The South African Pin (part B)

Πάρτε μια γεύση για το εγχείρημά τους

The South African Pin (part B)

ΝΟΤΙΑ ΑΦΡΙΚΗ (Κυριακή 18 Νοεμβριου 2012 – Κυριακή 03 Φεβρουάριου 2013)

Οι πινέζες μας: Bredasdorp, Stellenbosch, Calvinia, Kuruman, Mcarthy’s Rest

Struisbaai – Mcarthy’s Rest: 1670 περίπου χιλιόμετρα, ίσως τα πιο βιαστικά από κάθε άλλη χώρα μιας και ο χρόνος αυτή τη φορά βάλθηκε να δουλέψει εναντίον μας σε μία χώρα που «δανείστηκε» το ελληνικό κουστούμι του γραφειοκρατικού παραλογισμού μόνο και μόνο για να μας κάνει τη ζωή δύσκολη.. μια μεγάλη Νοτιοαφρικάνικη κοινότητα  να κουνάει με συγκίνηση το μαντήλι του αποχαιρετισμού μετά από τέσσερις μήνες απόλυτης ευτυχίας και ανεμελιάς.. τελικά πόσο αόριστος μπορεί να είναι ο χωροχρόνος αυτού του «παιχνιδιού» με τις πινέζες;

Οι τρεις μήνες της «ποινής» λόγω της απώλειας (κλοπής για την ακρίβεια) των διαβατηρίων  κύλισαν πολύ γρήγορα στο ακριτικό Struisbaai και μια νέα σελίδα εμπειριών γράφτηκε σαν νεράκι με τους ντόπιους να ανοίγουν τις αγκαλιές τους για να χωρέσουν εμάς και τα προβλήματά μας, τα οποία βέβαια μετά από 3 μήνες αποδείχτηκαν εισιτήριο για το δρόμο προς την ευτυχία. Οι δουλειές που η Erin μας βρήκε από την πρώτη μέρα, πήγαν μια χαρά μέχρι τέλους και έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε όλη την τοπική κοινότητα των Afrikaners, να εξοικονομήσουμε κάποια χρήματα και να κάνουμε μερικούς σπουδαίους φίλους. Παράλληλα μας βοήθησε να κατανοήσουμε πως είναι να ζεις με λίγα αλλά να ζεις "πολλά" την ίδια στιγμή. 

Poochie Bubbles

The Michael Collins

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το βασικό ωρομίσθιο για έναν Νοτιοαφρικανό είναι 12-15 rand ή περίπου 1 ευρώ. Ο Νίκος έπαιρνε 12 rand την ώρα στην pub και η Γεωργία αμειβόταν με 13 rand στο "σκυλάδικο" και με 15 rand στο backpackers. Μέσο μεροκάματο δηλαδή τα 80-100 rand ή 7-8 ευρώ έκαστος. Επιπλέον, άγραφος νόμος για τις προσφερόμενες υπηρεσίες είναι το φιλοδώρημα το οποίο αντιστοιχεί στο 10% του λογαριασμού και έτσι υπήρξαν βραδιές που ο Νίκος μπορεί να έβγαζε και 300 rand από φιλοδωρήματα με το μεροκάματο να μην ξεπερνά τα 120 rand. Μη φανταστείτε ότι έδιναν όλοι αλλά ειδικά τα Σάββατα που η pub ήταν γεμάτη, αυτόματα γέμιζε και το πορτοφόλι μας. Επιπλέον, ακριβώς επειδή τα μεροκάματα είναι τόσο χαμηλά, ορισμένοι εργοδότες δίνουν και επιπλέον προμήθεια ως ποσοστό επί των πωλήσεων. Κάπως έτσι η Γεωργία βρισκόταν με 200-300 rand στην τσέπη από την προμήθεια 5% που "τσιμπούσε" από το bar του backpackers τα ΠαρασκευοΣάββατα (συν τα φιλοδωρήματα και το βασικό μισθό των 15 rand/ ώρα). 

Μετά την σύντομη οικονομική ανάλυση, εύλογα θα αναλογιστεί κανείς πως με τα χρήματα αυτά μόλις και μετά βίας μπορείς να επιβιώσεις. Στην Ελλάδα (ή στην Ευρώπη αν θέλετε) αλλά όχι στο Struisbaai θα απαντήσουμε εμείς. Μέχρι την αναχώρηση την Τρίτη 29 Ιανουαρίου, περάσαμε τους πιο ξένοιαστους μήνες της ζωής μας, έχοντας αφοσιωθεί σε έναν απλό τρόπο ζωής με τη διαμονή, τη διατροφή και τη διασκέδαση να αποτελούν τις μοναδικές μας επιδιώξεις και το εισόδημά μας να καταφέρνει να τις τροφοδοτεί και με το παραπάνω. «Όσα περισσότερα βγάζεις, τόσα περισσότερα ξοδεύεις και το αντίστροφο». Όταν το εισόδημα σου, το οποίο αποτελεί πρωτίστως μέσο διαβίωσης, παύει να σε απασχολεί ενώ δε χρειάζεται να σπαταλήσεις φαιά ουσία για το πως θα το κατανείμεις, τότε μάλλον έχεις μπει στην οδό της ευτυχίας και δεν το έχεις καταλάβει. Κάπως έτσι σκεφτήκαμε -αλλά και νιώσαμε- κατά το διάστημα της παραμονής μας στο νοτιότερο σημείο της αφρικανικής ηπείρου αφήνοντας κατά μέρους τα πως και τα γιατί. Η σοφή ρήση ότι "Όλα για κάποιο λόγο γίνονται" σίγουρα δε γράφτηκε τυχαία. Δε φτάνει όμως μόνο αυτό αν από μόνος σου δεν συνειδητοποιήσεις ορισμένα πράγματα. Όπως για παράδειγμα πόσο εφήμερα είναι ορισμένα πράγματα, ότι ζούμε μόνο μια ζωή, ότι δεν χρειάζεται να σκας για τίποτα περισσότερο από την καλοπέρασή σου και όλα αυτά τα χιλιοειπωμένα φιλοσοφήματα που τόσο δύσκολο έως απίθανο είναι για έναν Δυτικό να τα κάνει πράξη. Θα μπορούσαμε να αναλύουμε για ώρες το νόημα της ζωής και πως το αντιλαμβάνεται ο καθένας αλλά ας μην ξεχνάμε ότι το blog μας είναι αμιγώς ταξιδιωτικό και η "Ιθάκη" είναι ένα πολύ εσωτερικό θέμα για τον καθένα.. άλλωστε "Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν." Και αυτό αφορά εμάς αλλά και όλους εσάς που ακολουθείτε ως "λαθρεπιβάτες" εδώ και 9 μήνες.

Η ελληνική οικογένεια στο Struisbaai

Μέσα Νοεμβρίου δεχθήκαμε για πρώτη φορά επισκέψεις από την Ελλάδα. Φυσικά αναφερόμαστε στους γονείς μας, οι οποίοι έκαναν 2 ημέρες ταξίδι συνολικά για να έρθουν να δουν που ζούμε και τι κάνουμε. Συνολικά έκατσαν δύο εβδομάδες στο Struisbaai και πραγματικά το χάρηκαν με τη ψυχή τους. Ένιωσαν τη ζεστασιά που νιώσαμε από τους ντόπιους και έζησαν κι αυτοί λίγο σε ένα απομακρυσμένο -πλην πολιτισμένο με δυτικούς όρους- χωριό της Νότιας Αφρικής. Μία ημέρα πριν την αναχώρησή τους και ανήμερα της Αγίας Αικατερίνης, κάναμε ένα τρικούβερτο "Greek Party" με γνήσια ελληνική κουζίνα και μουσική καλώντας όλους αυτούς που μας στάθηκαν και μας υποστήριξαν από τις 22 Σεπτεμβρίου και μετά. 25 Afrikaners -αρκετοί εκ των οποίων είχαν επισκεφτεί τουλάχιστον μία φορά την Ελλάδα και γνωρίζοντας λίγα πράγματα για την ιστορία και την κουλτούρα μας- τίμησαν την μητέρα της Γεωργίας, Κατερίνα, έφαγαν με τη ψυχή τους όλα τα αγαπημένα τους ελληνικά φαγητά (μουσακά, κεφτεδάκια, τζατζίκι, στιφάδο, παπουτσάκια, σπανακόπιτα, ελληνική & πολίτικη σαλάτα και λουκουμάδες για επιδόρπιο) και αποχαιρέτισαν του δικούς μας ανθρώπους. 
Μέσα Δεκέμβρη μας επισκέφθηκε και ο Γιώργος (αδερφός του Νίκου) για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές του. Δυστυχώς η περίοδος που ήρθε δεν ήταν και η καλύτερη μιας και οι δύο είμασταν πνιγμένοι στη δουλειά και έτσι δεν μπορέσαμε να τον ευχαριστηθούμε όσο θα θέλαμε. Ο ίδιος πάντως αλλιώς τα περίμενε και αλλιώς τα βρήκε μιας και άκουγε για Αφρική και τελικά ξενέρωσε μιας και το χωριό ήταν περισσότερο ευρωπαϊκού παρά αφρικανικού «ρυθμού». 

Παραλία Struisbaai (Ινδικός Ωκεανός)

Μετά και την επίσκεψη των δικών μας, σειρά είχαν οι καλοκαιρινές-Χριστουγεννιάτικες διακοπές των Νοτιοαφρικανών και η κάθοδος τους στο Struisbaai. Η Νότια Αφρική έχει παρόμοιο κλίμα με το ελληνικό-μεσογειακό αλλά ακριβώς τις αντίθετες χρονικές περιόδους (Ιούνιο με Σεπτέμβριο είναι ο χειμώνας τους και Δεκέμβριο με Απρίλιο το καλοκαίρι τους). Την περίοδο του Δεκεμβρίου, οι Νοτιοαφρικάνοι παίρνουν τις καλοκαιρινές/χριστουγεννιάτικες τους άδειες, τα σχολεία κλείνουν και τα αστικά κέντρα αδειάζουν. Όπερ σημαίνει ότι το Struisbaai από ένα μικρό ψαροχώρι των 3.000-4.000 κατοίκων, φοράει τα γιορτινά του και μετατρέπεται σε καλοκαιρινό θέρετρο το οποίο κατακλύζεται από 30.000-40.000 παραθεριστές από Κέιπ Τάουν, Πρετόρια και Γιοχάνεσμπουργκ που είτε έχουν το εξοχικό τους είτε νοικιάζουν μία βίλα. Αξέχαστη εμπειρία για εμάς να κάνεις Χριστούγεννα και να αλλάζεις χρόνο με σορτσάκια και ταυτόχρονα ευκαιρία για εύκολο και γρήγορο κέρδος για όλες τις μικρές επιχειρήσεις του χωριού (εστιατόρια και τουριστικά καταλύματα). Είδαμε ένα μικρό χωριό να αποκτάει μποτιλιάρισμα, ουρές στο σούπερ μάρκετ και την παραλία να σφύζει από κόσμο που απολάμβανε τον ζεστό Ινδικό. Οι ντόπιοι μας τα είχαν πει αλλά εμείς τους λέγαμε ότι θέλαμε να τα δούμε με τα μάτια μας. Για τρεις εβδομάδες (μέσα Δεκέμβρη με αρχές Γενάρη) δουλεύαμε καθημερινά και ασταμάτητα από τις 9 το πρωί μέχρι τις 2 το βράδυ με ολιγόωρα κενά ενδιάμεσα (ο Νίκος στην pub και η Γεωργία πρωινά στο "σκυλάδικο" και βράδυ στο backpackers). Όσον αφορά το χρηματικό σκέλος, απλά να αναφέρουμε ότι για τα νοτιοαφρικάνικα δεδομένα "χεστήκαμε" στην κυριολεξία ενώ για τα δεδομένα του ταξιδιού μας μαζέψαμε ένα πάρα πολύ καλό ποσό για τη συνέχεια. Στα συν το γεγονός ότι η ισοτιμία νοτιοαφρικάνικου rand και δολάριου Ναμίμπιας είναι 1:1 κάτι που σημαίνει ότι θα μπορέσουμε να ξοδέψουμε μέρος του "ιδρώτα" μας -χωρίς να χάνουμε από προμήθειες και συναλλαγματικές ισοτιμίες- όταν με το καλό μπούμε στη βορειοδυτική γειτόνισσα της ΝΑ. 
Όσον αφορά το εορταστικό σκέλος, οι Afrikaners «πρόσκεινται» κατά μία έννοια στον ευρύτερο χριστιανισμό και έτσι γιορτάζουν και αυτοί τα Χριστούγεννα πηγαίνοντας στην εκκλησία (μόνο οι πολύ θρήσκοι), οργανώνοντας μεγάλα οικογενειακά τραπέζια και σκάζοντας στο φαϊ. Όλα αυτά κρατούν αυστηρά 3 ημέρες (Παραμονή, ανήμερα και η επόμενη μέρα). Έπειτα ακολουθεί η Παραμονή Πρωτοχρονιάς, η οποία είναι μία ακόμα ευκαιρία για ένα μεγάλο πάρτυ όπου όλος ο κόσμος τρώει, πίνει και κατεβαίνει στην παραλία για να απολαύσει τα πυροτεχνήματα. Αυτό ήτανε.. Ήδη από την Πρωτοχρονιά νιώθεις ότι οι γιορτές είναι παρελθόν μιας και οι περισσότεροι από το hangover δεν θυμούνται ούτε ποιοι είναι. Αρκεί να αναφέρουμε ότι υπήρξε τύπος τόσο λιώμα που μπήκε και κοιμήθηκε σε ξένο σπίτι. Και φυσικά οι ιδιοκτήτες ήταν ακόμα πιο λιώμα που δεν το κατάλαβαν καν..

Εδώ θα πρέπει να γίνει ιδιαίτερη αναφορά στους «εργοδότες» μας οι οποίοι ήταν κάτι παραπάνω από επαγγελματίες και μας αντιμετώπισαν ως ίσον προς ίσον. Εννοείται ότι δεχόμενοι να μας βοηθήσουν και να μας απασχολήσουν στις επιχειρήσεις τους αναλάμβαναν τα ρίσκα τους. Ούτε μας ήξεραν, ούτε καμία υποχρέωση μας είχαν.

Georgia & Katrina

Riaan & Nikos

Αμφότεροι (Riaan και Katrina σε pub και "σκυλάδικο" αντίστοιχα και Erin στο backpackers) μας "ξηγήθηκαν" και με το παραπάνω και για πρώτη φορά νιώσαμε και οι δύο τι θα πει ο εργοδότης να εκτιμάει τις γνώσεις, τον κόπο σου, την προθυμία σου και το φιλότιμό σου.. Κι ας μη μπορεί η λέξη φιλότιμο να μεταφραστεί στα αγγλικά. Η απόσταση από τους Έλληνες εργοδότες απλά τεράστια και το επίπεδο του σεβασμού εκεί που πραγματικά πρέπει να είναι σε μία σχέση εργαζόμενου-εργοδότη όπου και τα δύο μέρη παίρνουν και δίνουν σε πολλούς τομείς. Μάλιστα, σε ανύποπτο χρόνο ο Riaan με την Katrina μας εκμυστηρεύτηκαν πως τους βγάλαμε από μία δύσκολη θέση μιας και το Δεκέμβριο πάντα προσλαμβάνουν έξτρα προσωπικό στην pub (και ως συνήθως άσχετους) για να τα βγάλουν πέρα ενώ η θέση στο "σκυλάδικο" συνήθως χήρευε μιας και η Katrina μεταπηδούσε στην κουζίνα της pub λόγω υψηλού φόρτου εργασίας. Η απασχόλησή μας από το Σεπτέμβρη μας επέτρεψε να εκπαιδευτούμε και να "τριφτούμε" με την ντόπια κουλτούρα και συνήθειες των διαφόρων πελατών και έτσι τον Δεκέμβρη όπου ο τζίρος και ο κόσμος δεκαπλασιάστηκε, εμείς τους βγάλαμε ασπροπρόσωπους! 

Georgia & Erin

Δεν ευλογάμε τα γένια μας.. απλά όταν μιλάς για ευτυχία και ικανοποίηση πρέπει να έχεις μερικά επιχειρήματα. Και όταν μετά από 3 μήνες, ο ξένος που μέχρι χθες δε σε ήξερε σου λέει φωναχτά και δημοσίως το "Μπράβο" και το "Ευχαριστώ", τότε είναι να απορείς γιατί μετά από 4-5 χρόνια καριέρας στην Ελλάδα, την Γεωργία την απέλυσαν όταν ζήτησε τα δεδουλευμένα της και τον Νίκο.. αφήστε το, είναι μεγάλη κουβέντα. 

Cornel & Stef

Μ' αυτά και μ' αυτά οι μήνες πέρασαν και το τελευταίο μας Σάββατο (26/01) οργανώσαμε άλλο ένα "Greek Party" στην pub με ρεβυθάδα και φασολάδα! Όλοι ήταν εκεί για να μας ευχηθούν καλή συνέχεια και καλό ταξίδι, να μας δώσουν διάφορα αναμνηστικά και προπάντων να μας εκφράσουν τη χαρά και την ικανοποίηση που πήραν γνωρίζοντας δύο "τεμπέληδες" Έλληνες από τη χρεοκοπημένη χώρα του Ευρωπαϊκου Νότου, που δε σπάνε πιάτα αλλά πλέον πετάνε χαρτοπετσέτες (είναι αλήθεια ότι από τα λίγα πράγματα που γνωρίζει ένας Νοτιοαφρικάνος για τη χώρα μας είναι ότι σπάμε πιάτα κατά τη διασκέδαση, συνήθεια και έθιμο που "πέρασαν" οι Έλληνες μετανάστες του '60 και '70 και μέχρι σήμερα μας χαρακτηρίζει σα λαό). 

Η Νοτιοαφρικάνικη οικογένειά μας

Sam & Georgia

Freakie, Officer de Bruin, Cornel & Manet, Erin & Malan, Riaan & Katrina, Somarius & Isabelle, Sam, Jannie & Alta , Francois & Sanet, Stefne & Elsa, Maureen & Heindrich, Heindri & Yolanda, Maidey, Phioneer, Webster, Fraser & Marlin, Riaan, Monique, Estelle, Swapo, Tyren & Simone, Wimpie & Chariska, Francois, Bailey & Karian, Chantelle, Karin, Shaun, Inger, Denell, Nelmarie, Riri, Pretty, Patricia.

Σας ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας για όλα όσα περάσαμε μαζί!

Φεστιβάλ κρασιού στο Stellenbosch

Την Τρίτη (29/01), και μετά από 9 μήνες ακριβώς, ο Ζήκος πήρε ξανά μπρος (η αναχώρηση καθυστέρησε κατά τρεις ημέρες μιας και διαπιστώθηκε πρόβλημα στη μίζα το οποίο έπρεπε οπωσδήποτε να επισκευασθεί) και άρχισε να καταπίνει τα χιλιόμετρα μέχρι το Κέιπ Τάουν με μία διήμερη στάση στο Stellenbosch. Προάστιο του Κέιπ Τάουν, το Stellenbosch αποτελεί την επίσημη πανεπιστημιούπολη της χώρας με τη νεολαία να σπουδάζει και να κάνει πάρτυ ολημερίς και ολoνυχτίς. Επιπλέον, η περιοχή είναι γνωστή για τους αμπελώνες και τα διάσημα κρασιά της. Κατά την επίσκεψη μας, πέσαμε πάνω σε φεστιβάλ κρασιού με συμμετοχή τουλάχιστον 50 κτημάτων της γύρω περιοχής. Εννοείται ότι η Γεωργία ως αυθεντική κάτοχος του σπορ έδωσε τα ρέστα της δοκιμάζοντας πάνω από 20 κτήματα ενώ ο Νίκος κατέρρευσε μετά από καμιά 10αριά. 

Σειρά είχαν τα διαβατήριά μας τα οποία είχαν ήδη αποσταλεί στο προξενείο μας και οι άνθρωποι μας είχαν ενημερώσει σχετικά. Με την παραλαβή αυτών παράλληλα έπρεπε να τακτοποιήσουμε την 3μηνη παράταση παραμονής την οποία είχαμε αιτηθεί μετά την κλοπή και προκειμένου να μην είμαστε παράνομα στη χώρα (μπήκαμε 04/08 και έληγε 03/11 και κάναμε αίτηση για ένα έξτρα 3μηνο από 04/11 έως 03/02/13). Ο νοτιοαφρικάνικος γραφειοκρατικός γίγαντας μας θύμισε πολύ τον ελληνικό γιατί παρ' όλο που η αίτηση είχε γίνει έγκαιρα (01/11), τελικά το μοναδικό νόμιμο έγγραφο που πήραμε και για το οποίο πληρώσαμε αδρά, ήταν η ίδια η αίτηση με μία σφραγίδα ότι εκκρεμεί (αλλά δεν είχε καμία ουσία μετά τις 03/02 μιας και έληγε ούτως η άλλως). Για το λόγο αυτό δεν καταφέραμε να πάρουμε βίζα για τη Ναμίμπια μιας και ο υπάλληλος στην πρεσβεία του Κέιπ Τάουν μας θεώρησε παράνομους στη χώρα αφού τα διαβατήρια μας ως νέα δεν είχαν σφραγίδα εισόδου στη ΝΑ ενώ και η 3μηνη παράταση δεν φαινόταν πουθενά παρά μόνο στα κομπιούτερ του ΝΑ Αλλοδαπών. Αλλαγή σχεδίων λοιπόν και κατεύθυνση προς την άλλη γειτόνισσα της ΝΑ, τη Μποτσουάνα.
Στο Κέιπ Τάουν όπου κάναμε στάση και μέχρι να ξεκαθαριστεί το γραφειοκρατικό μπέρδεμα, συναντήσαμε ξανά τον Κώστα και την Αριάδνη, τα παιδιά που είχαμε πρωτογνωρίσει όσο περιμέναμε τον Ζήκο, τον Αύγουστο. Μας φιλοξένησαν για ένα βράδυ, είπαμε τα νέα μας –εκείνοι απο Ελλάδα που πήγαν για διακοπές και μεις από Struisbaai- και στο τέλος ευχηθήκαμε «εις το επανειδείν» ένας Θεός ξέρει που..

Northern Cape

Μέσα σε 2 ημέρες γράψαμε περί τα 1060 χλμ με κατεύθυνση τα σύνορα της Μποτσουάνας διασχίζοντας το αχανές και άγριο Northern Cape και διανυκτερεύοντας σε δύο μικρά χωριά στο δρόμο μας, την Calvinia και το Kuruman. Ένα σχετικό άγχος για το τι θα μας ρωτήσουν στα ΝΑ σύνορα για τις σφραγίδες και τα νέα διαβατήρια υπήρχε αλλά είχαμε τόση χαρτούρα (αναφορά αστυνομίας για την κλοπή, αιτήσεις στο Αλλοδαπών για παράταση παραμονής, φωτοτυπίες παλαιών διαβατηρίων και φυσικά νέα διαβατήρια) που δεν υπήρχε περίπτωση να μην καταλάβουν το τι έχει γίνει.

Κυριακή πρωί (03/02) και μετά από 120 χλμ off road, αφιχθήκαμε στο συνοριακό σταθμό του Mcarthy's Rest. Από τα πιο ήσυχα σύνορα που έχουμε περάσει μέχρι στιγμής, οι άνθρωποι – ευγενικότατοι και επαγγελματίες –  κατάλαβαν αμέσως τι ακριβώς είχε γίνει και δεν αρνήθηκαν να σφραγίσουν το διαβατήριό μας μετά τις απαραίτητες διευκρινήσεις. Εκεί ήταν βέβαια που πήγαμε να πάθουμε ένα μικρό κάζο με το Carnet μιας και δεν υπήρχε τελωνειακός υπάλληλος και ο κυρ Νωματάρχης πρώτη του φορά έβλεπε το συγκεκριμένο έγγραφο. «Λυπάμαι, αλλά αν θέλετε σφραγίδα στο συγκεκριμένο έγγραφο θα πρέπει να πάτε στα τάδε σύνορα.. 600 χλμ από εδώ». Δεν αγχωθήκαμε μιας και δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνουμε. Κάπου εκεί, το ελληνικό λαμόγιο μίλησε μέσα μας.. «Βάλε μια σφραγίδα βρε αδερφέ.. λες και θα το καταλάβουν.. σφραγίδες θέλουν, σφραγίδες θα τους δείξουμε». Ο κυρ Νωματάρχης το πήρε πιο ζεστά και μετά από κάποια τηλεφωνήματα συνειδητοποίησε ότι είχε την «εξουσία» να σφραγίζει και Carnet. Κουφό; Σε κάθε περίπτωση, η δουλειά έγινε και το αυτοκίνητο εξήλθε νομίμως από τη χώρα. Το No man’s land δεν πρωτοτύπησε μιας και περάσαμε ένα μικρό γεφυράκι και σε 500 μέτρα ήμασταν σε έδαφος Μποτσουάνας.

Σημείωση: Ο πληθυσμός της ΝΑ είναι περίπου 52 εκ. με τους Afrikaners ή Boers (=αγρότες) (οι λευκοί Ολλανδοί άποικοι που πρωτοπάτησαν το πόδι τους στο Cape Point) να απαριθμούν περί τα 3 εκ. Κατά τη διαμονή μας στο Struisbaai συναναστραφήκαμε και γνωρίσαμε την τοπική κοινότητα των Afrikaners και η γνώση και εμπειρία μας περιορίζεται σε αυτούς. Οι φυλετικές, χρωματικές και εθνικές διαφορές και «αποστάσεις» στη ΝΑ είναι χαοτικές και αν πει κάποιος ότι γνωρίζει καλά τη χώρα και όλους τους ανθρώπους και φυλές της, είναι απλά υπερβολή, αν όχι ψέμα. 

Braai!!

Αναφορικά με τους Afrikaners, με τους οποίους ζήσαμε όλο αυτό το διάστημα, οι εντυπώσεις και τα συναισθήματα είναι από θετικά έως μοναδικά. Οι Afrikaners τρία πράγματα λατρεύουν. Το μπράντυ με κόλα, το braai (το «δικό» μας bbq) και το ράγκπυ με το κρίκετ. Ο συνδυασμός δε των παραπάνω τους οδηγεί σε ντελίριο συναισθημάτων (Φανταστείτε σκηνικό να παίζει η εθνική ομάδα κρίκετ (ή ράγκμπυ), αυτοί να έχουν πετάξει τα κρέατα στην ψησταριά και ταυτόχρονα να λιώνουν πίνοντας μπράντυ με κόλα.. σκέτος παροξυσμός). Ψήσαμε πολλές φορές και σε διάφορα σπίτια και η ατμόσφαιρα ήταν πάντα η ίδια. Άφθονα κρέατα και συνοδευτικά, άφθονο αλκοόλ και η κουβέντα να δίνει και να παίρνει για τα αθλητικά, την πολιτική (έχουν κι αυτοί τα θεματάκια τους) και φυσικά τις διαφορές μεταξύ Ευρώπης, Ελλάδας και Νότιας Αφρικής.  
Λαός φιλόξενος, εργατικός και προπάντων περήφανος, κατά κύριο λόγο ασχολείται με τη γεωργία και την κτηνοτροφία ενώ όλες οι μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις (από τον τουρισμό μέχρι τη βιομηχανία) έχουν «λευκό» εγκέφαλο  μιας και αυτοί είχαν -και ακόμα έχουν- τις ευκαιρίες και την οικονομική δυνατότητα να σπουδάσουν και να εξελιχθούν πριν, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά το απαρτχάιντ. 
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια η κυβέρνηση του Τζέϊκομπ Ζούμα (διάδοχος του Μαντέλα στην ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος ANC) έχει αντιστρέψει δραματικά τους ρόλους και έχει τεθεί ένα ιδιότυπο βέτο κατά τη διαδικασία των προσλήψεων στον δημόσιο κατά κύριο λόγο τομέα -αλλά και στον ιδιωτικό- για την προώθηση πρώτα των μαύρων, μετά των έγχρωμων και τέλος των λευκών. Κατά τ' άλλα, ο φυλετικός ρατσισμός δυστυχώς δεν έχει σβήσει εντελώς και οι μεγαλύτεροι απλά ποντάρουν στις νεότερες γενιές μέσω των οποίων θα γεφυρωθεί το χάσμα των τάξεων και των χρωμάτων.

Τι μας άρεσε: Η συνολική εμπειρία των 4 μηνών στο Struibaai μας έκανε να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα για το ταξίδι αυτό καθεαυτό αλλά και για τη ζωή μας γενικότερα. Ξεκίνησε με τον χειρότερο τρόπο αλλά η «ρόδα που γυρίζει» έκανε το θαύμα της.. και μας άρεσε! Παράλληλα, για πρώτη φορά δεχθήκαμε –χωρίς να το περιμένουμε– ένα γενναιόδωρο «σπρώξιμο» από μία ξεχωριστή κοινότητα που λέγεται VitaraClub και νιώσαμε πως οι «λαθρεπιβάτες» είναι εκεί..

Τι δε μας άρεσε: Η αναμονή της άφιξης του Ζήκου από τη Γκάνα και η ταλαιπωρία των διαδικαστικών (εύρεση εκτελωνιστή κλπ) μας κλόνισε και ταυτόχρονα μας έδωσε ένα καλό μάθημα.

Σαλάχι-γίγαντας

Είδαμε: Όπως το ουράνιο τόξο (όρος που επινόησε ο αρχιεπίσκοπος Ντ. Τούτου και χρησιμοποίησε ο Ν. Μαντέλα), έτσι και η Νότια Αφρική απαρτίζεται από μία παλέτα "χρωμάτων", κοινωνικών τάξεων, φυλών και εθνοτικών ομάδων με ένα παράλληλο κενό ανάμεσα τους, το οποίο και να θες να το αγνοήσεις δεν μπορείς. Επίσης είδαμε γιγαντιαία σαλάχια στο λιμανάκι του Struisbaai!

Ακούσαμε: Άσχημα σχόλια για την ελληνική οικονομική πραγματικότητα τα οποία προσπεράσαμε με αξιοπρέπεια.

Μέση τιμή πετρελαίου: 1,03 euro

Τοπικό νόμισμα: RAND – Ισοτιμία: 1 ευρώ ≈ 11,5 RAND

Ατελείωτες ευθείες

Οδήγηση στη Νότια Αφρική: Για πρώτη φορά στο ταξίδι μας οδηγήσαμε στην αριστερή πλευρά του δρόμου και όπως έχουμε γράψει, όλα είναι θέμα συνήθειας και εξάσκησης. Πολλές φορές οδηγήσαμε και δεξιοτίμονα οχήματα όπου το μοναδικό πράγμα που σε δυσκολεύει είναι το να βάζεις τις ταχύτητες με το αριστερό. Κατά τ’άλλα, οι δρόμοι και οι οδηγοί είναι άνω του μέσου όρου. Παρατηρήσαμε ότι όταν αφήνεις χώρο για να σε προσπεράσουν (πρακτική που μας έχει γίνει συνήθεια μιας και ποτέ δεν οδηγάμε με ταχύτητες πάνω από 80 χλμ/ώρα), οι προπορευόμενοι πάντα σε ευχαριστούν ανάβοντας τα αλάρμ τους. Σημείο αναφοράς τα bakkie (τοπικός όρος για τα 4x4 αγροτικά, τζιπ και SUV) των οποίων η αναλογία στη χώρα είναι 7 στα 10.

Το "ραμένο" γρανάζι της μίζας

Αυτοκίνητο: Μία ήμερα πριν την αναχώρηση από το Struisbaai, η μίζα που είχε προχείρως επισκευαστεί στη Μαυριτανία, παρέδωσε πνεύμα. Ο ηλεκτρολόγος που μας έστειλε ο Cornel στο Bredasdorp (αδερφός της Erin) την έλυσε και διαπίστωσε ότι το γρανάζι τα είχε «φτύσει». Ένα τηλεφώνημα στο Κέιπ Τάουν για το ανταλλακτικό και την επόμενη μέρα ο Ζήκος έπαιρνε μπροστά όπως την πρώτη μέρα που ξεκινήσαμε. Επιπλέον αλλάξαμε λαδάκια και μάλιστα προτιμήσαμε να βάλουμε 15W40 αντί 5W30 που είχαμε βάλει σε Ελλάδα και Σενεγάλη μιας και είναι προτιμότερα για θερμότερα κλίματα. Όχι τίποτε άλλο αλλά σε Μποτσουάνα και Ναμίμπια βράζει ο τόπος. Επιπλέον, επιδιώκουμε να τσεκάρουμε αν αυτό θα επηρεάσει θετικά ή όχι την κατανάλωση. Τέλος, κατά το ράλυ των τελευταίων δύο ημερών (από Κέιπ Τάουν προς σύνορα Μποτσουάνας) και με τον υδράργυρο να χτυπάει κόκκινα, η θερμοκρασία ανέβηκε επικίνδυνα και μας άγχωσε λιγάκι. Το γεγονός ότι ο Ζήκος προοριζόταν για την αγορά της Γερμανίας, αυτομάτως σημαίνει ότι η έντονη ζέστη δεν είναι και το καλύτερό του. Πολύ πρωινή οδήγηση και ελαφρύ ποδαράκι είναι η συνταγή μας και αυτό θα εφαρμόσουμε στην Μποτσουάνα την οποία επισκεπτόμαστε κατά μεσής του καλοκαιριού της (μέση θερμοκρασία 33°-36°).




Πατήστε εδώ για τις φωτογραφίες

για περισσότερες πληροφορίες για το ταξίδι των παιδιών πατήστε εδώ