ΘΑΥΜΑΤΑ - ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ

001: Το θαύμα αυτό του Αγίου Νεκταρίου γίνεται γνωστό σε εμάς μέσω του μοναχού Αβιμέλεχ, βιογράφου του Αγίου. Η βιογραφία αυτή εκδόθηκε το 1921, στον Βόλο...
...Ο Άγιος Νεκτάριος ζούσε εκείνο τον καιρό στην Κωνσταντινούπολη, όπου εργαζόταν και παράλληλα σπούδαζε στο εκεί σχολείο του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου. Πλησίαζαν οι ημέρες των Χριστουγέννων και ο Άγιος αποφάσισε να μεταβεί στην ιδιαίτερη πατρίδα του για να εορτάσει μαζί με την οικογένεια του.
Όταν το ιστιοφόρο που τον μετέφερε, μαζί με άλλους επιβάτες, βρισκόταν στα ανοικτά της θάλασσας, έπιασε φοβερή τρικυμία. Εν μέσω θαλασσοταραχής, είδε ο Άγιος να σκίζεται το πανί του σκάφους και να πέφτει προς την θάλασσα. Άνθρωποι και πλοίο ήταν έτοιμα να χαθούν. Τότε ο Άγιος βγάζει την ζώνη του, την δένει στο πανί και κρατώντας το κάνει προσευχή λέγοντας: «Θεέ μου, σώσε με να σπουδάσω, να γίνω θεολόγος για ν' αποστομώσω αυτούς που υβρίζουν το Θείο σου όνομα». Και το θαύμα έγινε. Το πλοίο έφτασε στο προορισμό του με όλους τους επιβάτες του σώους και αβλαβείς χάρη στην παρέμβαση και την προσευχή του Αγίου Νεκταρίου.
Ο Θεός έσωσε τους επιβάτες και τον Άγιο, και εκείνος με την σειρά του κράτησε την υπόσχεση του, σπούδασε θεολογία και αποστόμωσε τους υβριστές του Θεού. Αυτό ήταν το πρώτο θαύμα του Αγίου, και το έκανε όταν ήταν σε ηλικία περίπου είκοσι ετών.


002: Βρισκόμαστε στο 1904 -λίγο μετά το Πάσχα- και ο Άγιος Νεκτάριος ταξιδεύει για πρώτη φορά στην Αίγινα, με σκοπό να δει την περιοχή όπου υπάρχει μια εγκαταλελειμμένη μονή, την οποία σκοπεύει να επαναλειτουργήσει. Πρόκειται για την μετέπειτα μονή της Αγίας Τριάδας στην οποία πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Πριν ακόμα φτάσει στο λιμάνι το πλοίο με το οποίο ταξίδευε ο Άγιος, ένα δαιμονισμένο παιδί -ο Σπύρος Αλυφαντής- δεκαπέντε ετών κυλιόταν στο έδαφος και φώναζε: «Έρχεται, έρχεται ο δεσπότης. Τρέξτε να τον ανταμώσετε. Έρχεται ο Άγιος που θα σώσει το νησί... Έρχεται ο δεσπότης από τη Ριζάρειο. Ο Θεός λυπήθηκε τον τόπο, έρχεται ο Πενταπόλεως».
Όταν αποβιβάστηκε ο Άγιος Νεκτάριος στην Αίγινα, του είπαν τα περί του δαιμονισμένου νέου και εκείνος ζήτησε να τον πάνε κοντά του. Ο δαιμονισμένος εξακολουθούσε να φωνάζει: «Έρχεται ο δεσπότης. Έρχεται να σώσει τον τόπο. Θα φτιάξει εκκλησία, θα φτιάξει το πιο μεγάλο μοναστήρι».
Ο Άγιος βλέποντας τον άρχισε να προσεύχεται και άγγιξε με την άκρη της αρχιερατικής του ράβδου, το στόμα του παιδιού λέγοντας: «Το πνεύμα του Πύθωνος, το πονηρόν και ακάθαρτον, σε επιτάσσω εν ονόματι του Χριστού του Εσταυρωμένου, να εξέλθεις από τον νέον τούτον».
Και το θαύμα εγένετο... το δαιμονισμένο παιδί έγινε αμέσως καλά!
Την επομένη ημέρα έγινε και δεύτερο θαύμα! Έχοντας μάθει οι κάτοικοι της Αίγινας για την λύτρωση του δαιμονισμένου παιδιού πήγαν πολλοί εξ αυτών να συναντήσουν τον Άγιο -καθώς εκείνος μετέβαινε στον τόπο της μονής- και να πάρουν την ευλογία του.
Ανάμεσα στο πλήθος ήταν και μια άρρωστη γυναίκα που πλησίασε τον Άγιο Νεκτάριο και λέγοντας: «Δεσπότη μου, άγιε γέροντα» φίλησε το ράσο του. Αμέσως, και με την ευλογία του Αγίου, η γυναίκα θεραπεύτηκε!
Η πρώτη αυτή επίσκεψη του Αγίου στο νησί της Αίγινας ήταν σύντομη... μην ξεχνάμε πως τα καθήκοντα του ως διευθυντής της Ριζαρείου απαιτούσαν πολύ μεγάλο μέρος από τον χρόνο του. Λίγο πριν επιβιβαστεί, λοιπόν, στο πλοίο για την επιστροφή στην Αθήνα, μια αντιπροσωπεία των κατοίκων τον πλησίασε και τον παρακάλεσε να προσευχηθεί για το καλό όλου του νησιού, μιας και εδώ και τριάμισι χρόνια το νησί αντιμετώπιζε μεγάλο πρόβλημα ανομβρίας. Επειδή όμως έπρεπε να φύγει υποσχέθηκε στους κατοίκους ότι θα επέστρεφε την επομένη Κυριακή.
Και όντως έτσι έγινε. Ο Άγιος ήρθε ξανά στο νησί, την ημέρα που είπε, και τέλεσε Λειτουργία στον Μητροπολιτικό Ναό της Αίγινας. Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι παρευρέθησαν στην Λειτουργία εκείνη. Μετά το πέρας της και με παραίνεση του Αγίου, γονάτισαν όλοι και προσευχήθηκαν στον Θεό να ρίξει βροχή στο ξεραμένο από την ανομβρία νησί τους. Το απόγευμα που ο Άγιος επιβιβάστηκε στο πλοίο για την επιστροφή, ήδη τα πρώτα σύννεφα είχαν μαζευτεί στον ουρανό και οι πρώτες βροντές άρχισαν να πέφτουν. Καθώς άφηνε το πλοίο πίσω του το λιμάνι, ξέσπασε καταρρακτώδης βροχή!
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι αντιπροσωπεία του νησιού επισκέφθηκε τον Άγιο στην Ριζάρειο μετά από ημέρες για να τον παρακαλέσει να προσευχηθεί ώστε να σταματήσει η βροχή που έπεφτε συνεχώς! Τότε ο σοφός Άγιος Νεκτάριος τους απάντησε ότι ο Θεός θα ρίξει τόση βροχή όση ακριβώς έχει ανάγκη η γη τους.







003: Κάποτε ένας ψαράς, που είχε ένα μήνα χωρίς να καταφέρει να ψαρέψει τίποτα, επισκέφθηκε τον Άγιο Νεκτάριο στην μονή της Αγίας Τριάδας στην Αίγινα. Όταν βρέθηκε μπροστά του, έπεσε στα πόδια του κλαίγοντας και παρακαλώντας τον να τον βοηθήσει γιατί η περιοχή που ψάρευε είχε γεμίσει σκυλόψαρα και ο ίδιος βρισκόταν σε πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση.

Ο Άγιος, που φρόντιζε όχι μόνο για την ψυχή αλλά και για τις καθημερινές ανάγκες του ποιμνίου του, ευλόγησε τα αγκίστρια του ψαρά και τον αποχαιρέτησε δίνοντας την ευχή του. Μόλις λίγες μέρες αργότερα, ο ψαράς επέστρεψε στη μονή για να ευχαριστήσει τον Άγιο.
Το θαύμα είχε γίνει... ποτέ αυτός ο φτωχός άνθρωπος δεν είχε ψαρέψει τόσα ψάρια!




004: Όπως είναι γνωστό ο Άγιος Νεκτάριος εκοιμήθει σε ένα θάλαμο του νοσοκομείου Αρεταίειου στην Αθήνα. Το Ιερό του σκήνωμα μεταφέρθηκε στην Αίγινα και κατόπιν, από το λιμάνι, στα χέρια πιστών, μεταφέρθηκε στην μονή της Αγίας Τριάδος.
Όταν η ιερά πομπή έφτασε στην Μονή, όπου θα γινόταν η ταφή του, ο ιερομόναχος Σάββας επιχείρησε να του φορέσει το πετραχήλι και το ωμοφόριο. Τότε ο Άγιος, έσκυψε το κεφάλι, όπως έκανε πάντα όταν ήταν εν ζωή!!!


005: Λίγα χρόνια μετά την κοίμηση του Αγίου Νεκταρίου, έφεραν στη μονή της Αίγινας, ένα δαιμονισμένο δεμένο με αλυσίδες που συγκρατούσαν τέσσερις άντρες.
Τον οδήγησαν στον τάφο του Αγίου και οι ιερείς άρχισαν να τον "διαβάζουν". Κάποια στιγμή ο δαιμονισμένος άρχισε να φωνάζει: «Άγιε Νεκτάριε, μ' έκαψες. Μ' έκαψες.» και έπεσε στο πάτωμα λιπόθυμος.
Όταν συνήλθε, είχε θεραπευτεί!!!
Άλλη μια περίπτωση δαιμονισμένου ατόμου που θεραπεύτηκε με την βοήθεια του Αγίου Νεκταρίου είναι μια γυναίκα από το Μεριστό. Όταν επισκέφθηκε, με συνοδεία, και προσκύνησε τον τάφο του Αγίου, θεραπεύτηκε αμέσως!!!


006: Μόλις ο Άγιος Άφησε την τελευταία του πνοή στον 2ο θάλαμο, του 2ου ορόφου, του Αρεταίειου, η μοναχή Ευφημία (μία από τις δύο μοναχές που στάθηκαν στο πλευρό του καθ' όλη την διάρκεια της νοσηλείας του) μαζί με κάποιες νοσοκόμες άρχισαν να ετοιμάζουν το ιερό του σκήνωμα για τα περαιτέρω.
Κάποια από τις νοσοκόμες ή η μοναχή Ευφημία, άφησε πρόχειρα την φανέλα που φορούσε ο Άγιος, στο διπλανό κρεββάτι. Στο κρεββάτι αυτό νοσηλευόταν ένας άρρωστος που είχε αναπηρία στα κάτω άκρα. Αμέσως μόλις τον ακούμπησε η φανέλα του Αγίου, ο ασθενής σηκώθηκε και άρχισε να περπατάει!!!
Μία από αυτές τις νοσοκόμες ήταν και η Στάσα Καλοκάγαθου της οποίας ο σύζυγος έπασχε από ανίατη ασθένεια. Η Στάσα, λοιπόν, σκούπισε μ' ένα βαμβάκι λίγο μύρο από το μέτωπο του Αγίου και επάλειψε με αυτό τον ασθενή άντρα της, ο οποίος θεραπεύτηκε αμέσως και παρευρέθηκε στην νεκρώσιμη ακολουθία του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι οι γάζες που αφαίρεσαν από το ιερό σκήνωμα ευωδίαζαν και γι' αυτό τον λόγο οι νοσοκόμες δεν τις έριξαν στον κλίβανο (ως είθισται) αλλά τις έθαψαν.


007: Όταν ο Άγιος Νεκτάριος βρισκόταν σε σχετικά νεαρή ηλικία έκανε ένα ταξίδι, κατά πάσα πιθανότητα στους Αγίους Τόπους. Κάποια στιγμή, και ενώ βρισκόταν πάνω στο πλοίο, έσκυψε πάνω από την κουπαστή. Τότε κόπηκε η αλυσίδα που είχε περασμένο ένα σταυρό και ο σταυρός έπεσε στην θάλασσα.
Ο Άγιος λυπήθηκε πολύ και άρχισε να προσεύχεται. Ο σταυρός αυτός, αν και ξύλινος, ήταν πολύτιμος για τον Άγιο, αφού του τον είχε δώσει η γιαγιά του όταν έφυγε από την Σηλυβρία για να πάει στην Κωνσταντινούπολη σε ηλικία 14 ετών.
Καθώς, λοιπόν, προσευχόταν ο Άγιος, άρχισαν να ακούγονται παράξενοι χτύποι στα ύφαλα του πλοίου. Αν και το πλήρωμα ανησύχησε και έψαξε να βρει από που προέρχονταν αυτοί οι χτύποι, μην βρίσκοντας κάτι, το ταξίδι συνεχίστηκε.
Όταν το πλοίο έφτασε στον προορισμό του, οι χτύποι ξανάρχισαν. Τότε οι ναύτες με μια βάρκα πήγαν να εξετάσουν το πλοίο από την εξωτερική πλευρά αυτή την φορά. Οι χτύποι προέρχονταν από το σημείο που ο ξύλινος σταυρός του Αγίου είχε κολλήσει στα ύφαλα!!!


008: Θέλω να σας πω για ένα από τα θαύματα του Αγίου στη ζωή μου.
Το 2005 αποφάσισα μετά από χρόνων ανεργία να κάνω μια δική μου δουλειά και επειδή δεν υπήρχαν μετρητά θέλησα να πάρω ένα δάνειο με υποθήκη ένα μικρό οικοπεδάκι. Είχα βρει το μαγαζί, το είχα νοικιάσει και έτρεχαν ενοίκια και ΤΕΒΕ για 3 μήνες σχεδόν. Οι απαντήσεις από τις τράπεζες αρνητικές. Τώρα τι κάνουμε;
Πάμε στον Άγιο στην Αίγινα. Έφτασα γύρω στις 12 το πρωί και έκλαιγα παρακαλώντας τον Άγιο μέχρι τις 5 το απόγευμα. Από τον τάφο στα Άγια λείψανα από κει στο δωμάτιο του και από κει στο μεγάλο ναό και πάλι πίσω. Την άλλη μέρα το πρωί σε συζήτηση με την ξαδέρφη μου που είναι τραπεζικός εξασφάλισα το πρώτο δάνειο και μετά μισή ώρα μου τηλεφωνούν από την άλλη τράπεζα για να μου πουν πως εγκρίθηκε το δάνειο μου.
Μπορεί να ακούγεται απλό αλλά δεν είναι. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Άγιο Νεκτάριο για άλλη μια φορά και ένα ευχαριστώ σε σας που μου δώσατε την ευκαιρία να δημοσιεύσω αυτό το ευχαριστώ.
ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ.
Μαρία Βελή

009: Το παρακάτω σημείο της παρουσίας του Αγίου Νεκταρίου μας το έστειλε ο φίλος Ε.Ν.Ε. Του το διηγήθηκε ένα φιλικό του νέο ζευγάρι (ανδρόγυνο), πολύ πνευματικό, ώστε να δημοσιευθεί στην σελίδα του Αγίου μας. Τους ευχαριστούμε όλους θερμά. Να τι μας γράφει ο φίλος μας:
"Τις μέρες των Θεοφανίων του 2006 πήγε το ζευγάρι αυτό στην Αίγινα να προσκυνήσουν τον Άγιο Νεκτάριο. Πράγματι, έφτασαν στο μοναστήρι και προσκύνησαν τον τάφο του Αγίου. Όπως όλοι, έβαλαν το αφτί τους στον τάφο προκειμένου να ακούσουν τους χτύπους από μέσα όπως όλοι κάνουν αλλά δεν άκουσαν τίποτα. Δεν προβληματίστηκαν, δεν πειράζει είπαν, και προχώρησαν στην εκκλησία όπου έχουν τα λείψανα του Αγίου καθώς και την αγία του κάρα. Όταν η κοπέλα πήγε να προσκυνήσει τη θήκη των λειψάνων του (που είναι ένα μικρό κουτί δίπλα από την αγία του κάρα) άκουσε από εκεί μέσα έναν δυνατό θόρυβο όπως ακούνε πολλοί στον τάφο του. Πρωτοφανές!

Υ.Γ: Και εγώ έχω ακούσει από τον τάφο του όταν είχα κατ' επανάληψιν την αγία του μονή θορύβους (χτύπους, τρίξιμο οστών και χτύπους καρδιάς)."
Ε.Ν.Ε

010: Τον αξέχαστο για μένα και την οικογένειά μου Νοέμβριο του έτους 2003, μάθαμε ότι ο πατέρας μου έχει καρκίνο στον πνεύμονα και στον εγκέφαλο έξι μεταστάσεις. Ο γιατρός μας πληροφόρησε ότι η ζωή είναι γύρω στη μια εβδομάδα... Είχαν προηγηθεί εξετάσεις βέβαια και ακόμα και τώρα που το γράφω δεν μπορώ να έρθω πάλι σ' αυτή τη θέση και να αισθανθώ το ίδιο συναίσθημα. Είμασταν όλοι τρομερά θλιμμένοι (εγώ, η μητέρα μου και οι δυο μου αδελφές).
Μέχρι που κάποιος οικογενειακός φίλος μας είπε να τον πάμε να επισκεφθεί τον Αγ. Νεκτάριο στο Λαύριο της Καμάριζας. Εκεί που λέτε ο Ηγούμενος (Νεκτάριος επίσης) τον σταύρωσε και μετά από προσευχή του ίδιου και του πατέρα μου μπροστά στην εικόνα του Αγ. Νεκταρίου επέστρεψε στην Αθήνα.
Και περιμέναμε το δυσάρεστο.... πέρασαν αν θυμάμαι καλά 2 μήνες ώσπου υπεβλήθη στις ίδιες διαδικασίες εξετάσεων. Όταν πήγαμε στο γιατρό μέσα στο γραφείο του ήταν ο ίδιος, ο βοηθός του γιατρού, ο πατέρας μου, η μητέρα μου κι εγώ... Ο γιατρός κρατούσε την αξονική - ακτινογραφίες στα χέρια του και είπε στα αγγλικά στον βοηθό του για να μην καταλάβει ο πατέρας μου «στο brain (κεφάλι) δεν υπάρχει τίποτα, και το ίδιο και για τον πνεύμονα... οι εξετάσεις καθαρές...»
Δεν το πιστεύαμε...
Ο πατέρας μου ποτέ δεν πόνεσε σωματικά από αυτή την αρρώστια, δεν μας παραπονέθηκε ποτέ για τίποτα όλη αυτή την δύσκολη περίοδο και δίπλα στο κρεβάτι του πάνω στο κομοδίνο είχα βάλει το φίλο του... τον Αγ. Νεκτάριο που τον πρόσεχε... και ΤΟΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙ....!!!!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΓΙΕ ΝΕΚΤΑΡΙΕ.
Σίνη Αμαλία

011: Το παρακάτω σημείο της παρουσίας του Αγίου Νεκταρίου μας το έστειλε ο φίλος Ε.Ν.Ε. Του το διηγήθηκε ένας φίλος του, ώστε να δημοσιευθεί στην σελίδα του Αγίου μας. Τους ευχαριστούμε όλους θερμά. Να τι μας γράφει ο φίλος μας:
"Η Α.Α. ευρισκόμενη σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση τον τελευταίο καιρό εξ' αιτίας πολλών και διαφόρων λόγων επισκέφτηκε τέλη Αυγούστου 2009 μαζί με κάποια μέλη της οικογένειάς της τον Άγιο Νεκτάριο στην Αίγινα. Όπως όλοι, πήγε και στον τάφο του Αγίου να προσκυνήσει.
Περίμενε μόνο να φύγει ο πολύς κόσμος για να το κάνει. Πράγματι, όταν έφυγε (και έμεινε μόνο ένας κύριος) πήγε να προσκυνήσει. Το έκανε και όπως πήγε να βάλει το αυτί στον τάφο (το ίδιο έκανε και ο κύριος αυτός χωρίς να είναι συνεννοημένοι ή να γνωρίζονται καν και ευρισκόμενοι απέναντι ο ένας από τον άλλον) ακούστηκε ένας πολύ δυνατός θόρυβος από μέσα. Ήταν τόσο δυνατός (κατά την έκφραση της ίδιας σαν έκρηξη) που και ο κύριος αυτός την ρώτησε αν το άκουσε και εκείνη και αναρωτήθηκε τι ήταν αυτό...
Μετά από 20 λεπτά ξαναπήγε η Α.Α. στον τάφο του Αγίου και έβαλε απλά τα χέρια της επάνω. Τότε, όπως είπε η ίδια ένιωσε να τραντάζεται (Σ.Σ.: ο τάφος ή η ίδια δεν μου έγινε σαφές αλλά μάλλον ο τάφος εννοεί) σαν να γίνεται σεισμός. Το ίδιο φαινόμενο και πιο έντονα επαναλήφθηκε και αργότερα που ξαναέβαλε τα χέρια της επάνω...

Υ.Γ: Ο Θεός δια του Αγίου Νεκταρίου να βοηθήσει την Α.Α. και όλη την οικογένειά της και μαζί με αυτήν και όλους όσους ελπίζουν στο έλεος του Θεού δια της Θεοτόκου και πάντων των Αγίων. Αμήν!"
Ε.Ν.Ε.

012: Αθήνα, 11 Νοεμβρίου 2009
Κύριοι, χαίρετε.
Επιθυμώ και εγώ με τη σειρά μου να καταθέσω μαρτυρία για 2 τουλάχιστον από τα θαύματα του Αγ. Νεκταρίου στην οικογένειά μου, κυρίως στη μητέρα μου Ελευθερία Κικίλια.
Στις 6 Οκτωβρίου 1971 και ώρα 6:00μ.μ. η μητέρα μου, όπως συνήθιζε κάθε μήνα, πήγε σε καθιερωμένη επίσκεψη. Πάντα την συνοδεύαμε είτε ο αδελφός μου είτε εγώ. Εκείνο το απόγευμα, άγνωστο για ποιο λόγο, προφασίστηκα ότι είχα πολύ μελέτη (πήγαινα στη Δ΄ τάξη του Δημοτικού Σχολείου). Στη συμβολή των οδών Δεριγνύ και Γ΄ Σεπτεμβρίου ακριβώς έξω από το κτίριο της ΔΕΗ, όπου βρίσκεται ένα περίπτερο, συγκρούστηκαν ταξί με Ι.Χ., το ταξί ανέβηκε στο πεζοδρόμιο όπου περπάταγε ανυποψίαστη η μητέρα μου. Το ένα κουμπί από το ταγιέρ της μπλέχτηκε στο φτερό του αυτοκινήτου με αποτέλεσμα να την παρασύρει περί τα 15 μέτρα. Παράλληλα, έριξε ένα δένδρο δίπλα της και χτύπησε άλλα 2 άτομα, φοιτητές απ' ό,τι γνωρίζω.

Ο οδηγός εγκατέλειψε την μητέρα μου η οποία μεταφέρθηκε στο Κρατικό Νοσοκομείο Νικαίας (άλλοτε "Φρειδερίκη"). Είχε βαρυτάτη κρανιοεγκεφαλική κάκωση (8 κατάγματα), κάταγμα στη λεκάνη (ήταν σπασμένη), τα γυαλιά που φορούσε είχαν μπει στο ύψος του αυτιού μέσα στο κεφάλι, χέρια - πόδια όλα κτυπημένα. Όλη η αριστερή πλευρά ήταν άσχημα κτυπημένη (ακόμα και σήμερα υπάρχουν τα σημάδια από τα κτυπήματα). Έμεινε αρκετές ημέρες στην Εντατική. Δεν ήταν να ζήσει. Όπως είπε ο καθηγητής Βατόπουλος "ήταν θαύμα Θεού".

Στο δικαστήριο όπου εκδικάστηκε η υπόθεση, ο Πρόεδρος πρόφερε αρκετές φορές το όνομα της μητέρας μου, επειδή δεν πίστευε ότι ήταν ζωντανή μπροστά του. Αναρωτιόμουνα, τότε, εάν ήταν χαζός ή κουφός και δεν έβλεπε ή δεν άκουγε την μητέρα μου που τον διαβεβαίωνε ότι ήταν η ίδια ολοζώντανη. Για αρκετά χρόνια, η μητέρα μου δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει χωρίς να έχει σκεπασμένο το κεφάλι της με μάλλινο κασκόλ, ενώ τον πρώτο καιρό μετά την έξοδό της από το νοσοκομείο, λόγω της μετατόπισης εγκεφάλου που είχε συντελεστεί, δεν θυμόταν απολύτως τίποτα. Έπρεπε να της μάθω ξανά το Πάτερ Ημών, την Αλφαβήτα. Αξίζει να σημειωθεί ότι, η μητέρα μου είχε μέσα στη τσάντα της ένα εικονισματάκι του Αγίου Νεκταρίου. Φόρεσε μαύρα και πήγε στη Χάρη του στην Αίγινα και τα έβγαλε. Δοξασμένο να είναι το όνομα του Αγίου.
Η μητέρα μου, μέχρι σήμερα, έχει υποβληθεί σε 9 χειρουργεία στα πόδια (γόνατα, ισχύα, κότσια). Το 2005 έχοντας υποβληθεί σε ολική αρθροπλαστική αριστερού γονάτου, έπεσε και χτύπησε κατεβαίνοντας τις σκάλες ενός καταστήματος ψιλικών που λειτουργούσε σε υπόγειο χώρο της πολυκατοικίας όπου διαμένουμε (Καραϊσκου 138 και Φιλελλήνων στον Πειραιά). Θυμάμαι ότι τρέχαμε σε νοσοκομεία και δεν φθάναμε. Όταν καταλήξαμε στο ΚΑΤ, ο γιατρός εξέφρασε φόβους ότι το γόνατο θα πάθαινε αγκύλωση, που σημαίνει ότι δεν θα λύγιζε πλέον. Έγινε ένα χειρουργείο για να καθαριστεί το σημείο από τα υπολείμματα της αρθροπλαστικής. Μετά από 6 μήνες έγινε άλλο χειρουργείο που ήταν καθοριστικό για το εάν η μητέρα μου θα μπορούσε να ξαναπερπατήσει όπως πριν.
Θυμάμαι πόσο έκλαιγα και παρακαλούσα τον Άγιο Νεκτάριο να κάνει καλά τη μητέρα μου και εγώ θα πήγαινα στη Χάρη του στην Αίγινα, όπως και έγινε, ενώ παράλληλα θα φρόντιζα να δημοσιευθεί το γεγονός - θαύμα στον επικείμενο Δ΄ Τόμο με τίτλο "Θαύματα Αγίου Νεκταρίου" του Μανώλη Μελινού, Εκδόσεις Νεκτάριου Παναγόπουλου, όπου και το κατέθεσα προς δημοσίευση. Μέχρι να βγει ο γιατρός να μας ενημερώσει ότι, τελικά θα μπει νέο μόσχευμα, ήμουν μεταξύ Εκκλησίας που βρίσκεται μέσα στο ΚΑΤ και χειρουργείου. Με δάκρυα επέστρεψα στην Εκκλησία και ευχαρίστησα γονατιστή τον Άγιο. Δοξασμένο το όνομα του Αγίου Νεκταρίου και να μεσιτεύει πάντα στον Κύριο για όλους μας.
Με εκτίμηση,
Καλλιόπη Κικίλια

013: Από μικρή συναντούσα κοντά μου εκκλησίες Αγ. Νεκταρίου, εικόνες, διάφορα... έτσι από ένα σημείο και μετά ήξερα όταν έβλεπα μια εκκλησία σε εκδρομή ότι υπάρχει εκεί μέσα εικόνα του Αγίου... Θα μου πείτε ότι δεν είναι και τόσο σπάνιο... κι όμως... όταν σταματάει κανείς σε ένα εκκλησάκι από αυτά που έχουν χτισμένα στους δρόμους με 2-3 εικόνες μέσα και είναι Άγιος Νεκτάριος δεν είναι τόσο τυχαίο... Όταν μετακομίσαμε στην Αθήνα... η εκκλησία κάτω από το σπίτι μας είχε ένα παρεκκλήσι... Άγιος Νεκτάριος φυσικά... Όταν αγοράσαμε σπίτι με τον σύζυγο μου πήγαμε στην ενορία μας και φυσικά υπήρχε κάτι σαν παρεκκλήσι στον κάτω όροφο όπου μαζεύεται κόσμος... Άγιος Νεκτάριος φυσικά...
Τώρα θέλω να σας πω για το θαύμα που έσωσε την ζωή μου:
Στην ηλικία των 18 μου, ξημερώματα της μνήμης του Αγίου Νεκταρίου 09/11 γυρνούσαμε με τους φίλους μου από βραδινή έξοδο... ξαφνικά εγώ καθόμουν στο πίσω κάθισμα... και λέω στην φιλί μου: ας βάλουμε ζώνες... στην αρχή με κοίταξε περίεργα... είμαστε στο πίσω κάθισμα σιγά!! Βάλε της λέω... και βάζω κι εγώ... μετά από ένα λεπτό τρακάραμε... το πίσω μέρος του αυτοκινήτου τσαλακώθηκε... εμάς μας κράτησε η ζώνη.... εγώ θα σκοτωνόμουν αν δεν έβαζα ζώνη... είμαι σίγουρη ότι ήταν το χέρι του Αγίου Νεκταρίου...
Από τότε έχω τάξει ότι όταν ο Θεός μου χαρίσει ένα παιδί θα είναι ταγμένο στον Άγιο!!!
Με εκτίμηση,
Ειρήνη

014: Διάβασα τυχαία την ιστοσελίδα σας και ένιωσα πολύ έντονη την ανάγκη να διηγηθώ και τη δικιά μου ιστορία.
Δεν ήξερα τίποτα για τον Άγιο, δεν είχα δει εκκλησία του, δεν ήξερα πότε γιορτάζεται η μνήμη του. Από τον Απρίλιο του 2008 περνάμε δύσκολα πολύ γιατί η μητέρα μου έκανε εγχείρηση σε καρκίνο του παχέος εντέρου. Τον Σεπτέμβρη του 2009 μάθαμε ότι πρέπει να ξαναγίνει εγχείρηση λόγω μετάστασης στο συκώτι.
Ήμουν σε αθλία κατάσταση και ήταν η μέρα που είχε η μητέρα μου ραντεβού με το γιατρό της να της πει τι θα γίνει. Πήρα τα παιδιά μου να βγω βόλτα γιατί δε με χωρούσε ο τόπος. Εκεί που καθόμουν στη στάση του λεωφορείου με πλησίασε μια ηλικιωμένη κυρία, έπιασε κουβέντα με τα παιδιά μου και τους έδωσε από μια εικόνα της πανάγιας. Μου λέει εσένα θα σου δώσω τον Άγιο Νεκτάριο, είναι θαυματουργός και τον πιστεύουμε πολύ, και μετά έφυγε. Εγώ από την στεναχώρια μου δεν έδωσα σημασία.
Μετά από 2 μέρες διηγήθηκα το περιστατικό στη μητέρα μου και της είπα χωρίς ειλικρινά να ξέρω πότε γιορτάζει ο Άγιος, μαμά να δεις του Αγίου Νεκταρίου θα κάνεις εγχείρηση. Μετά από 2 μέρες ανακάλυψα ότι στην περιοχή που έμενα, 2 χρόνια τώρα, υπήρχε εκκλησία στη χάρη του που δεν είχα προσέξει. Όσο περνούσαν οι μέρες και περιμέναμε τηλέφωνο από το γιατρό να μας πει πότε θα γίνει η επέμβαση, ένιωθα όλο και πιο πολύ την παρουσία του. Τελικά το τηλέφωνο χτύπησε στις 6 Νοεμβρίου και μας είπε ο γιατρός ότι στις 9 του μηνός θα γινόταν η εγχείρηση.
Με έπιασαν τα κλάματα και είπα στη μαμά μου να μη φοβάται και ότι θα ναι μαζί μας ο Άγιος. Επίσης τον είδα και στον ύπνο μου. Η εγχείρηση έγινε και πήγε πολύ καλά παρόλο που ήταν πολύωρη και επικίνδυνη. Αυτή την 9η Νοεμβρίου θα τη θυμάμαι για πάντα.
Είναι τυχαία όλα αυτά, σύμπτωση; Δεν νομίζω. Ήρθε και δήλωσε την παρουσία του και μας πρόσφερε τη βοήθεια του. Έχω διηγηθεί σε πολλούς αυτή την ιστορία και όλοι συγκλονίζονται.
Ευχαριστώ πολύ,
Δέσποινα

015: Θα ήθελα κι εγώ να σας ευχαριστήσω για την δημιουργία του διαδικτυακού τόπου που βοηθά όλους μας να παίρνουμε δύναμη.
Η οικογένεια μου έχει βοηθηθεί πολλές φορές από τον Άγιο και τον θεωρούμε προστάτη μας.
Προσωπικά τον περασμένο χρόνο πέρασα ιδιαίτερα φορτισμένες στιγμές καθώς η γυναίκα μου ήταν έγκυος και παρουσιάστηκαν απρόοπτες καταστάσεις. Σε κάθε στιγμή που αισθανόμουν αδύναμος ψυχολογικά παρουσιάζονταν σημεία στον ύπνο. Την πρώτη φορά είχα δει την μίτρα του Αγίου μέσα στην εκκλησία όπου φυλάσσεται, αλλά ακριβώς μπροστά από την Ωραία Πύλη και σε ύψος όσο ενός ανθρώπου, πάνω από το έδαφος. Συγκλονίστηκα, την επόμενη ημέρα όλες οι εξετάσεις ήταν πολύ καλές. Στην πορεία η γυναίκα μου παρουσίασε πίεση και υπήρξε ανάγκη το παιδάκι μας να γεννηθεί νωρίτερα. Λίγες μέρες πριν μπει στο μαιευτήριο, είδα στον ύπνο μου πολύ κόσμο, είδα έναν ιερέα και ρώτησα δίπλα μου "ποιος είναι", και η απάντηση που πήρα ήταν "ο Επίσκοπος Πενταπόλεως". Δόξα τω Θεό και με την βοήθεια του Αγίου όλα πήγαν καλά. Ακόμα και μετά όμως όταν ο μικρός μόλις είχε επιστρέψει στο σπίτι ύστερα από 10 μέρες στη θερμοκοιτίδα, ο Άγιος εμφανίσθηκε και πάλι του έδωσα τον μικρό στα χέρια του ο οποίος τον σήκωσε προς τον ουρανό και προσευχόταν σαν να δείχνει ότι το έχει ευλογήσει το παιδί. Ακόμα και τώρα που τα γράφω νιώθω συγκλονισμένος.
Συνεχίστε την προσπάθεια σας γιατί όλοι μας έχουμε την ανάγκη της βοήθειας του Αγίου και με την δράση σας αυτή μπορείτε να βοηθήσετε πολλούς συνανθρώπους μας.
Ξυδιάς Κώστας

016: Επανέρχομαι γιατί θέλω να το μοιραστώ μαζί σου.

Με τον άντρα μου προσπαθούσαμε καιρό να κάνουμε μωράκι... δεν ερχόταν...
Το καλοκαίρι πήγαμε στην Αίγινα... ήθελα να ευχαριστήσω τον Άγιο Νεκτάριο για τότε που είχα σωθεί στο τρακάρισμα. Στο είχα πει, που το είχες βάλει και στη σελίδα (δείτε εδώ).
Θέλω απλώς να σου πω ότι μαγεύτηκα με την επίσκεψη μου στην Αίγινα... άκουσα και τον χτύπο από τον τάφο... άφησα το μυαλό μου εκεί... γυρνώντας ήμουν έγκυος!!!
Επιτελούς μπορώ να ολοκληρώσω το τάμα μου και να δώσω στο μωρό μου το όνομα του Αγ. Νεκταρίου.
Ευχαριστώ και πάλι
Ειρήνη


017: Βρισκόμαστε στην Μεσόγειο τον καιρό του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Στην θάλασσα επικρατεί μεγάλη τρικυμία και ένα εμπορικό πλοίο κινδυνεύει να βυθιστεί. Ο πλοίαρχος, αντιλαμβανόμενος την σοβαρότητα της κατάστασης, δίνει διαταγή στο πλήρωμα του να εγκαταλείψει το καράβι. Οι ναύτες αρχίζουν αμέσως να ρίχνουν τις λέμβους στην θάλασσα, ενώ ο καπετάνιος πηγαίνει να πάρει το ημερολόγιο του σκάφους. Όλοι ήταν βέβαιοι ότι το σκάφος θα βυθιστεί στην φουρτουνιασμένη Μεσόγειο.Εκεί κάπου στο εσωτερικό του σκάφους, ο πλοίαρχος συνάντησε έναν ασπρομάλλη γέροντα ιερέα τον οποίο πέρασε και για λαθρεπιβάτη μιας και στο σκάφος δεν επέβαινε κάποιος κληρικός. Τον ρώτησε τι γυρεύει εκεί, και ο γέροντας του απάντησε, γαλήνια, να μην φοβάται και ότι κανείς δεν θα πάθει κακό αφού το πλοίο δεν θα βυθιστεί.
Ο ναυτικός απόρησε και ρώτησε τον γέροντα πως γνωρίζει ότι το σκάφος θα σωθεί. Τότε ο ιερωμένος του είπε να ρίξει το καντήλι που έκαιγε μπροστά στο εικόνισμα του Αγίου Νικολάου, στην θάλασσα και να δώσει εντολή να μείνουν οι ναύτες πάνω στο καράβι. Επίσης του φανέρωσε ότι είναι από την Αίγινα και πολλοί από τον πλήρωμα τον γνωρίζουν.
Ο πλοίαρχος ακολούθησε τις εντολές του Αγίου Νεκταρίου -γιατί ο Άγιος Νεκτάριος ήταν ο γέροντας- και ως εκ θαύματος η θαλασσοταραχή σταμάτησε και τόσο το πλοίο όσο και οι άνθρωποι που επέβαιναν σε αυτό σώθηκαν.
Συζητώντας κατόπιν μεταξύ τους τα όσα συνέβησαν -και ρωτώντας τους ναύτες από την Αίγινα ποιον Άγιο έχουν στο νησί-, κατάλαβαν όλοι ότι ο Άγιος Νεκτάριος τους είχε σώσει. Ο ιερέας φυσικά είχε γίνει άφαντος.

018: Το θαύμα αυτό συνέβη στον π. Σωφρόνιο τον Λαυριώτη, όταν νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Άγιος Σάββας με καρκίνο στον πνεύμονα.
Το μεσημέρι της προηγουμένης από την ημέρα που ο π. Σωφρόνιος θα υποβαλλόταν σε εγχείρηση, ένας γέροντας μοναχός επισκέφθηκε το θάλαμο νοσηλείας. Αφού μίλησε προηγουμένως με κάποιον άλλο ασθενή, ήρθε κοντά στον Σωφρόνιο και τον ρώτησε πως αισθάνεται. Ο Σωφρόνιος του εξέφρασε την αγωνιά-απελπισία για την αυριανή επέμβαση. Τότε ο γέροντας του είπε να μην φοβάται, ότι θα γίνει καλά και ότι όταν βγει από το νοσοκομείο να πάει να τον επισκεφθεί στο σπίτι του. Αμέσως, δε, μετά εξαφανίστηκε!
Το βράδυ, στον ύπνο του, ο Σωφρόνιος είδε τον ίδιο γέροντα που συνέχισε να του δίνει κουράγιο. Όταν τον ρώτησε ποιος είναι, εκείνος του αποκρίθηκε: «Είμαι ο Νεκτάριος». Την επομένη έγινε η εγχείρηση με επιτυχία και ο Σωφρόνιος -όπως του είχε πει ο Άγιος- έγινε καλά. Επισκέφθηκε το μοναστήρι στην Αίγινα να προσκυνήσει στον τάφο του Αγίου, να τον ευχαριστήσει και κατόπιν έφυγε για τα Καρούλια του Αγίου Όρους.
Ο Άγιος Νεκτάριος είχε βοηθήσει -για άλλη μια φορά- έναν άνθρωπο με σοβαρή ασθένεια να βρει την υγεία του.

019: Η κυρία Ξένη Ε., ήταν δεκαέξι χρόνια παντρεμένη και με τον άντρα της δεν είχαν καταφέρει να κάνουν παιδιά. Μετά από πολύχρονες, πολυδάπανες και επίπονες προσπάθειες με γιατρούς, στράφηκαν στον Άγιο Νεκτάριο και τον παρακάλεσαν να τους βοηθήσει να αποκτήσουν απογόνους.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και το ζευγάρι τεκνοποίησε ένα κοριτσάκι. Τρία χρόνια αργότερα γεννήθηκε και ένα δεύτερο παιδί που όμως αρρώστησε βαριά. Οι γιατροί δεν έδιναν στους γονείς του καμία ελπίδα. Για άλλη μια φορά το ζεύγος στράφηκε στον προστάτη και βοηθό του, τον Άγιο Νεκτάριο, προσευχόμενοι για την ζωή του δεύτερου παιδιού τους.
Η κατάληξη ποια ήταν; Σε είκοσι μέρες το παιδί -που όλοι είχαν βέβαιο ότι θα πεθάνει- έγινε εντελώς καλά. Ο Άγιος Νεκτάριος είχε σταθεί ξανά στο πλευρό της κυρίας Ξένης και της οικογένειας της.

020: Ήταν κάποτε μια κοπέλα που ταλαιπωρούνταν μέρα νύχτα από ένα δαιμόνιο. Οι δικοί της την είχαν πάει σε πληθώρα γιατρών χωρίς να μπορέσουν να την βοηθήσουν ουσιαστικά. Ακόμα και ιερείς είχαν σηκώσει ψηλά τα χέρια. Το δε δαιμόνιο, συχνά πυκνά, μιλώντας μέσω της κοπέλας διαβεβαίωνε τους πάντες ότι όλοι τους οι κόποι είναι μάταιοι και ότι μόνο ο «Νυχάς» θα μπορούσε να το διώξει από το σώμα του κοριτσιού.
Κάποια στιγμή οι οικείοι της νεαρής, αποφάσισαν να στραφούν και στον Άγιο Νεκτάριο. Έτσι, μια μέρα, πήραν το κορίτσι και πήγαν να προσκυνήσουν τον τάφο του Αγίου, στο μοναστήρι της Αίγινας. Μόλις πλησίασαν τον τάφο, το κακό πνεύμα άρχισε να φωνάζει μέσω του κοριτσιού «Ο Νυχάς, ο Νυχάς, αλίμονο μου».
Την επομένη, στην λειτουργία, το κορίτσι έπεσε αναίσθητο. Όταν, δε, συνήλθε μετά από μερικά λεπτά, είχε απαλλαγεί από το κακό πνεύμα. Ο Άγιος Νεκτάριος είχε κάνει ακόμα ένα θαύμα.
Όταν μετά από καιρό άνοιξαν τον τάφο του Αγίου (τον άνοιξαν αρκετές φορές μετά την κοίμηση του) διαπίστωσαν ότι τα νύχια του είχαν μεγαλώσει σαν να ήταν εν ζωή. Αυτόν τον «Νυχά» φοβόταν το κακό πνεύμα που είχε καταλάβει το σώμα της κοπέλας.

021: Καλησπέρα Νεκτάριε, πράγματι μεγάλη η χάρις του Αγίου Νεκταρίου.
Έτσι ευγνώμονες νοιώθουμε κι εμείς για τον Άγιο και όταν έρχονται αυτές οι μέρες ο νους μας πηγαίνει 8 χρόνια πίσω, όταν γεννήθηκε η κορούλα μας Ελισάβετ. Πολλά τα προβλήματα υγείας. Πολύς πόνος, πολλή προσευχή, έζησε, αλλά έπρεπε να χειρουργηθεί στην καρδούλα της. Όταν έγινε 7 μηνών βρεθήκαμε στο Ωνάσειο. Μείναμε τελευταίοι για χειρουργείο και όλα έδειχναν ότι θα επανερχόμασταν τον Σεπτέμβριο όπως έγινε για άλλα 4 παιδάκια. Τα μάτια μας ήταν στραμμένα στην Αίγινα στον Άγιο. Μας κράτησαν έγινε το χειρουργείο. Το τελευταίο παιδάκι που μπήκε στην εντατική μετά το χειρουργείο. Η ρουτίνα ήταν να μείνουμε 4 μέρες στην εντατική και 4 στο δωμάτιο. Την 4η μέρα, παθαίνει ανακοπή. Άγιε Νεκτάριε βοήθησον. Επανήλθε. Πρέπει να περάσουν άλλες 4 μέρες. Την 4η μέρα παθαίνουν τα νεφρά της. Άγιε του Θεού μη μας εγκαταλείπεις. Όλη η εντατική είχε αδειάσει. Ένα, ένα τα παιδικά κρεβατάκια συντηρούνταν και τα σκέπαζαν. Μόνη η Ελισάβετ στην πτέρυγα της εντατικής με δυο νοσοκόμες. Εγώ ως μαμά συνοδός δεν επιτρεπόταν να μείνω στο νοσοκομείο. Οι επόμενες 4 μέρες κρίσιμες. Η θεία μου που με συνόδευε έφυγε για την Αίγινα. Προσευχή παράκληση εκεί στον τόπο του Αγίου. Επέστρεψε ήμερα Πέμπτη, την ημέρα που έπρεπε πια να βγει αν δεν είχαμε άλλο επεισόδιο. Από την κούραση την πήρε ο ύπνος για λίγο στην καρέκλα έξω από την εντατική. Όλος ο όροφος της εντατικής άδειος, τα μάτια κολλημένα στην πόρτα της εντατικής και στο ρολόι. Στις 11 το επισκεπτήριο στην εντατική. Η θεία μου πετάχτηκε από την καρέκλα και με ρώτησε:
- Τον είδες;;;
- Ποιον;;;
- Τον Άγιο εκεί στην πόρτα της εντατικής μας κοίταζε και είπε «εγώ εδώ είμαι».
Την ίδια στιγμή βγήκε η αδελφή και μου έκανε νόημα να πλησιάσω. Η Ελισάβετ βγαίνει σήμερα.
Ελένη Προιου

022: Θα ήθελα να μοιραστώ κι εγώ την εμπειρία μου από τη μεγαλοψυχία του Αγίου Νεκταρίου.

Πριν 3 χρόνια με την απόκτηση του πτυχίου μου και επιστρέφοντας στην Ελλάδα αναζητούσα διακαώς εργασία χωρίς αποτέλεσμα. Τότε, ενώ αντιμετωπίζαμε και προβλήματα υγείας της μητέρας μας που με απέτρεψαν από την ιδέα να ξαναφύγω στο εξωτερικό για να βρω εργασία, η αδερφή μου μού έδωσε την ιδέα: "Προσευχήσου στον Άγιο και τάξε του να σε βοηθήσει." Αυτό ήταν, σε λίγους μήνες κι ενώ είχα αφήσει βιογραφικά παντού, βρέθηκε θέση από το πουθενά. Από τότε, ευχαριστώ βαθιά τον Άγιο Νεκτάριο και προσπαθώ να μοιράζομαι τον 1ο μισθό μου για την αποπεράτωση των ναών του.
Επίσης, όταν ήμουν 3 μηνών έγκυος, έπρεπε να κάνω τον υπέρηχο 1ου επιπέδου και επειδή εκείνη την περίοδο εργαζόμουν στη Βόρειο Ελλάδα, πήγαμε με τον σύζυγό μου στη Θεσσαλονίκη χωρίς να γνωρίζουμε καλά τους δρόμους, αναζητώντας ένα διαγνωστικό κέντρο όπου μας είχε παραπέμψει η γυναικολόγος μου. Χωρίς να είμαστε σίγουροι πού ακριβώς βρισκόμαστε, παρκάραμε το αυτοκίνητο και βγήκαμε να ρωτήσουμε. Τότε βλέπω ένα παρεκκλήσι και μπαίνω να ανάψω ένα κερί. Βγαίνοντας μου λέει ο σύζυγός μου: "Πάλι τον βρήκες τον Άγιο σου!" ήταν παρεκκλήσι του Αγίου Νεκταρίου! Τότε, εγώ ηρέμησα γιατί κατάλαβα ότι ο Άγιος ήταν οδηγός μας και όντως το κέντρο ήταν στα λίγα μέτρα από εκεί.
Κι άλλη φορά, πριν το παραπάνω περιστατικό, έπρεπε να συναντήσω μια καλή μου φίλη που εκείνη την περίοδο εργαζόταν στα Τρίκαλα. Κατέβηκα από το ΚΤΕΛ χωρίς να ξέρω πού ακριβώς βρισκόμουν, βλέπω έναν ναό και λέω να ανάψω ένα κεράκι πριν της τηλεφωνήσω για να ορίσουμε ένα σημείο συνάντησης. Ο ναός ήταν του Αγίου Νεκταρίου, συγκινήθηκα, προσκύνησα την εικόνα του, τον ευχαρίστησα που ήταν δίπλα μου και ήρεμη πλέον ότι δεν έχω χαθεί έδωσα το ραντεβού με τη φίλη μου, η οποία πολύ εύκολα σε λίγα λεπτά βρέθηκε στον ναό.
Τέλος, πιστεύω βαθιά ότι με τις μεσιτείες του Αγίου Νεκταρίου κατάφερα να βρω τον σύντροφο της ζωής μου και να τελέσουμε το μυστήριο του γάμου σε έναν από τους ναούς του, σε μια εποχή που διέπεται από τα αλλοιωμένα πρότυπα ανθρωπίνων σχέσεων που προβάλλουν ως ολοκληρωμένο άνθρωπο τον απομονωμένο και καταναλωτικό άνθρωπο.
Ελπίζω να ήμουν κατανοητή. Ευχαριστώ για την υπομονή σας. Εύχομαι να συνεχίσετε να εργάζεσθε για την ανάδειξη της χάρης του Αγίου. Μακάρι ο Άγιος Νεκτάριος να βρίσκεται πάντα δίπλα μας!
Μαρία

023: Γεια σας,
με την ευκαιρία της σημερινής ημέρας που είναι αφιερωμένη στον Άγιο Νεκτάριο, διάβασα κάποια από ταe-mail που έχουν σταλεί και θεωρώ ότι είναι πολύ καλή κίνηση αυτή να εκθέτει ο καθένας από εμάς την προσωπική του εμπειρία.
Η παρουσία του Αγίου σε μένα είναι μακρόχρονη και συχνή (από μικρό παιδάκι που τον είχα δει στον ύπνο μου και μου είχε πει ότι είναι ο προστάτης μου και θα είναι πάντα δίπλα μου).
Θα σας αναφέρω την πιο πρόσφατη.
Ένα βράδυ γυρίζαμε με το αυτοκίνητο με το σύζυγό μου από ένα φιλικό σπίτι και περνώντας από το κέντρο της Αθήνας γύρω στις 12.00 τα μεσάνυχτα σταματήσαμε σε ένα φανάρι. Ξαφνικά μας πλησίασε τρέχοντας ένας αλλοδαπός ο οποίος με αστραπιαίες κινήσεις μου άρπαξε τη τσάντα (από το ανοικτό παράθυρο). Μέσα είχα το κινητό μου, τα κλειδιά του σπιτιού μου, αλλά κυρίως το πορτοφόλι μου στο οποίο βρίσκονταν εκτός της ταυτότητας και των καρτών, μία απόδειξη που φαινόταν καθαρά το όνομα και η διεύθυνση του σπιτιού μου.
Καταλαβαίνετε εκείνη την ώρα πως ένιωσα. Δεν ξέρω τι με ώθησε και έτσι όπως είμαστε σταματημένοι στο φανάρι, με αυτοκίνητα πίσω μας, βγάζω τα πέδιλά μου, ξεκουμπώνω τη ζώνη και άρχισα να τρέχω πίσω του. Φυσικά αυτός εξαφανίστηκε αμέσως και εγώ δεν ήξερα που πήγαινα. Το μόνο που είπα βγαίνοντας από το αυτοκίνητο ήταν «Άγιε μου Νεκτάριε, βοήθα!» και έτρεχα. Ο σύζυγός μου ο οποίος καλά καλά δεν κατάλαβε τι είχε γίνει, ούτε φυσικά εγώ πρόλαβα να του εξηγήσω, άφησε το αυτοκίνητο μες τη μέση (ευτυχώς το κλείδωσε) και έτρεχε πίσω μου.
Εγώ έκανα το γύρω του τετραγώνου, ξυπόλητη και φυσικά όσο πέρναγε η ώρα έχανα τις ελπίδες μου. Σε κάποια στιγμή με πλησιάζει ο σύζυγός μου και μου λέει ότι ήδη είχε στην τσέπη του το πορτοφόλι μου και το κινητό μου. Όπως μου εξήγησε αργότερα, καθώς έτρεχε πίσω μου τον φώναξε κάποιος αλλοδαπός και του έδωσε αυτά τα δύο αντικείμενα. Ήταν θαύμα φυσικά, γιατί κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον να το περιμένω εκείνη την ώρα σε εκείνη την περιοχή.
Ευχαριστώ τον Άγιο Νεκτάριο για μια ακόμη φορά.

024: Θέλω να σου διηγηθώ ένα θαύμα του Αγίου Νεκταρίου που έγινε φέτος -Νοέμβριος 2010- τη μέρα της μνήμης του Αγίου. Μου το διηγήθηκαν μόλις χτες, ένα ευλαβέστατο ζευγάρι, καθ' όλα αξιόπιστο.
Μια ευλαβέστατη και αξιοαγάπητη από πολλούς επιφανείς γέροντες της εποχής μας (π.Ιάκωβος Τσαλίκης, π.Πορφύριος, Άγιος Φιλούμενος κτλ.) γερόντισσα, η μοναχή Α, διηγήθηκε το ακόλουθο στο εν λόγω ζευγάρι:
Στις 9 Νοεμβρίου 2010 πήγε μια κυρία στην εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου στην Καμάριζα Λαυρίου, με μια φίλη της. Αυτή η φίλη της είχε μια ξαδέλφη που ήταν καρκινοπαθής. Κάποια στιγμή όπως ήταν ο γέροντας Νεκτάριος Βιτάλης γονατιστός μπροστά στην μεγάλη εικόνα του Αγίου Νεκταρίου και ανέπεμπε δεήσεις, γύρισε στον κόσμο και είπε: "Αυτή τη στιγμή, βάλτε με το νου σας ανθρώπους που έχουν ανάγκη". Γυρίζει η κυρία και λέει στη φίλη της να πει από μέσα της το όνομα της εξαδέλφης της που ήταν άρρωστη. Εκείνη, πράγματι το έκανε.
Την άλλη μέρα πήγε η ξαδέλφη της στους γιατρούς για την καθιερωμένη θεραπεία και την βρήκαν πεντακάθαρη. Όταν της το είπαν αυτή τους ευχαρίστησε, πλην όμως ένας γιατρός της είπε πως από θαύμα ήταν καθαρή από τον καρκίνο και πως τον Θεό έπρεπε να ευχαριστεί.
Μια από τις επόμενες μέρες ξύπνησε το πρωί (7 το πρωί) να πάει στη δουλειά της. Μόλις έβαλε μπρος το αυτοκίνητο και ξεκίνησε, ούτε η ίδια ξέρει πως, βρέθηκε στον μητροπολιτικό ναό στα Σπάτα (η δουλειά της είναι σε διαφορετική κατεύθυνση) και είδε τον γέροντα Νεκτάριο έξω από αυτόν να κρατά μια λειψανοθήκη, τυλιγμένη με ένα πανί. Έτρεξε, τον ευχαρίστησε για τις προσευχές και εκείνος άνοιξε το κουτί και δείχνοντάς της τα λείψανα του Αγίου Νεκταρίου που ήταν μέσα της είπε; "Αυτόν πρέπει να ευχαριστείς για την θεραπεία σου". Στη συνέχεια της έδωσε ένα φυλαχτό να το έχει πάντα μαζί της και έφυγε. Η κυρία μπήκε μέσα στον ναό (που ήταν πολύ πρωί) και ρώτησε τον (την) νεωκόρο τι ήθελε ο παππούλης τόσο νωρίς εκεί. Ο (Η) νεωκόρος είπε πως δεν ήξερε για ποιον παππούλη μιλά και έδειξε να αγνοεί το γεγονός. Μα και αργότερα, μετά από μέρες, που η ίδια τηλεφώνησε στο ναό και είπε τα καθέκαστα, κανείς δεν ήξερε τίποτα και φυσικά της είπαν πως ο παππούλης δεν είχε έρθει εκείνη τη μέρα στον ναό (και μάλιστα τόσο πρωί).
Η ίδια φυσικά μετά από όλα αυτά συγκλονίστηκε αφού είχε και το τεκμήριον του θαύματος (το φυλαχτό που της είχε δώσει). Με τα πολλά, και μετά και την διαβεβαίωση του γέροντα Νεκταρίου πως εκείνη την μέρα και ώρα ήταν στο Ναό στην Καμάριζα, έγινε αντιληπτό από όλους πως ο γέροντας που εμφανίστηκε στην γυναίκα ήταν ο ίδιος ο Άγιος Νεκτάριος που πήρε την μορφή του γέροντα!!
Το παραπάνω κείμενο -σχετικό με το νέο θαύμα του Αγίου Νεκταρίου-, μας έστειλε ο καλός μας φίλος Ε.Ν.Ε., τον οποίο και ευχαριστούμε πολύ!

025: Το όνομα μου είναι Ευτυχία Φιλιππίδου και θέλω να διηγηθώ και εγώ ένα θαύμα που μου συνέβη.
Το 2006 είχα πρόβλημα στο κεφάλι μου. Μούδιαζε συνέχεια και πονούσε. Ήταν πολύ ενοχλητικό ειδικά όταν περπατούσα. Σε γιατρό δεν είχα πάει να το ψάξω, ίσως από φόβο. Εκείνο το διάστημα έπεσε στα χέρια μου ο βίος του αγίου. Ξάπλωσα και άρχισα να διαβάζω μέχρι που έφτασε στο τέλος το βιβλίο. Άρχισα να νυστάζω και μόλις έκλεισα τα μάτια μου, μούδιασα σε όλο μου το σώμα και δεν μπορούσα να κουνηθώ. Εκείνη την ώρα άκουσα την πόρτα του δωματίου μου να ανοίγει, μια φωνή να μου λέει προσευχήσου, και στην πλάτη μου ένοιωθα χέρια να με ακουμπάνε. Όλο αυτό κράτησε περίπου ένα με δύο λεπτά, και πριν ακόμη ξεμουδιάσω άκουσα την πόρτα να κλείνει. Από εκείνη την νύχτα δεν ξανά αισθάνθηκα μούδιασμα στο κεφάλι μου, και δόξα το Θεό είμαι μια χαρά.

026: Ένα περίπου μήνα (από τον Ιούλιο - Αύγουστο του 2010) αντιμετώπιζα έναν κίνδυνο που όμως δεν μπορούσα να τον αντιμετωπίσω. Μετα από προσευχές στην Παναγία της οποίας έχουμε ένα μοναστήρι στη περιοχή μας και στον Άγιο Νεκτάριο, σε πολύ κρίσιμο σημείο (οριακό θα έλεγα) απαλλάχτηκα εντελώς ξαφνικά από τον κίνδυνο αυτό! Μάλιστα όλως τυχαίως την προηγούμενη μέρα επισκέφτηκα μια εκκλησία που δεν είχα ξαναπάει στην Αθήνα και που ήταν του Αγίου Νεκταρίου στην εικόνα του οποίου προσευχήθηκα για άλλη μια φορά.
Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού...
E.N.E.

027: Θέλω να σας διηγηθώ κι εγώ για την θαυματουργή παρουσία του Αγίου στη ζωή μου. Με τον άντρα μου προσπαθούσαμε να κάνουμε παιδάκι αλλά δεν γινόταν τίποτα. Ήμουν καταστενοχωρημένη κι έκλαιγα συνεχώς. Ζήτησα από την μητέρα μου μια θαυματουργή εικονίτσα του Αγίου Νεκταρίου και προσευχήθηκα πολύ. Θυμήθηκα τότε ότι κάπου κοντά στην περιοχή μας υπήρχε ένα εξωκλήσι του Αγίου. Πήγαμε με την αδερφή μου και το βρήκαμε και ανοικτό γιατί πλησίαζε η μνήμη του και γίνονταν εργασίες.
Άγιε μου Νεκτάριε, λέω, βοήθησε με να γίνω μητέρα και κάθε χρόνο θα έρχομαι στη μνήμη σου. Πήγαμε και με τον άντρα μου στο μοναστήρι του Αγίου στην Αίγινα και προσευχηθήκαμε. Ένιωσα αμέσως δυνατή και αισιόδοξη. Την επόμενη χρονιά φέραμε στον κόσμο δίδυμα παιδάκια. Πιστεύω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου στον Άγιο και δεν αποχωρίζομαι ποτέ την εικονίτσα Του.
Με έχει βοηθήσει ακόμα όταν προσεύχομαι για την υγεία μας. Όταν κάναμε κάτι εξετάσεις που μας είπε η παιδίατρος, προσευχήθηκα με πίστη και όλα πήγαν καλά. Όποτε έχω ζητήσει κάτι στο θαυματουργό Άγιο με έχει ελεήσει.
Ο Άγιος Νεκτάριος να είναι πάντα στο πλευρό μας.
Α.Κ.
Καλαμάτα

028: Αγία Ηγουμένη
Χαίρετε εν Κυρίω Ιησού πάντοτε!
Λαμβάνουμε την τιμή και το θάρρος να σας γράψουμε και για το θαύμα, καθώς το πιστεύομε, που έλαβε χώρα στη σύζυγο Ακριβή, χάριτι του παναγίου Τριαδικού μας Θεού, με τις πρεσβείες πρωτίστως της υπεραγίας Μητρός μας Θεοτόκου, αλλά και του αγίου μας Νεκταρίου!
Είμαστε παντρεμένοι από 25ετίας και η αγάπη Του μας αξίωσε να φέρουμε στον κόσμο δυο παιδιά.
Το 1997, κάτοικοι Αθηνών πλέον, εκδηλώθηκε στην Ακριβή ψυχωσικό σύνδρομο, εξ αιτίας του θυρεοειδούς, που αγνοούσαμε ότι υπάρχει. Άγιος Ιερομόναχος, ενορίας της ανατολικής Αττικής, έσπευσε να την ευλογήσει, φέροντας μαζί του και θέτοντας επάνω της, απότμημα λειψάνου του Αγίου μας. Ο ίδιος ιερέας μας σύστησε και κλινική, όπου σύντομα συνήλθε, με την επιμέλεια ιδίως ενός εξαίρετου και πιστού ιατρού! Έκτοτε αναφέρθηκα στον Άγιο, θέτοντάς την υπό την προστασία του. Χαριτολογώντας είπα ότι του την χρεώνω, όπως μας έκαναν στο στρατό, με… ‘108’!
Εννιά χρόνια αργότερα (2004) ήρθε το πολύ σοβαρότερο: Κακοήθης λεμφαδενοπάθεια (Non-Hodgkin's Lymphoma) και μάλιστα σε μια από τις πλέον επικίνδυνες μορφές της! O ως άνω ιατρός μας παρέπεμψε σε φίλο του ειδικό παθολόγο, ανάργυρο ιατρό του Θεού και άριστο επιστήμονα κι εκείνος στον καλύτερο ιατρό του είδους στην Ελλάδα (καθηγητή Γ. Πάγκαλη), λέγοντάς μου, μετά τη βιοψία, ότι η κατάστασή της είναι τόσο σοβαρή, που πρέπει να καταφύγουμε πρωτίστως στην προσευχή. Μετά τον Κύριό μας Ιησού και τη Μητέρα όλων μας λοιπόν, καταφύγαμε στον Άγιο!
Υποβλήθηκε σε χημειοθεραπεία με τα γνωστά εξουθενωτικά (εσωτερικά και εξωτερικά) αποτελέσματα…
Πέρα από τη θεραπεία καθεαυτή, το θαύμα, για μας τουλάχιστον, έγκειται επίσης στην όλη συμπεριφορά των ιατρών του αιματολογικού τμήματος του Λαϊκού Νοσοκομείου Αθηνών στη Σεβαστουπόλεως.
Ο καθηγητής (άνθρωπος αληθινά θεοσεβούμενος) αλλά και οι γιατροί του, λειτούργησαν ως πραγματική οικογένεια με ανυπολόγιστες συνέπειες στη θεραπεία της, όπως και τόσων άλλων εκεί.
Όλη αυτή η λαμπρή σειρά των θεραπόντων, μας έκαναν να ξεχάσουμε κάθε τι απ’ όσα αναφέρονται στη σύγχρονη ελληνική δημόσια (και όχι μόνον) υγεία (φακελάκια κ.λπ.). Ουδείς ζήτησε ή δέχθηκε οποιαδήποτε αμοιβή από εμάς. Στη συνέχεια μας είπαν ότι οι πιθανότητες (κατά το ανθρώπινον) για επάνοδο της ασθενείας, θα έβαιναν μειούμενες εντός της επόμενης 5ετίας.
Ασθενής η πίστη μας μητέρα, αλλά σταθερή η προσήλωσή μας στην αγάπη του Θεού, δια των πρεσβειών της Παναγίας μας και του αγίου Νεκταρίου, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι παραλείπαμε στις προσευχές και τους λοιπούς αγίους μας και δη εκείνους των οποίων τα ονόματα φέρουμε.
Κάθε φορά έντονη ήταν η συγκίνηση, η αγωνία και η προσευχή συνάμα, κατά το άνοιγμα του φακέλου με τα αποτελέσματα των εξετάσεων (αξονικών κ.λπ.), αλλά και η εν συνεχεία ευχαριστία μας προς τον Άγιό μας γι’ αυτά και μάλιστα στον ιερό του Ναό, εδώ στο Ηράκλειο, όπου και τμήμα του λειψάνου του!
Έχουν περάσει ήδη 6 χρόνια από το πέρας της θεραπείας και είναι μια χαρά! Ας είναι ευλογημένο το Όνομα του Παναγίου Θεού, της Μητρός όλων μας Θεοτόκου και του αγίου Νεκταρίου!
Θεωρώ όμως ακόμη πιο σημαντικό το γεγονός ότι, μέσα από τη δοκιμασία αυτή, προσεγγίσαμε τον Κύριό μας και το μυστήριο της ζωής δι’ Αυτού, αφού θάνατος εν Αυτώ -Τω νικητή του θανάτου- απλά δεν υφίσταται!
Ας μας αξιώνει η άπειρη αγάπη Του, όλους τους Χριστιανούς, απανταχού της Γης, να δοξάζουμε το πάντιμον και μεγαλοπρεπές Όνομά Του, πρωτίστως εν τη ζωή ημών, πρεσβείαις της Παναγίας μας, του μεγάλου και θαυματουργού αγίου μας Νεκταρίου και πάντων Του των αγίων!
Με τις θερμές μας ευχαριστίες προς τον Άγιο, ευχόμεθα ό,τι καλό και άγιο δι’ εσάς και τις μοναχές της ιεράς σας Μονής,
Μετά τιμής και αγάπης Χριστού του Θεού
Δημήτριος-Ακριβή

029: Άγιε μου Νεκτάριε σε ευχαριστώ για τη βοήθειά σου.
Όταν γεννήθηκε το 1978 η μικρή μου αδερφή, οι γιατροί μετά από λίγους μήνες βρήκαν ότι έχει εξάρθρωση του ισχίου. Άρχισε τότε για τους γονείς μου ένας δύσκολος αγώνας για την θεραπεία του παιδιού τους. Πολύωρα ταξίδια στην Αθήνα με το μωρό, νοσοκομεία και ανείπωτη αγωνία για το αν θα γίνει καλά το παιδί.
Η μητέρα και ο πατέρας μου δε σταμάτησαν στιγμή να φροντίζουν τα δυο μεγαλύτερα παιδιά τους αλλά και να πηγαίνουν στους γιατρούς την αδελφή μου την οποία έπρεπε να έχουν συνεχώς αγκαλιά για δυο χρόνια περίπου, καθώς απαγορευόταν να περπατήσει το μωρό για να θρέψει καλά το ποδαράκι του.
Ένας καλός γείτονας τους δάνεισε ένα βιβλίο με θαύματα του Αγίου Νεκταρίου και οι γονείς μου προσευχήθηκαν πολύ. Το βιβλίο αυτό σημάδεψε τα παιδικά μου χρόνια και ήταν η αρχή της γνωριμίας μου με τον Άγιο. Κάποιο βράδυ, η μητέρα μου διάβαζε με πίστη το βιβλίο και προσευχόταν για το παιδί της. Το άλλο πρωί γεμάτη δέος και χαρά είπε στον πατέρα μου: "Είδα στον ύπνο μου έναν γέροντα ιερωμένο και μου είπε: το παιδί θα γίνει καλά αλλά θα αργήσει".
Την επομένη είχαν ραντεβού με τον ορθοπεδικό στην Αθήνα. Ο γιατρός, αφού έκανε την εξέταση είπε στους γονείς: Θα γίνει καλά, αλλά θα πάρει χρόνο! Ακριβώς τα λόγια του Αγίου! Έτσι κι έγινε. Η αποθεραπεία πήρε χρόνο αλλά όλα πήγαν κατ' ευχήν.
Δοξάζουμε το όνομα του Αγίου που μας βοηθά όταν τον έχουμε ανάγκη.
Κ.Γ.Α

030: Είδα στον ύπνο μου τον Άγιο Νεκτάριο.
Πριν διηγηθώ το όνειρο μου με τον Άγιο που με έχει επηρεάσει πάρα πολύ να σας πω ότι έχω τρία παιδάκια εκ των οποίων τα δυο με νευροαισθητήρια βαρηκοΐα. Το τρίτο μου παιδάκι μετά από πολλή αγωνιά και προσευχές πριν μπούμε στο νοσοκομείο και κάνουμε την εξέταση για να διαπιστώσουμε αν και αυτό έχει βαρηκοΐα το είχα τάξει στον Άγιο Ραφαήλ, τον οποίο είχα δει στον ύπνο μου έγκυος και μου είχε πει πως θα έχω αγόρι. Προσευχήθηκα λοιπόν και είπα πως αν το παιδί μου είναι καλά θα το ονομάσω Ραφαήλ και έτσι έγινε.
Να σας πω για το όνειρο μου τώρα που δεν ξέρω πως να το ερμηνεύσω...
Έχω ακούσει πολλά για τον Άγιο από γνωστούς μου χωρίς όμως να θυμάμαι την μορφή του. Μπήκα τώρα στο ίντερνετ και είναι ακριβός όπως και στην εικόνα πιο αλλοιωμένος όμως. Είδα πως είχα πάει στον τάφο του Αγίου να προσκυνήσω, άναψα το καντηλάκι του και του άφησα ένα σημείωμα το οποίο έγραφε "τα παιδιά μου έχουν πρόβλημα με τα αυτάκια τους, θα ήθελα πολύ να γιατρευτούν" και σαν κάποιος να μου είχε πει πως αν έχω πίστη θα βγει φως από τον τάφο και ο Άγιος θα αναστηθεί. Και καθώς προσευχόμουν έτσι και έγινε. Είδα ένα φως και ξαφνικά τον είδα μπροστά μου έντονη η γενειάδα του και το ύφος του όπως στις εικόνες μόνο που τα χέρια του μου έκαναν εντύπωση σαν να ήταν μόνο τα οστά. Με ακούμπησε στον ώμο και μου είπε "αυτό που επιθυμείς, θα γίνει" και εγώ τότε τον χιλιοευχαρίστησα, ένιωθα μεγάλη ευγνωμοσύνη. Γύρισα σπίτι και έβγαλα τα ακουστικά απ' το ένα μου παιδάκι μα δεν είδα διαφορά. Πάλι μου έλεγε "ε μαμά τι είπες"... δεν με άκουγε καλά. Ξαναγύρισα στεναχωρημένη και λέω Άγιε μου δεν βλέπω διαφορά είναι όπως πριν και εκείνος μου απάντησε να έχω υπομονή και πως το καθήκον του το είχε κάνει.
Εκεί τελείωσε και το όνειρο μου.
Δεν έχω σταματήσει να το σκέφτομαι. Θέλω τόσο πολύ να πιστέψω σε αυτό. Αυτό που έχουν τα παιδιά μου δεν θεραπεύεται μας έχουν πει οι γιατροί. Θα φοράνε ακουστικά όλη τους τη ζωή. Θυμάμαι πιο παλιά που είχα πει πως θα τον επισκεφτώ, μου είχε πει μια φίλη μου να πάρω αυτάκια και να τα πάω στην εικόνα του να πάρω λαδάκι και πως θα πάνε όλα καλά. Μακάρι ο Άγιος να συγχωρέσει τις αμαρτίες μου και με την παρουσία του να με βοηθάει να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και πάνω απ' όλα τα παιδάκια μου να έχουν υγεία!!! Την Κυριακή κιόλας θα πάμε στην Αίγινα. 12 Οκτώβρη έχουμε εξέταση στο Παίδων για να δούνε οι γιατροί αν είναι στάσιμη η βαρηκοΐα τους ή αν έχει επιδεινωθεί. Μακάρι να γίνει ένα θαύμα και να μας πουν πως έχει εξαφανιστεί.

031: Θέλοντας να κάνω γνωστό το θαύμα που βίωσα στο πετσί μου, θα το μοιραστώ με όλους σας...
Το 1999 ήμουν 31 ετών και εντελώς ξαφνικά έμεινα παράλυτη κουνώντας μόνο το κεφάλι μου. Οι γιατροί δεν ήξεραν καν τι έχω, όμως ήταν σίγουροι ότι δεν θα ξανακουνηθώ ποτέ. Τετραπληγία είπαν και βρήκαν έμφρακτο στον αυχένα. Έμεινα 6 μήνες στο νοσοκομείο, είχα τελείως τρελαθεί γιατί ήμουν χωρισμένη με ένα παιδί 5 χρονών και είχα μόνο τη μαμά μου να με φροντίσει.
Η θέληση μου να γίνω καλά και η αγάπη του Θεού με σήκωσε όρθια και τώρα περπατάω -όχι τέλεια- μα μπορώ να πω ότι ζω σαν άνθρωπος πια...
Το 2007, ήμουν ακόμα σ' αυτήν την προσπάθεια, άρχισα ξαφνικά να έχω πανικούς, χωρίς κανένα λόγο, ενώ ποτέ, ακόμα και στα πολύ δύσκολα αυτό που με διέκρινε ήταν ψυχραιμία και δύναμη. Οι πανικοί κράτησαν 4 μήνες. Κάθε μέρα είχα ταχυκαρδίες, τρόμο, αδιέξοδο, δεν μπορούσα ούτε να μιλήσω με άνθρωπο, νόμιζα ότι θα πεθάνω κάθε στιγμή. Με λίγα λόγια είχα τρελαθεί.
Μια νύχτα μέχρι στο νοσοκομείο έφτασα νομίζοντας ότι έχω πάθει έμφραγμα! Στο τέλος μου σύστησαν ψυχοφάρμακα, τα οποία βέβαια δεν πήρα ποτέ. Μια μέρα μια φίλη που ήξερε τι περνούσα μου έφερε το συναξάρι. Το άνοιξα και βρήκα μπροστά μου το βίο του Αγίου Νεκταρίου τον οποίο και διάβασα. Τη νύχτα που πήγα για ύπνο, που σπάνια βέβαια κοιμόμουν, έκανα προσευχή στον Άγιο Νεκτάριο, παρακαλώντας τον να πάρει μακριά αυτή την κόλαση απ' την ψυχή μου και το νου μου. Στ' αλήθεια ζούσα μια κόλαση. Τη στιγμή μετά την προσευχή, είχα μια αίσθηση σαν να είχα τσιμπίδια στο κεφάλι που με τσιμπούσαν αλύπητα. Με κόπο κοιμήθηκα.
Την επόμενη μέρα σηκώθηκα περιμένοντας την έφοδο του πανικού, όπως κάθε μέρα τους τελευταίους 4 μήνες. Ο πανικός δεν ξαναφάνηκε πότε... Όμως ποτέ...
Ο Άγιος Νεκτάριος είναι ένας ζωντανός Άγιος και ακούει τις προσευχές μας. Θαύμασα, τον αγάπησα βαθιά και από τότε όποτε τον έχω επικαλεστεί δε μ' έχει απογοητεύσει ποτέ.
Ας μας προστατεύει η χάρη του!
Σαμαρίδου Ανθή

032: Καλησπέρα, ονομάζομαι Παρασκευή
προς δόξα Κυρίου, ήθελα να παραθέσω κάποιο σημαντικότατο δώρο στην ζωή μου.
Το καλοκαίρι 2010, παρουσιάζεται βαθμιαίο μούδιασμα σε όλη την αριστερή πλευρά μου και βαθμιαία δυσκολία στην κίνηση των αριστερών άκρων. Μπαίνω μέσα στο νοσοκομείο για προληπτικές εξετάσεις. Η διάγνωση των γιατρών είναι ΠΙΘΑΝΗ σκλήρυνση κατά πλάκας με 1 εστία στο κεφάλι. Όταν μου το ανακοίνωσαν δεν το συνειδητοποίησα για 1-2 μέρες, ήμουν αδιάφορη, δεν είχα αντιληφθεί ότι εγώ που ούτε κρύωμα δεν είχα... μου διαγνώστηκε σκλήρυνση κατά πλάκας!!! Όσο περνούσε ο καιρός όμως τα πράγματα άλλαζαν. Κυριευόμουν από διάφορα συναισθήματα αρχικά από άγνοια περί σκλήρυνσης αλλά και αγωνία, ανησυχία, σκέψεις, στεναχώρια, λυγμούς, κλάματα, και νεύρα για ανθρώπους που άφησα να με στεναχωρήσουν και ενδεχομένως να φταίνε που έφτασα στο νοσοκομείο...
Φτάνει η στιγμή να βγω από το νοσοκομείο και έπρεπε να δω τι θα κάνω. Υπήρξαν και στην πορεία όλα τα συναισθήματα που ανέφερα αλλά και ένα ακόμα, ήταν η μεγάλη μου επιθυμία όλα να πάνε καλά. Σκέφτηκα και προσπάθησα να κάνω ότι μπορώ.
Εδώ πρέπει να πω ότι ήμουν όχι αδιάφορη αλλά χλιαρή χριστιανή. Μετά το καλοκαίρι του 2010 όμως πολλά άλλαξαν...
Επειδή δεν μπορούσα ακόμα να μετακινούμε και να δουλεύω, έμεινα με άδεια στο σπίτι. Είχα πολύ χρόνο και μελετούσα την καινή διαθήκη, προσευχόμουν, πήγαινα εκκλησία έκανα ότι μπορούσα για να αλλάξω πραγματικά... Αποφασίζω να τάξω στην παναγία μας αλλά και σε κάποιον άγιο ακόμα. Καταλαβαίνετε πόση ήταν η απελπισία μου που δεν αρκέστηκα μόνο στην παναγία μας που είναι το υπέρτατο όλων αλλά ήθελα και σε κάποιον ακόμα. Ήμουν σε φοβερή κατάσταση... ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ λοιπόν χωρίς να αποφασίσω ακόμα ανάμεσα στον άγιο Νεκτάριο και στον άγιο Φανούριο να επιλέξω κάποιον και να κάνω τάμα. Βλέπω λοιπόν στον ύπνο μου ότι επισκέπτομαι κάποιο νησί και βρίσκομαι μπροστά σε ένα εκκλησάκι μικρό. Η εικόνα που ξεχώρισα και διάβασα μέσα στις τόσες της μικρής εκκλησίας ήταν του αγίου Νεκταρίου πενταπόλεως!!! Εκτός από αυτό είδα και μια λαμπάδα δίπλα της!!! Φυσικά ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΗΚΑ. Αποφάσισα να προετοιμαστώ και να πάω. Έτσι και έγινε. Επισκέφτηκα την Αίγινα μαζί με την μητέρα μου. Κοιμηθήκαμε σε κάποιο ξενοδοχείο για να σηκωθούμε νωρίς το πρωί να πάμε. Το βράδυ η μητέρα μου είδε στον ύπνο της ότι ανηφορίζαμε πεζές στο μοναστήρι και κάποιος πολύ ηλικιωμένος κύριος με ράσα μας ακολουθούσε, τον ρώτησε αν ήθελε κάτι, αυτός αποκρίθηκε αρνητικά και συνεχίζαμε μέχρι που μπήκαμε στο μοναστήρι όπου και εκείνος εξαφανίστηκε... Από τότε τα πράγματα πηγαίνουν όλο και καλύτερα. Οι μαγνητικές είναι διαδοχικά βελτιωμένες...
Εδώ θα ήθελα να παραθέσω και μία ελάχιστη σκέψη μου. Κάθε μέρα πρέπει να ευχαριστούμε τον θεό που ανέχεται την βρωμιά μας και να προσπαθούμε να κάνουμε το θέλημα του. Αυτός είναι ο λόγος των μικρών σκαμπιλιών που τρώμε... η νουθεσία του, η διαπαιδαγώγισή μας επειδή μας αγαπάει...

033: Θα ήθελα να σας διηγηθώ και τη δική μου εμπειρία όσον αφορά τη ζωντανή παρουσία του Αγίου Νεκταρίου στη ζωή μας.
Κάποια βροχερή μέρα με πολύ αέρα, στο γραφείο όπου εργάζομαι ,συνέβη να ξεκολλήσει μια τζαμαρία και να σπάσει ακριβώς πάνω στην καρέκλα όπου εργαζόταν κάποιος συνάδελφος, ο οποίος είχε σηκωθεί προ λίγων λεπτών από εκεί και γλίτωσε τον βέβαιο θάνατο «ως εκ θαύματος» όπως είπαμε όλοι στο γραφείο. Μετά το πρώτο «σοκ» που πάθαμε, του είπα να ψάξει να δει ποιος Άγιος γιόρταζε εκείνη την ημέρα, γιατί πραγματικά επρόκειτο για θαύμα που την γλίτωσε. Την επομένη 10/11/2009 μου είπε πως ήταν του Αγίου Νεκταρίου και μάλιστα πως ανακάλυψε μετά από συζήτηση με τη γιαγιά του ότι είχαν και κάποια συγγένεια με τον Άγιο, ήταν μακρινός θείος του. Αυτή ήταν και η πρώτη γνωριμία μου με τον Άγιο Νεκτάριο, του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα μέχρι τότε.
Ακριβώς μετά από ένα χρόνο, τον Οκτώβριο, θα χειρουργούσαμε το πρώτο από τα τέσσερα παιδιά μου στο Λονδίνο, στην σπονδυλική στήλη για μια πάθηση («καθηλωμένο τελικό νημάτιο» με αποτέλεσμα βαριάς μορφής σκολίωσης) που το ταλαιπωρούσε από τότε που γεννήθηκε (15 χρόνια). Επρόκειτο για σοβαρή εγχείρηση, την οποία περιμέναμε πολλά χρόνια για να γίνει, με αβέβαιο αποτέλεσμα και με τον κίνδυνο της μόνιμης παράλυσης στα άκρα. Φτάνοντας στην Αγγλία μέσα σε όλη την αγωνία μας, μας παρουσιάζονται εκεί προβλήματα στα χαρτιά που είχαμε από το ΙΚΑ της Ελλάδας και η εγχείρηση αναβάλλεται, με αποτέλεσμα να την προγραμματίσουν μετά από κόπους, στενοχώριες και βάσανα στις 09/11/2010, την ημέρα που γιορτάζεται η μνήμη του Αγίου Νεκταρίου! Το αποτέλεσμα της επέμβασης ήταν εκπληκτικό! Ο Άγιος έβαλε και πάλι το χέρι του! Να σημειώσω, χωρίς να παρεξηγηθώ, ότι την ημέρα που ήταν το αρχικά προγραμματισμένο χειρουργείο, έκαναν την ίδια επέμβαση, οι ίδιοι γιατροί σε ένα άλλο κοριτσάκι από τη Νιγηρία, το οποίο ξαναχειρουργήθηκε αργότερα, γιατί προκλήθηκε αναπηρία στα κάτω άκρα μετά την πρώτη επέμβαση και ταλαιπωρήθηκε πολύ μέχρι τελικά να αναρρώσει, δόξα τω Θεώ.
Ελένη Αργυριάδου Ακουαρόνε

034: Από χρόνια μου ζήταγε η σύζυγός μου να επισκεφτούμε την Αίγινα και πιο πολύ το μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου, μιας και δεν είχε πάει ποτέ. Εγώ είχα επισκεφτεί την Αίγινα αλλά δεν είχα πάει στον Άγιο, αν και είμαι γεννημένος στις 9 Νοεμβρίου.
Επισκεφτήκαμε το μοναστήρι στις αρχές του καλοκαιριού το 2009. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες κατά την επίσκεψη μας, αξίζει όμως να σημειώσω ότι είχαμε πάρει σε μικρά μπουκαλάκια Αγιασμό μαζί μας για το σπίτι μας.
Τον Αύγουστο του 2009 έπιασε μεγάλη πυρκαγιά στον Άγιο Στέφανο Αττικής όπου και διαμένουμε. Ήταν Κυριακή και επιστρέψαμε εσπευσμένα από τις διακοπές μας διότι η φωτιά πλησίαζε το σπίτι μας. Φτάσαμε στο σπίτι, μπήκαμε μέσα και πήραμε στα γρήγορα όσα πράγματα μπορούσαμε να σώσουμε. Την τελευταία στιγμή, η σύζυγός μου πήρε τον Αγιασμό από τον Άγιο Νεκτάριο, και τον έριξε περιμετρικά του σπιτιού στον κήπο, αφήνοντας το πλαστικό μπουκαλάκι πάνω σ' ένα πεζούλι του σπιτιού. Φύγαμε από το σπίτι πιστεύοντας ότι θα καεί ολοσχερώς διότι πριν μπούμε στο αυτοκίνητο η φωτιά ερχόταν προς το μέρος μας και νιώσαμε έντονη και ξαφνική αύξηση της θερμοκρασίας. Στην πλατεία του Αγίου Στεφάνου όπου ήταν μαζεμένος όλος ο κόσμος, μας υπέδειξαν οι αρχές να φύγουμε μακριά από την περιοχή γιατί η φωτιά είχε πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Περάσαμε πολύ δύσκολες ώρες, πιστεύοντας ότι το σπίτι μας είχε καεί, μέχρι που μας πήρε τηλέφωνο ένας γείτονας και μας είπε τα ευχάριστα.
Το σπίτι μας δεν είχε πάθει τίποτα. Η φωτιά πέρασε γύρω από το σπίτι χωρίς να αφήσει καμία ζημιά πίσω της. Εδώ να σημειώσω ότι το σπίτι είναι μονοκατοικία, γύρω γύρω πεύκα, και αρκετά λουλούδια στο κήπο. Όταν φτάσαμε δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Το μπουκαλάκι του Αγιασμού ήταν ανέπαφο, όταν σε απόσταση τριών μέτρων από αυτό κάηκαν πλαστικοί κάδοι σκουπιδιών, η κολόνα της ΔΕΗ και πολλά αγριόχορτα.
Από τότε έχουμε τον Άγιο Νεκτάριο αυτό που λέμε «τον Προστάτη μας». Τον αγαπάμε και πιστεύουμε σε πολύ σ’ αυτόν. Έκτοτε τον έχουμε επισκεφτεί πολλές και φορές, πράγμα το οποίο θα το κάνουμε για όσα χρόνια μπορούμε.
Του χρόνου περιμένουμε το πρώτο μας παιδί μετά από πολλά χρόνια. Θα του δώσουμε το όνομα Του.


http://atheatignosi.blogspot.gr