια αρχαία συκιά φύτρωνε σε μια σχισμή του βράχου. “Αυτό είναι” μου ανακοίνωσε, “η σπηλιά των Φερρών”. Κοίταξα στον λάκκο ανάμεσα στους βράχους. Πίσω από την συκιά ήταν το στόμιο της σπηλιάς, που ήταν κλεισμένη με μια σκουριασμένη σιδερένια πόρτα. Η Μαντώ αναρριχήθηκε στον λάκκο και έβγαλε ένα κλειδί, ήταν τεράστιο 15 πόντους και φαινόταν πολύ παλιό. Πριν βάλει το κλειδί έκανε κάτι παράξενο, χτύπησε με την μπότα της, τρεις φορές το έδαφος !
Δεν μπορούσε να ξεκλειδώσει και μου έδωσε το κλειδί. Ήταν παράξενο είχε δύο τεμνόμενους εγκάρσια δακτυλίους για πτέρυγες του. Με είδε να το παρατηρώ και μου είπε : “Ξέρεις για τον Τίμαιο;”. “Όχι καλά” απάντησα, χαμογέλασε και δεν είπε τίποτε άλλο. Σκαρφάλωσα στον λάκκο ξεκλείδωσα και άνοιξα την πόρτα. ‘Προχώρα και πάρε το κλειδί μαζί σου” είπε. Το πήρα και προχώρησα στο λυκόφως της σπηλιάς. Μέσα υπήρχε μια μεγάλη πέτρα σκαλισμένη σαν Γοργόνειο. Η Μαντώ κάτι πέρασε από κάτω του. Μια προσφορά; Στο πάτωμα πρόσεξα πολλά βότανα, κάποια πολύ φρέσκα, κάποιοι τα είχαν ρίξει από την πόρτα σαν προσφορές.
Η Μαντώ προχώρησε μπροστά στο βάθος. Αν και είχαμε αναμμένους τους φακούς, το σκοτάδι ήταν καταπιεστικό. Το πάτωμα ήταν γεμάτο πήλινα θραύσματα και αγαλματάκια. Μπόρεσα να καταλάβω ότι κάλυπταν μια περίοδο από την Νεολιθική εποχή μέχρι την Μυκηναϊκή, την Ελληνιστική και την Ρωμαϊκή. Σε ένα ανοιχτό μέρος υπήρχαν σημάδια μοντέρνας ανασκαφής, αλλά όχι πρόσφατης. Αναρωτήθηκα αν ήταν το σημείο που βρήκαν τον σκελετό. Το μέγεθος ταίριαζε. Η Μαντώ πήγε σε μια σκοτεινή γωνιά και με άφησε να εξερευνώ μόνος μου. Πιο βαθιά γύρισα τον φακό δεξιά στον τοίχο και είδα ζωγραφισμένες εικόνες Κενταύρων, που μου θύμισαν τις βραχογραφίες στο Les Trois Freres. Όταν γύρισα τον φακό δεξιά, μου σηκώθηκαν οι τρίχες.
Υπήρχε ένας τεράστιος διπλός σταλακτίτης που έφτανε μέχρι το έδαφος. Σχημάτιζε έναν τέλειο φυσικού μεγέθους κένταυρο που σε έκανε να πιστεύεις ότι εδώ ο Χείρωνας συνάντησε την Γοργώ Μέδουσα. Ακόμη είχε έναν κρυσταλλικό φαλλό. Οι σταλαγμίτες γύρω από τα πόδια του κενταύρου ήταν λείοι από το άγγιγμα των χεριών χιλιάδων γενεών.
Μπροστά από το “άγαλμα” μια κυκλική τρύπα ήταν κομμένη από το πάχους 3 εκατοστών δάπεδο. Αποκάλυπτε ένα βαθύ πηγάδι με νερό απίστευτης καθαρότητας. Δεν μπορούσα να το κοιτάξω για πολύ, γιατί το μεγάλο βάθος του με ζάλιζε. Κτηνώδη πρόσωπα με κοιτάγανε από τα βάθη του. Είχα αποπροσανατολιστεί όταν με πλησίασε η Μαντώ και με οδήγησε σε ένα βαθύτερο σημείο της σπηλιάς. “Αυτό το μέρος είναι για τις τρεις: Την Περσεφόνη, την Δήμητρα και την Εκάτη” ψιθύρισε. Υπήρξε μια ξαφνική έκρηξη φωτός από τους φακούς μας.
Ένα χρυσό τρίποδο !!! Στην βάση του υπήρχε ένα χοντρό κερί, το οποίο άναψε η Μαντώ. Σύντομα παράξενες μυρουδιές γέμισαν τον αέρα. Την θυμάμαι να λέει : “Κοίτα μέσα από τον καπνό” ο οποίος στριφογύριζε σε σχεδόν αναγνωρίσιμα σχήματα. Νομίζω ότι την άκουσα να λέει “Πάρε το κλειδί. Σβήσε το τρίποδο”. Θυμάμαι ότι το άκουσα να αντηχεί με ένα περίεργο ήχο, αλλά αυτά είναι ότι θυμάμαι.
Πρέπει να ζαλίστηκα από τις αναθυμιάσεις και από την σπηλιά, καθόσον η μνήμη μου παραμένει θολή. Θυμάμαι να περπατώ και ανακαλύπτω ένα ύφασμα στο κεφάλι μου. Νομίζω ότι προσπάθησα να το βγάλω, αλλά κάποιος με εμπόδισε να το βγάλω, και νομίζω ότι άκουσα την Μαντώ να λέει κάτι, ότι το ύφασμα με προστάτευε από την Γοργώ. Το πρώτο καθαρό πράγμα που θυμάμαι είναι να είμαι ξαπλωμένος στο έδαφος της σπηλιάς, και την Μαντώ από πάνω μου να με προσέχει. Με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου και επιστρέψαμε στην είσοδο της σπηλιάς. Καθώς φθάσαμε στην πόρτα την άκουσα να λέει κάτι σαν : “Τελειώσατε την ιερή τελετουργίαν, αποδώσατε τον στο ιερό φως “.
Βγήκα στον ήλιο, και ήταν τόσο λαμπρός που τυφλώθηκα. Όταν τα μάτια μου προσαρμοστήκανε, σκέφθηκα να γυρίσω να δω την Μαντώ. Αλλά κάτι με σταμάτησε. Γρήγορα ήταν κοντά μου. Κοίταξα τα λευκά σύννεφα προς το βουνό. Καθώς τα παρακολουθούσα πήρανε το σχήμα μιας μεγαλοπρεπούς βασίλισσας στον θρόνο της. Πίσω μου η Μαντώ είπε: “Ο Ιξίων θα βρεθεί σήμερα το βράδυ με την λευκό–χερη Ήρα”.
Δεν έχω πολλά ακόμη να σας πω. Στον γυρισμό ήμουν τόσο μπερδεμένος και δεν είχα όρεξη για κουβέντα. Η Μαντώ ήταν βυθισμένη στις σκέψεις της. Την επόμενη μέρα οδήγησα στην Αθήνα και πήρα το αεροπλάνο της Ολυμπιακής για την Μύκονο.
Σπηλιά Κενταύρου στο Ανήλιο Μαγνησίας
Reviewed by junior
on
04:00
Rating:
Reviewed by junior
on
04:00
Rating:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου