Η υπόθεση ΕΛΛΗΝΙΚΟ HARD ROCK – HEAVY METAL είναι μια πολύπλοκη ιστορία με ποικίλες εκδοχές, την οποία με απλά λόγια θα προσπαθήσω να σας περιγράψω. Το να προσπαθήσεις, να γράψεις για το Ελληνικό Hard Rock – Heavy Metal, είναι αρκετά δύσκολο, γιατί πρέπει να έχεις ζήσει τα πράγματα από πρώτο χέρι. Πρέπει δηλαδή να ήσουν ή να είσαι μέλος Ελληνικού συγκροτήματος και έτσι να γνωρίζεις τα τεκταινόμενα στο χώρο, ή να ήσουν σε κάποιο περιοδικό, ραδιοφωνικό σταθμό, δισκάδικο κλπ. Εγώ, για να ξεκαθαρίσω την θέση μου, ποτέ δεν υπήρξα μέλος κάποιου Ελληνικού σχήματος ή σε οποιαδήποτε άλλη προαναφερθείσα θέση, παρακολουθώ όμως την Ελληνική Metal σκηνή (από το 1985-86) μόνο σαν οπαδός και απλός φίλος της μουσικής αυτής.
Η Ελληνική Hard Rock - Metal σκηνή ανθεί εδώ και σχεδόν 30 χρόνια, επιδεικνύοντας ένα δυναμισμό που σε ορισμένες, περιπτώσεις μάλιστα βρίσκει αξιοζήλευτη απήχηση και στο εξωτερικό, παρά τις ομολογουμένως αντίξοες συνθήκες. Το Ελληνικό Hard Rock πρέπει να τo ψάξουμε στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν οι Socrates έθεσαν τις βάσεις για έναν πιο «σκληρό» ήχο στη Ελληνική μουσική. Μετά από αυτό, η δεκαετία του ’80 μπήκε ενθαρρυντικά, το Ελληνικό Metal εμφανίστηκε μαζί με την γενικευμένη εισαγωγή αυτής της μουσικής στη χώρα μας. Η έκρηξη στο Ελληνικό Metal ήρθε περίπου το 1985, όταν άρχισαν να φτιάχνονται πολλά σχήματα και έτσι τα πράγματα άλλαξαν προς το καλύτερο.
Φυσικά δεν είχαν όλοι, πραγματική αγάπη για το Heavy Metal καθώς αποδείχθηκε πως τα περισσότερα «συγκροτήματα» νόμιζαν ότι επειδή είχαν μια κιθάρα, ένα μπάσο και ένα set drums θα γίνονταν από τη μια μέρα στην άλλη μεγάλοι super stars. Τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν τα Ελληνικά Heavy Metal συγκροτήματα ήταν πολλά και διάφορα αφού μόνο η σύσταση και η ύπαρξη ενός σχήματος στη δεκαετία του ’80, ήταν ένας πραγματικός άθλος.
Χώροι για να φιλοξενήσουν συγκροτήματα σε τακτική βάση, δεν υπήρχαν και οι ούτως ή άλλως λιγοστές συναυλίες λάμβαναν χώρα κυρίως σε κινηματογράφους, αφού δεν υπήρχαν οργανωμένοι συναυλιακοί χώροι που να φιλοξενούν εμφανίσεις Heavy Metal συγκροτημάτων σε συχνή και τακτική βάση. Τα στούντιο ηχογράφησης, συνήθως, ΔΕΝ δέχονταν Heavy Metal συγκροτήματα. Ηχολήπτες και μηχανικοί ήχου που να μπορούσαν κάπως να αντιληφθούν το Heavy Metal δεν υπήρχαν και ήταν σύνηθες το πρωί να δουλεύουν πάνω σε λαϊκά τραγούδια και το βράδυ να παλεύουν να ηχογραφήσουν Heavy Metal!!! Αν ακούσετε ιστορίες παλιών Ελλήνων Metal μουσικών, θα βάλετε τα γέλια και τα κλάματα.
Όσοι προσπάθησαν να βγάλουν κάποιο δίσκο στην δεκαετία του ’80, έπρεπε να βάλουν αρκετά χρήματα από την τσέπη τους και να ξεκλέψουν πολύτιμο χρόνο από τις καθημερινές δουλειές τους. Υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις που διάφορα σχήματα πούλησαν χρυσαφικά, μηχανάκια, δισκογραφίες, για να δουν το όνειρο τους να γίνεται πραγματικότητα. Κάποιες δισκογραφικές εταιρίες (παραρτήματα πολυεθνικών) προσέγγισαν το Ελληνικό Heavy Metal και υλοποίησαν το όνειρο ενός δισκογραφικού συμβολαίου. Κυκλοφόρησαν ένα-δυο δίσκους σε 2-3 συγκροτήματα και μετά τους παράτησαν. Οι ντόπιοι αντιπρόσωποι των πολυεθνικών εταιρειών, επειδή δεν είχαν σχέση με το Metal, δεν πίστεψαν ποτέ στην Ελληνική σκηνή και αντιμετώπιζαν τα groups σαν μέσο για εξοικονόμηση χρήματος και ιδίων οφελών (βέβαια, αυτό συνέβαινε και στο εξωτερικό αλλά εδώ γίνονταν μόνο αυτό και δεν προωθούνταν καν το συγκρότημα). Έκαναν κάποιες πρόχειρες παραγωγές, έθαψαν γρήγορα – γρήγορα αυτούς τους δίσκους και τσέπωσαν το υπόλοιπο των επιχορηγήσεων από τις μητρικές εταιρείες. Βέβαια υπήρχαν και οι λεγόμενοι «managers» της εποχής που σε κάθε κίνηση του συγκροτήματος δεν έχαναν την ευκαιρία να τα κονομάνε χοντρά, σε βάρος των συγκροτημάτων βέβαια. Γι’ αυτά τα παραπάνω που αναφέρω υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες μουσικών εκείνης της εποχής.
Οι μόνες Ελληνικές δισκογραφικές εταιρίες που βοήθησαν κάπως τα πράγματα ήταν η FM Records (στα 80’s), η Μολών Λαβέ, Unisound, Dark Side (στα 90’s) ενώ τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιούνται αρκετές Ελληνικές ανεξάρτητες κυρίως εταιρίες που κάνουν καλή δουλεία, όπως οι Secret Port, Steel Gallery, Sleazy Rider, Eat Metal, No Remorse, Black Lotus, Sirens Records κ.α. Στην δεκαετία του ’90 η πτώση του Heavy Metal σε παραδοσιακές χώρες, όπως η Αμερική και η Αγγλία (κυρίως), επέτρεψε να βγουν από την αφάνεια σκηνές άλλων χωρών, που μέχρι τότε, είτε η παρουσία τους ήταν αμυδρή, στο Heavy Metal στερέωμα (Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία), είτε ήταν σχεδόν ανύπαρκτη (Πολωνία, Αυστρία, Ουγγαρία). Σκεφτείτε αν κάποιοι στην Ελλάδα δεν έτρωγαν της επιχορηγήσεις των εταιριών, τι θα γινόταν με σχήματα όπως: Spitfire, Northwind, Vavel, Raw Silk, Sarissa, Deceptor, Vice Human, Rust κ.λ.π.
Αυτή η συγκυρία,(για να επανέλθω) σε συνδυασμό με την σοβαρότερη αντιμετώπιση, από τους Έλληνες Heavy Metal μουσικούς, ώθησε την Ελληνική Metal σκηνή να αναβαθμιστεί και να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στο χώρο του ευρύτερου Black Metal ήχου με groups όπως οι Rotting Christ, Nightfall, Septic Flesh κτλ. Η προσφορά τους είναι ανεκτίμητη και τα συγκροτήματα αυτά αξίζουν τα εύσημα από όλους μας. Η σταδιακή αντικατάσταση του βινυλίου από το CD και η εξέλιξη της τεχνολογίας επέτρεψε στα Ελληνικά συγκροτήματα να παρακάμψουν τις δισκογραφικές εταιρίες και να κυκλοφορούν εύκολα τις δουλειές τους, έχοντας σαν αποτέλεσμα, ειδικά τα τελευταία 10 χρόνια, μια πληθώρα ανεξάρτητων κυκλοφοριών σε ημιεπίσημη μορφή. Για μια δισκογραφική εταιρία (που είναι και επιχείρηση) είναι πιο εύκολο, γρήγορο και επικερδές να αγοράσει ένα αριθμό δίσκων από το εξωτερικό παρά με το ίδιο κεφαλαίο να χρηματοδοτήσει μια Ελληνική παραγωγή, να βρει το κατάλληλο συγκρότημα, να το προωθήσει, να του βγάλει και δεύτερο και τρίτο δίσκο…Γιατί να κάτσουν να σκάσουν κάποιοι για τους Spitfire, Northwind, Vavel, Rust, Raw Silk (τυχαία ονόματα) για παράδειγμα, όταν ο καινούργιος δίσκος των Iron Maiden, Metallica, KISS, AC/DC, Ozzy Osbourne (πάλι τυχαία ονόματα) θα έρθει πακεταρισμένος και έτοιμος για πούλημα την άλλη κιόλας μέρα στα δισκάδικα;
Η Ελληνική Metal σκηνή γύρισε τη πλάτη της στην Ελλάδα, η Ελλάδα με τη σειρά της γύρισε τη πλάτη της στο Ελληνικό Heavy Metal. Ο κόσμος όμως, αγαπούσε και αγαπάει θέλω να πιστεύω, τα Ελληνικά Metal συγκροτήματα, έχει την πρόθεση να τα υποστηρίξει αλλά δεν είχε πρόσβαση στη μουσική τους. Αυτό οφείλεται στην μηδαμινή ή ελλιπή διαφήμιση Ελληνικών Metal δίσκων σε έντυπα, ραδιόφωνα, τηλεόραση. Τα τελευταία χρόνια κάπως έχει αλλάξει αυτή η κατάσταση…
Όπως είπα και στη αρχή, έπρεπε να ήσουν μέσα στα πράγματα για να μπορείς να ακολουθείς το Ελληνικό Heavy Metal.
Αφιέρωμα: Σάκης Νίκας, Ηλίας Κωστόπουλος, Κώστας Κούλης
Για το φαινόμενο των Raw Silk έχουν γραφτεί πολλά και θα γραφτούν κι άλλα, κατά καιρούς. Ξεκινώντας να φτιάχνουμε τα πλάνα μας για τη σειρά των συνεντεύξεων και να καταγράφουμε τους «στόχους» μας, ήταν φυσικό να βάλουμε τα «μεταξένια» παιδιά πολύ μπροστά στη λίστα. Δεν θα σας κουράσουμε με ιστορικές αναφορές, αυτά τα ξέρετε καλύτερα από μας. Απλά θα γράψουμε δύο αράδες... Οι Raw Silk κυκλοφορούν το άλμπουμ “Silk under the skin” το 1990, με την ΕΜΙ, και μας κάνουν όλους υπερήφανους. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα δείγματα ΑOR, πάνω και πέρα από χώρες και εποχές.
Δυστυχώς, ο χρόνος δεν τα φέρνει όπως τα θέλουμε... Η μπάντα κάνει κάποια live, ανοίγει μάλιστα για τους Saxon, αλλά... Αλλά τίποτα. Οι μήνες περνάνε, η μπάντα «υπόκειται» σε καθεστώς αδράνειας, κάποια στιγμή διαλύεται. Οι οπαδοί της μουσικής πάντα αναφέρονται στους Raw Silk με ιδιαίτερη συμπάθεια και το άλμπουμ γίνεται cult.
Το 2005 είναι η χρονιά που η λέξη «επιστροφή» ακούγεται πιο δυνατά από κάθε άλλη φορά. Τελικά οι φήμες δεν ήταν απλά λόγια... Στη συναυλία του Jeff Scott Sotto και των Pink Cream 69 ανοίγουν τα δικά μας τα παιδιά. Από την «παλιά φρουρά» βρίσκονται πάνω στη σκηνή μόνο οι Κυριακίδης και Φλωράκης... Η πώρωση είναι τέτοια που κανείς δεν ασχολείται μ’ αυτά. Ξαναθερμαίνεται το κλίμα και όλοι μιλάνε για το επόμενο άλμπουμ... Παλιά! Νέα περίοδος κρίσης... Ο Φλωράκης φεύγει από την μπάντα και η εμφάνιση των Raw Silk, στο live των Winger προκαλεί περισσότερο θυμηδία και θλίψη... Μαζί.
Ήξερα ότι ο Γιώργος Φλωράκης (φωνή), μετά την «πρώτη διάλυση» των Raw Silk, είχε ασχοληθεί με τη νύχτα. Είχε τραγουδήσει σε διάφορα μαγαζιά, σε όλη την Ελλάδα, είχε φάει τη νύχτα με το κουτάλι. Σήμερα κάνει ένα σωρό πράγματα. Έχει δικό του στούντιο ηχογραφήσεων, παίζει με διάφορες μπάντες, σε μια απ’ αυτές ο μπασίστας είναι κοινός γνωστός μας. Πέντε κουβέντες κι ένα τηλέφωνο αρκούν. Βρισκόμαστε στο iCave Studio και ξαναζούμε τα παλιά. Η αφήγηση είναι συγκλονιστική. Πάμε να διαβάσουμε παρέα...
Συνέντευξη στους Κώστα Κούλη και Ηλία Κωστόπουλο.
Rockpages.gr : Ο Rory (σ.σ. Χριστόπουλος – πλήκτρα) είχε παίξει στο άλμπουμ;
Γιώργος Φλωράκης : Είχε παίξει... σε όλο το άλμπουμ, εκτός από το “Irene” και το “Street girl”.
Rockpages.gr : Επειδή είχε βγει μια βρώμα ότι αυτοί που ήταν στο οπισθόφυλλο του CD ήταν κανονικά στο άλμπουμ. Οι άλλοι, που ήταν στο οπισθόφυλλο του βινυλίου, είχαν πάει μετά τις ηχογραφήσεις...
Γιώργος Φλωράκης : Αυτά είναι του Κυριακίδη... Αυτοί που είναι στο CD... Κοίτα, η αλήθεια είναι ότι οι Raw Silk ήταν ένα project του Κώστα. Το είχε στο μυαλό του από πριν. Φεύγοντας από τους Spitfire ήθελε να κάνει μια μπάντα δικιά του. Είχε ψιλοτσακωθεί με τον Ηλία (σ.σ. Λογγινίδη) – που στην ουσία δεν έχουν τσακωθεί ποτέ, οι καλύτεροι φίλοι είναι, στο λέω εγώ – και απλά ο Κώστας ήθελε να πάει τα πράγματα παραπέρα. Ο Ηλίας δεν ήθελε... Ο Κώστας είχε γράψει κάποια κομμάτια, ο Ηλίας δεν ήθελε να τα παίξει. Ξέρεις, μωρέ, αυτά που γίνονται σε όλα τα γκρουπ... Και έτσι έκανε αυτό το γκρουπ, το οποίο ξεκίνησε με τελείως άλλα μέλη. Άρχισαν να γράφουν και τελικά κατέληξαν να παίζουν άλλοι. Δηλαδή, όταν πήγα εγώ στο στούντιο, υπήρχαν όντως τρία τραγούδια με τον Πάνο Κονδυλό στη φωνή, που έκανε μια συναυλία σαν Raw Silk στους Winger πρόπερσι. Τα κομμάτια είχαν γραφτεί με τη φωνή του. Αυτοί που είναι στο CD παίζουν όλοι στο δίσκο, αυτό ισχύει. Απλά παίζουν κι άλλοι... Την περίοδο που γραφόταν ο δίσκος είχαμε έναν κιθαρίστα, ο οποίος λέγεται Μιχάλης Τσουκαλάς και παίζει στο δίσκο και lead κιθάρα, σόλο σε τρία κομμάτια... Δεν φαίνεται πουθενά... Έφυγε πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία ηχογράφησης. Ο Jimmy (σ.σ. Διακουμάκος) στο μπάσο και ο Μάριος (σ.σ. Ζάρκος – κιθάρα) έχουν παίξει live αλλά δεν έπαιξαν στον δίσκο.
Rockpages.gr : Όταν είχε πρωτοβγεί το άλμπουμ, σας είχε κάνει κριτική το Metal Hammer, είχατε μάλιστα δώσει και συνέντευξη εκεί. Αν δεν κάνω λάθος, την συνέντευξη την είχε κάνει η Jane Σαμπανίκου, η οποία είχε πει ότι το εξώφυλλο της θυμίζει εξώφυλλα Disco της δεκαετίας του ’70 και επίσης ότι είναι πίσω η κιθάρα και μπροστά τα πλήκτρα... Σας το έλεγαν συχνά αυτό τότε ή σας έλεγαν ό,τι σκεφτόμασταν εμείς, ότι δηλαδή το άλμπουμ είναι γαμώ, ωραία μουσική, ωραία τραγούδια, ωραία φωνή, ωραία όλα;
Γιώργος Φλωράκης : Όχι. Εκείνη την εποχή αυτό επικρατούσε. Ότι είναι πολύ μπροστά τα πλήκτρα, είναι πολύ πίσω οι κιθάρες... Ακόμα και στο live, που ανοίξαμε για τους Saxon, ήταν πολύ μπροστά τα πλήκτρα... Λογικό είναι αυτό. Όταν έχεις βγάλει δίσκο και ακούγεσαι έτσι, ο ηχολήπτης προσπαθεί να προσεγγίσει τον ήχο του CD. Για τότε η παραγωγή ήταν πολύ καλή και, για να σου πω την αλήθεια, δεν είχαμε και ιδιαίτερη άποψη. Όταν βγήκε ο δίσκος εγώ ήμουν 19-20 χρονών. Δεν είχα ξαναγράψει ποτέ τίποτα. Ποτέ... Ούτε demo... Καταλάβαινα ότι είναι χαμηλά οι κιθάρες γιατί άκουγα μουσική, έπαιζα κιθάρα. Όταν παίξαμε στο Club 22 και συνειδητοποίησα ότι προσπαθούσαμε να βγάλουμε ίδιο ήχο με αυτόν του ’90... Τότε ψιλοτρελάθηκα.
Rockpages.gr : Τι έγινε μετά;
Γιώργος Φλωράκης : Με είχε πάρει τηλέφωνο ο Κώστας, γιατί είχε ένα καινούργιο project και ετοίμαζε καινούργια τραγούδια. Μου λέει «Τι κάνεις; Αν θες να τα κάνουμε μαζί... Φέρε μου πράγματα που κάνεις αυτή την περίοδο»... Ε, του πήγα κι εγώ διάφορα, ακούω και κάποια τραγούδια που είχε κάνει... Ύφος A Perfect Circle, 30 seconds to Mars, Tool... Ψήνομαι εγώ, γιατί μου άρεσαν τα τραγούδια. Τα κάνουμε demo σπίτι του... «Να φτιάξουμε μια μπάντα να τα παίξουμε»... Ωραία – τέλεια... Μου λέει «Όχι μόνο για μας... γενικά. Να τα στείλουμε κι έξω». Μια χαρά... Επειδή έπαιρνε πολλά mail για τους Raw Silk και τέτοια, κάποια στιγμή μου λέει «Ρε συ, να μιλήσουμε με τον τάδε, να ανοίξουμε για το Sotto». Του λέω «Τι; Raw Silk; Μετά από δεκαπέντε χρόνια; Καταρχήν δεν ξέρουμε που βρίσκονται οι άλλοι» και τα λοιπά. Εγώ είχα στο νου ότι θα παίξουμε όπως ήμασταν. Παρόλο που δεν είχαμε διαλυθεί ήπια. Ο Κώστας με τον Jimmy και τον Rory είχε ψυχραθεί. Δεν τους ήθελε με τίποτα πίσω. «Άρα δεν μιλάμε για re-union»... Και μου λέει «Ναι, ρε παιδάκι μου, και τα παλιά τραγούδια να τα παίξουμε λίγο πιο σκληρά, να τα διασκευάσουμε»... Του λέω «Και το καινούργιο υλικό»; Και μου κάνει «Θα δούμε»... Δεν έρχεται ούτε ο Μάριος. Ο Μάριος δεν ψήθηκε. Μου λέει «Ρε συ, με πήρε ο Κώστας τηλέφωνο»... Ο Μάριος είχε ένα στούντιο ηχογραφήσεων... Είχε να παίξει κιθάρα από το ’94! Τέλος πάντων, βρήκαμε άλλα τρία μέλη και παίξαμε στο Club 22. Μετά έφυγα εγώ από το γκρουπ. Πώς έγινε αυτό... Εξηγώ, κάποια στιγμή, στον Κώστα ότι από τότε που διαλύθηκε το γκρουπ μέχρι σήμερα, έχω μια ολόκληρη ζωή δεκαπέντε ετών. Δεν μπορώ να της βάλω ένα «Χ» ξαφνικά, επειδή το 2005 κάναμε το γκρουπ. Μου αρέσει το γκρουπ, το οποίο έχω μετά τη δουλειά μου. Δηλαδή, να δουλεύω να ζω και μετά... τα πάντα! Εν τω μεταξύ, εκείνη την περίοδο έτρεχα γιατί έφτιαχνα ένα επαγγελματικό στούντιο ηχογραφήσεων, μαζί με το συνεταίρο μου. Δεν είχαμε λεφτά, πήραμε δάνειο, τρέχαμε για μία επιδότηση... Για να μην δουλεύω συνέχεια νύχτα. Πάνω εκεί τσάκισε το πράγμα. Εγώ είχα ένα συμβόλαιο με μια δισκογραφική εταιρεία, το οποίο επισημοποιήθηκε εκείνη την περίοδο και «Άμα υπογράψεις εκεί πώς θα γίνει αυτό;» και του λέω «Μα κάνω δουλειές με αυτήν την εταιρεία και άμα δεν υπογράψω δεν θα πληρωθώ». Δεν είναι ότι θα έκανα δίσκο με τσιφτετέλια. Είμαι 39 χρονών, τώρα θα τον έκανα και όχι στα 25; Και στράβωσε εκεί το πράμα, του στυλ «Θα είναι μεγάλο εμπόδιο γιατί είσαι ήδη σε άλλη εταιρεία»... Και λέω «Μα εμείς δεν έχουμε εταιρεία σαν γκρουπ. Εκτός του ότι μπορεί να υπογράψουμε σε αυτή την εταιρεία, εκτός του ότι παραγωγός σε αυτή την εταιρεία είναι ο Καλημέρης (σ.σ. παραγωγός του άλμπουμ “Silk under the skin”), που είναι ο παραγωγός μας, που το 2005 ήλθε ο ίδιος και μας έκανε τον ήχο»... Στην εταιρεία του παραγωγού μας είχα υπογράψει. Ο Καλημέρης είναι στη Heaven και μάλιστα είναι ο μοναδικός παραγωγός εκεί. Και στο στούντιο Prism γίνονται οι εννιά από τις δέκα Ελληνικές παραγωγές... Είναι ο main παραγωγός της Heaven, αλλά και ο main παραγωγός στην Ελλάδα, γιατί δεν υπάρχει παραγωγός στην Ελλάδα που να έχει αυτή τη σχέση με τη μουσική... Ήταν ηχολήπτης από το ’83, βοηθός του Γκολφίδη, είχε κάνει όλη την Ελληνική δισκογραφία του ’80 και τη μισή του ’90. Έχει εμπειρία και μάλιστα μεγάλη...
Rockpages.gr : Και όταν στράβωσε ο Κώστας... τι έγινε;
Γιώργος Φλωράκης : Μετά... Μετά ακούστηκαν διάφορα... Όπως στις ειδήσεις. «Ακούστηκε...».
Rockpages.gr : Έβγαινε και στα ‘χωνε δηλαδή...
Γιώργος Φλωράκης : Ήταν ψιλο-τραγικό... Δηλαδή πήγαινα σε ένα μπαρ και μου λέγανε «Ρε, ήταν εδώ ο Κυριακίδης και σε έβριζε, μπλα-μπλα... Δεν θα ασχοληθείς»; Τι να ασχοληθώ; Δεν υπάρχει κανένα θέμα, εντάξει... Τα πήρε στο κρανίο... Τι να κάνω εγώ τώρα;
Rockpages.gr : Αυτό το παλικάρι δεν δουλεύει πουθενά;
Γιώργος Φλωράκης : Ζει μόνιμα στην Αγγλία...
Rockpages.gr : Το ξέρω αυτό. Αλλά τι κάνει στην Αγγλία;
Γιώργος Φλωράκης : Στην Αγγλία σπούδασε μουσική. Πρέπει να ήλθε στην Ελλάδα το 2003 και ξανάφυγε πέρυσι. Και πήγε στη σχολή που σπούδασε για να κάνει μουσική κινηματογράφου. Είχε γράψει τραγούδια που είχαν τρομερό ενδιαφέρον... Αν, ας πούμε, τα είχαν κυκλοφορήσει Ολλανδοί, ας πούμε, όλοι θα έλεγαν «Πω-πω, τι γράψανε»... Αλλά γίναμε πιο brutal... Φωνητικά πολύ Μέταλ...
Rockpages.gr : Τότε που είχε βγει ο δίσκος, για να ξαναπάω εκεί πίσω, και είχε ενθουσιαστεί ο κόσμος και είχατε παίξει και με τους Saxon... Σκέφτεσαι ποτέ τι θα έπρεπε να είχατε αποφύγει ή κάνει, προκειμένου το γκρουπ να είχε μια πορεία όπως θα την ήθελες;
Γιώργος Φλωράκης : Καταρχήν, όταν βγήκε το άλμπουμ, είχαμε ξενερώσει όλοι με το εξώφυλλο. Δεν μας άρεσε καθόλου. Όταν είχε έλθει η Jane, όπως είπες, μας είχε πει «Ρε παιδιά... τι εξώφυλλο είναι αυτό»;
Rockpages.gr : Μα τι σημασία έχει το εξώφυλλο; Αφού ήταν αλμπουμάρα! Τι να το κάνεις το εξώφυλλο»;
Γιώργος Φλωράκης : Λέγαμε τότε «Ρε συ, δεν βάζαμε ένα μαύρο εξώφυλλο καλύτερα»;
Rockpages.gr : Τίνος ιδέα ήταν;
Γιώργος Φλωράκης : Η ιδέα και το όλο στήσιμο, χρώματα κτλ, ήταν του Γιάννη Κουτουβού και κάποιας γκόμενας που είχε μαζί του εκείνη την περίοδο, μιας Ελληνο-Αγγλίδας, κάτι τέτοιο... Αυτή που είναι στο εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο είναι ένα μοντέλο από τη Δανία. Στην Αμερική δεν κυκλοφόρησε το άλμπουμ τότε, γιατί είχε αυτό το εξώφυλλο. Και δεν αλλάξαμε το εξώφυλλο... Μπορούσε η ΕΜΙ να κάνει μια άλλη εκτύπωση, κάτι που δεν έκανε ποτέ.
Rockpages.gr : Γιατί όμως;
Γιώργος Φλωράκης : Διευθυντής Μάνος Ξυδούς... Γιατί, όποτε ακούω «Ελληνική σκηνή και Μάνος Ξυδούς» και κάτι συνεντεύξεις, θα ήθελα να είχα τρία γιαούρτια και να βγω να τα πετάξω... Αλλά δεν μπορώ. Το τι πόλεμο είχαμε φάει από τον Ξυδούς τότε... Και αν δεν ήταν ο Κουτουβός... Ο οποίος Κουτουβός, μπορεί να μην είχε την ιδιαίτερη σχέση ή γνώση και τέτοια, είχε όμως την όρεξη να το κάνει...
Rockpages.gr : Πώς κόλλησε ο Κουτουβός μαζί σας (σ.σ. εκτελούσε χρέη μάνατζερ);
Γιώργος Φλωράκης : Είχε κάνει με τους Spitfire το “First Attack”. Ήξερε τον Κώστα. Όταν φτιάξαμε το γκρουπ και κάναμε πρόβες, τον φώναξε ο Κώστας στο προβάδικο που παίζαμε.
Rockpages.gr : Ο Ξυδούς πού κόλλαγε;
Γιώργος Φλωράκης : Ήταν διευθυντής Ελληνικού ρεπερτορίου. Απ’ αυτόν έπρεπε να περάσει το θέμα. Θυμάμαι ότι είχαμε κάνει παρουσίαση του άλμπουμ μαζί με τους Πυξ Λαξ. Κοινή παρουσίαση. Ήταν στη φάση «Γουστάρω τους Πυξ Λαξ». Αφού έπαιξε και μαζί τους. Για να ξαναγυρίσω στην ερώτηση «Τι θα έπρεπε να κάναμε»... Θα έπρεπε να κάνουμε έναν δεύτερο δίσκο. Όλα τα προβλήματα που είχαμε μετά... Που έφερνε ο ένας τραγούδια, έφερνε ο άλλος... Άκουγε ο ένας τα τραγούδια του άλλου και έλεγε «Τώρα αυτό είναι άλλο στυλ»... Δεν ήταν όπως στον πρώτο δίσκο, που πήγαμε και βρήκαμε δέκα έτοιμα τραγούδια. Έπρεπε να έχουμε υπομονή. Παίζαμε εκείνη την εποχή στο Bobby’s στη Γλυφάδα, πόσο καιρό, και κάθε μέρα ήταν γεμάτο. Θα μου πεις πόσο κόσμο χώραγε... Χώραγε 150 άτομα, εντάξει...
Rockpages.gr : Τι σημασία έχει; Είναι τεράστιο το νούμερο για τα Ελληνικά δεδομένα.
Γιώργος Φλωράκης : Φαντάσου ότι κάναμε πρόβες δυο-τρεις φορές την εβδομάδα. Τα κομμάτια τα παίζαμε με κλειστά τα μάτια.
Rockpages.gr : Ήταν πάντως ένας δίσκος με πολλές ώρες στούντιο.
Γιώργος Φλωράκης : Πρέπει να είχαμε 300 ώρες μέσα σε... να σου πω σε πόσο καιρό... Για να καταλάβεις πως γράφαμε. Είναι αυτό το στούντιο, το Sierra. Και είναι ο Αχλαδιώτης (σ.σ. ο ιδιοκτήτης) και ο Καλημέρης. Εμείς γράφαμε όποτε δεν είχε κόσμο το στούντιο, επειδή δεν πληρώναμε. Και το στούντιο ήταν συνέχεια φίσκα. Έτσι γράφαμε π.χ. σήμερα και μετά προπαραμονή Χριστουγέννων. Μετά γράφαμε δέκα μέρες που έκλεινε το στούντιο για το Πάσχα. Μέχρι να γραφτεί ο δίσκος... Εγώ το έζησα αυτό για δυόμισι χρόνια και είχαν ήδη ξεκινήσει έναν χρόνο πριν. Είμαστε δηλαδή σε φάση «Καλά, θα γράψουμε ποτέ»; «Ναι, τα Χριστούγεννα». Και ήταν 3 Σεπτεμβρίου...
Rockpages.gr : Όταν τελείωσε η ηχογράφηση πώς ένιωσες;
Γιώργος Φλωράκης : Όταν κάναμε τις μίξεις, είμαστε πάνω από την κονσόλα εγώ, ο Κώστας και ο Καλημέρης... Άνοιξε-κλείσε-γύρνα... Όταν τελείωσε... δεν το πιστεύαμε! Βάζαμε σε φίλους μας να ακούσουν και μας έλεγαν «Έλα, ρε, κοροϊδεύεις. Πας και παίρνεις ξένες μπάντες και τις παρουσιάζεις για δικές σου».
Rockpages.gr : Ξέρεις πόσοι το έλεγαν αυτό; «Είναι Ελληνική μπάντα και ακούγεται έτσι»;
Γιώργος Φλωράκης : Η πλάκα είναι ότι όταν βγήκε ο δίσκος, εμείς τα κομμάτια τα είχαμε προχωρήσει και τα παίζαμε πεντακόσιες φορές καλύτερα.
Rockpages.gr : Ξεκίνησες να μιλάς για το τι συνέβη μετά την κυκλοφορία του δίσκου. Κάνατε απλά πρόβες και κάποια στιγμή σκέφτηκες «Τι κάνουμε τώρα εδώ»;
Γιώργος Φλωράκης : Όταν βγήκε ο δίσκος δεν υπήρχαν χρήματα. Αν εξαιρέσεις τον Κώστα, οι υπόλοιποι τέσσερις δεν είχαμε φράγκο. Άλλοι στην ηλικία μας είχαν και ένα παπί. Εμείς δεν είχαμε τίποτα. Κανένας μας. Για να κάνουμε πρόβα έπρεπε να πάρουμε λεωφορείο, τρόλεϊ... να πάμε με τα πόδια. Όταν σταματήσαμε από το Bobby’s, γιατί αποφασίσαμε να σταματήσουμε, τα είχαμε φτύσει κιόλας... Παίζαμε τρεις ώρες, όλα τα δικά μας και μετά διασκευές.
Rockpages.gr : Τι έγινε τότε;
Γιώργος Φλωράκης : Φεύγει πρώτος ο Rory, ο οποίος πάει κάπου για δουλειά. Μετά δοκιμάσαμε κάποιους... Αρχίζει να δημιουργείται πρόβλημα ανάμεσα σε Μαριο και Κώστα... Φεύγει ο Μάριος και επιστρέφει ο Αποστόλης Μπακόπουλος, ο οποίος έχει γράψει τις πιο πολλές κιθάρες στο δίσκο. Ο Αποστόλης είναι καταπληκτικός μουσικός αλλά είναι αλλού. Είναι ο τύπος που βρίσκεται σε ένα δωμάτιο, μελετάει από τα είκοσί του χρόνια, με πέντε κεφάλια ενισχυτές, 48 καμπίνες και 35.000 κιθάρες. Παίζει τα πάντα αλλά δεν μπορεί να παίξει και με άλλους μαζί. Δεν είναι και ο πιο εύκολος συνεργάτης. Αρχίζει να φορτώνει και ο Jimmy. «Τι σχέση έχει αυτός με αυτό που κάνουμε»; Keyboardίστας δεν βρέθηκε ποτέ... Κάναμε πρόβες μόνο εγώ, ο Κώστας και ο Αποστόλης. Στην ουσία εγώ και ο Κώστας. Απλά δεν υπήρχε γκρουπ.
Rockpages.gr : Με κάποιο από τα παιδιά έχεις επαφή σήμερα;
Γιώργος Φλωράκης : Έχω σχεδόν με όλους, εκτός από τον Rory. Και με τον Κώστα... Με πήρε τηλέφωνο γιατί κάτι ήθελε να κάνει με τον ήχο του, με το PC... Να σου πω την αλήθεια, ποτέ δεν πήρα στα σοβαρά αυτά που έλεγε. Καταλαβαίνω τον τρόπο αλλά δεν είναι σωστό. Στην τελική ας έπαιρνε τηλέφωνο και ας μου τα ‘λεγε κατ’ ιδίαν... Μου είπε ότι φεύγει για Αγγλία και να πάμε για κάνα καφέ... Μου έλεγε διάφορα... Και του λέω «Τι μου τα λες εμένα; Ξεκινήσαμε να κάνουμε ένα νέο project, μετά το πήγαμε Raw Silk και μετά έγινε στόχος ζωής»;
Rockpages.gr : Όταν είχε βγει το “Silk under the skin”, όλοι λέγανε ότι πρόκειται για την καλύτερη δουλειά που έχει γίνει στην Ελλάδα, μαζί με το “First Attack” των Spitfire. Εσύ πώς το άκουγες τότε; Σήμερα πώς το ακούς;
Γιώργος Φλωράκης : Ούτε ξέρω. Εγώ με το που το ακούω, ακούω κατευθείαν τα λάθη. Από παραγωγή είναι από τα καλύτερα όντως...
Rockpages.gr : Ο Αγγλικός στίχος δεν έχει τελειώσει για σένα, έτσι;
Γιώργος Φλωράκης : Όχι, αλλά εγώ θέλω να παίξω δικά μου κομμάτια. Το στούντιο που σου έλεγα, το έκανα τελικά. Και λέω σε γνωστούς μου να μπούμε να γράψουμε δικά μας και δεν ψήνεται κανείς. Όλοι θέλουν διασκευές...
Rockpages.gr : Μετά τους Raw Silk τι έκανες;
Γιώργος Φλωράκης : Μετά έκανα ένα γκρουπ με τον Παναγιώτη Λάλη (σ.σ. Magna Carta, δουλειές με Β. Παπακωνσταντίνου και ένα σωρό, από Divorce μέχρι... παντού! Γνωστός και ως Pete Lallis). Δεν παίξαμε ιδιαίτερα. Μετά ήταν οι Joker, με Ελληνικό στίχο, με τον Μάνο Μανουσέλη στην κιθάρα. Έπαιξα με τον Λάκη (σ.σ. Nigel Foxxe), κάναμε ένα live σαν Censored στο ΑΝ.
Η ώρα έχει πάει ένδεκα παρά είκοσι. Τέσσερις ώρες κουβέντα... και βάλε... Ο Γιώργος μίλησε, γέλασε, μας είπε για διάφορα που του έτυχαν όλα αυτά τα χρόνια. Για την εποχή που έπαιζε στους Spitfire... Θυμήθηκε και μια τρομερή φωτογραφία, με την μπάντα τότε να αριθμεί ένα τσούρμο... Για τότε που τραγουδούσε στα πρώτα «Σόδομα» και κατά τις τρεις το πρωί «έσκαγαν» εκεί ο Παπακωνσταντίνου, ο Μπουλάς, ο Γιοκαρίνης και ένα σωρό άλλοι ενώ κάτι τρίμετρες τραβεστί έκαναν πασαρέλα πάνω στην πίστα, μοστράροντας τα στήθη τους... Ναι, ξέρω, σουρεάλ... Μας μίλησε για την εποχή που ηχογραφούσε οδηγούς φωνητικά για το άλμπουμ του Ρουβά, παρέα με τον Φοίβο, που τον γνωρίζει χρόνια, ο οποίος του έλεγε «Ωραία, με σένα θα τα στείλουμε Μέταλ τα τραγούδια». Και εκείνος του απαντούσε «Τι Μέταλ, ρε, Μεταλλάς είμαι εγώ»; Μας μίλησε για τη συνεργασία του με τον μεγάλο Δημήτρη Παπαδημητρίου στον δίσκο «Βίος Ελληνικός»... Μας μίλησε για τη Δέσποινα Βανδή, με την οποία τραγουδάει χρόνια τώρα και έχει γυρίσει μαζί της όλο τον πλανήτη. Μίλησε για πολλά ο Γιώργος... Αυτό που καταλάβαμε είναι αυτό που ήδη γνωρίζαμε... Ότι το κεφάλαιο Raw Silk έχει κλείσει. Είναι βέβαια ωραίο που το ξαναδιαβάζουμε κάπου-κάπου. Σημαίνει ότι είναι καλογραμμένο και περιποιημένο. Καλή συνέχεια, Γιώργο. Θα τα ξαναπούμε πολύ σύντομα...
ΠΗΓΗ
Rockpages.gr : Όταν είχε πρωτοβγεί το άλμπουμ, σας είχε κάνει κριτική το Metal Hammer, είχατε μάλιστα δώσει και συνέντευξη εκεί. Αν δεν κάνω λάθος, την συνέντευξη την είχε κάνει η Jane Σαμπανίκου, η οποία είχε πει ότι το εξώφυλλο της θυμίζει εξώφυλλα Disco της δεκαετίας του ’70 και επίσης ότι είναι πίσω η κιθάρα και μπροστά τα πλήκτρα... Σας το έλεγαν συχνά αυτό τότε ή σας έλεγαν ό,τι σκεφτόμασταν εμείς, ότι δηλαδή το άλμπουμ είναι γαμώ, ωραία μουσική, ωραία τραγούδια, ωραία φωνή, ωραία όλα;
Γιώργος Φλωράκης : Όχι. Εκείνη την εποχή αυτό επικρατούσε. Ότι είναι πολύ μπροστά τα πλήκτρα, είναι πολύ πίσω οι κιθάρες... Ακόμα και στο live, που ανοίξαμε για τους Saxon, ήταν πολύ μπροστά τα πλήκτρα... Λογικό είναι αυτό. Όταν έχεις βγάλει δίσκο και ακούγεσαι έτσι, ο ηχολήπτης προσπαθεί να προσεγγίσει τον ήχο του CD. Για τότε η παραγωγή ήταν πολύ καλή και, για να σου πω την αλήθεια, δεν είχαμε και ιδιαίτερη άποψη. Όταν βγήκε ο δίσκος εγώ ήμουν 19-20 χρονών. Δεν είχα ξαναγράψει ποτέ τίποτα. Ποτέ... Ούτε demo... Καταλάβαινα ότι είναι χαμηλά οι κιθάρες γιατί άκουγα μουσική, έπαιζα κιθάρα. Όταν παίξαμε στο Club 22 και συνειδητοποίησα ότι προσπαθούσαμε να βγάλουμε ίδιο ήχο με αυτόν του ’90... Τότε ψιλοτρελάθηκα.
Rockpages.gr : Τι έγινε μετά;
Γιώργος Φλωράκης : Με είχε πάρει τηλέφωνο ο Κώστας, γιατί είχε ένα καινούργιο project και ετοίμαζε καινούργια τραγούδια. Μου λέει «Τι κάνεις; Αν θες να τα κάνουμε μαζί... Φέρε μου πράγματα που κάνεις αυτή την περίοδο»... Ε, του πήγα κι εγώ διάφορα, ακούω και κάποια τραγούδια που είχε κάνει... Ύφος A Perfect Circle, 30 seconds to Mars, Tool... Ψήνομαι εγώ, γιατί μου άρεσαν τα τραγούδια. Τα κάνουμε demo σπίτι του... «Να φτιάξουμε μια μπάντα να τα παίξουμε»... Ωραία – τέλεια... Μου λέει «Όχι μόνο για μας... γενικά. Να τα στείλουμε κι έξω». Μια χαρά... Επειδή έπαιρνε πολλά mail για τους Raw Silk και τέτοια, κάποια στιγμή μου λέει «Ρε συ, να μιλήσουμε με τον τάδε, να ανοίξουμε για το Sotto». Του λέω «Τι; Raw Silk; Μετά από δεκαπέντε χρόνια; Καταρχήν δεν ξέρουμε που βρίσκονται οι άλλοι» και τα λοιπά. Εγώ είχα στο νου ότι θα παίξουμε όπως ήμασταν. Παρόλο που δεν είχαμε διαλυθεί ήπια. Ο Κώστας με τον Jimmy και τον Rory είχε ψυχραθεί. Δεν τους ήθελε με τίποτα πίσω. «Άρα δεν μιλάμε για re-union»... Και μου λέει «Ναι, ρε παιδάκι μου, και τα παλιά τραγούδια να τα παίξουμε λίγο πιο σκληρά, να τα διασκευάσουμε»... Του λέω «Και το καινούργιο υλικό»; Και μου κάνει «Θα δούμε»... Δεν έρχεται ούτε ο Μάριος. Ο Μάριος δεν ψήθηκε. Μου λέει «Ρε συ, με πήρε ο Κώστας τηλέφωνο»... Ο Μάριος είχε ένα στούντιο ηχογραφήσεων... Είχε να παίξει κιθάρα από το ’94! Τέλος πάντων, βρήκαμε άλλα τρία μέλη και παίξαμε στο Club 22. Μετά έφυγα εγώ από το γκρουπ. Πώς έγινε αυτό... Εξηγώ, κάποια στιγμή, στον Κώστα ότι από τότε που διαλύθηκε το γκρουπ μέχρι σήμερα, έχω μια ολόκληρη ζωή δεκαπέντε ετών. Δεν μπορώ να της βάλω ένα «Χ» ξαφνικά, επειδή το 2005 κάναμε το γκρουπ. Μου αρέσει το γκρουπ, το οποίο έχω μετά τη δουλειά μου. Δηλαδή, να δουλεύω να ζω και μετά... τα πάντα! Εν τω μεταξύ, εκείνη την περίοδο έτρεχα γιατί έφτιαχνα ένα επαγγελματικό στούντιο ηχογραφήσεων, μαζί με το συνεταίρο μου. Δεν είχαμε λεφτά, πήραμε δάνειο, τρέχαμε για μία επιδότηση... Για να μην δουλεύω συνέχεια νύχτα. Πάνω εκεί τσάκισε το πράγμα. Εγώ είχα ένα συμβόλαιο με μια δισκογραφική εταιρεία, το οποίο επισημοποιήθηκε εκείνη την περίοδο και «Άμα υπογράψεις εκεί πώς θα γίνει αυτό;» και του λέω «Μα κάνω δουλειές με αυτήν την εταιρεία και άμα δεν υπογράψω δεν θα πληρωθώ». Δεν είναι ότι θα έκανα δίσκο με τσιφτετέλια. Είμαι 39 χρονών, τώρα θα τον έκανα και όχι στα 25; Και στράβωσε εκεί το πράμα, του στυλ «Θα είναι μεγάλο εμπόδιο γιατί είσαι ήδη σε άλλη εταιρεία»... Και λέω «Μα εμείς δεν έχουμε εταιρεία σαν γκρουπ. Εκτός του ότι μπορεί να υπογράψουμε σε αυτή την εταιρεία, εκτός του ότι παραγωγός σε αυτή την εταιρεία είναι ο Καλημέρης (σ.σ. παραγωγός του άλμπουμ “Silk under the skin”), που είναι ο παραγωγός μας, που το 2005 ήλθε ο ίδιος και μας έκανε τον ήχο»... Στην εταιρεία του παραγωγού μας είχα υπογράψει. Ο Καλημέρης είναι στη Heaven και μάλιστα είναι ο μοναδικός παραγωγός εκεί. Και στο στούντιο Prism γίνονται οι εννιά από τις δέκα Ελληνικές παραγωγές... Είναι ο main παραγωγός της Heaven, αλλά και ο main παραγωγός στην Ελλάδα, γιατί δεν υπάρχει παραγωγός στην Ελλάδα που να έχει αυτή τη σχέση με τη μουσική... Ήταν ηχολήπτης από το ’83, βοηθός του Γκολφίδη, είχε κάνει όλη την Ελληνική δισκογραφία του ’80 και τη μισή του ’90. Έχει εμπειρία και μάλιστα μεγάλη...
Rockpages.gr : Και όταν στράβωσε ο Κώστας... τι έγινε;Γιώργος Φλωράκης : Μετά... Μετά ακούστηκαν διάφορα... Όπως στις ειδήσεις. «Ακούστηκε...».
Rockpages.gr : Έβγαινε και στα ‘χωνε δηλαδή...
Γιώργος Φλωράκης : Ήταν ψιλο-τραγικό... Δηλαδή πήγαινα σε ένα μπαρ και μου λέγανε «Ρε, ήταν εδώ ο Κυριακίδης και σε έβριζε, μπλα-μπλα... Δεν θα ασχοληθείς»; Τι να ασχοληθώ; Δεν υπάρχει κανένα θέμα, εντάξει... Τα πήρε στο κρανίο... Τι να κάνω εγώ τώρα;
Rockpages.gr : Αυτό το παλικάρι δεν δουλεύει πουθενά;
Γιώργος Φλωράκης : Ζει μόνιμα στην Αγγλία...
Rockpages.gr : Το ξέρω αυτό. Αλλά τι κάνει στην Αγγλία;
Γιώργος Φλωράκης : Στην Αγγλία σπούδασε μουσική. Πρέπει να ήλθε στην Ελλάδα το 2003 και ξανάφυγε πέρυσι. Και πήγε στη σχολή που σπούδασε για να κάνει μουσική κινηματογράφου. Είχε γράψει τραγούδια που είχαν τρομερό ενδιαφέρον... Αν, ας πούμε, τα είχαν κυκλοφορήσει Ολλανδοί, ας πούμε, όλοι θα έλεγαν «Πω-πω, τι γράψανε»... Αλλά γίναμε πιο brutal... Φωνητικά πολύ Μέταλ...
Rockpages.gr : Τότε που είχε βγει ο δίσκος, για να ξαναπάω εκεί πίσω, και είχε ενθουσιαστεί ο κόσμος και είχατε παίξει και με τους Saxon... Σκέφτεσαι ποτέ τι θα έπρεπε να είχατε αποφύγει ή κάνει, προκειμένου το γκρουπ να είχε μια πορεία όπως θα την ήθελες;
Γιώργος Φλωράκης : Καταρχήν, όταν βγήκε το άλμπουμ, είχαμε ξενερώσει όλοι με το εξώφυλλο. Δεν μας άρεσε καθόλου. Όταν είχε έλθει η Jane, όπως είπες, μας είχε πει «Ρε παιδιά... τι εξώφυλλο είναι αυτό»;
Rockpages.gr : Μα τι σημασία έχει το εξώφυλλο; Αφού ήταν αλμπουμάρα! Τι να το κάνεις το εξώφυλλο»;
Γιώργος Φλωράκης : Λέγαμε τότε «Ρε συ, δεν βάζαμε ένα μαύρο εξώφυλλο καλύτερα»;
Rockpages.gr : Τίνος ιδέα ήταν;
Γιώργος Φλωράκης : Η ιδέα και το όλο στήσιμο, χρώματα κτλ, ήταν του Γιάννη Κουτουβού και κάποιας γκόμενας που είχε μαζί του εκείνη την περίοδο, μιας Ελληνο-Αγγλίδας, κάτι τέτοιο... Αυτή που είναι στο εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο είναι ένα μοντέλο από τη Δανία. Στην Αμερική δεν κυκλοφόρησε το άλμπουμ τότε, γιατί είχε αυτό το εξώφυλλο. Και δεν αλλάξαμε το εξώφυλλο... Μπορούσε η ΕΜΙ να κάνει μια άλλη εκτύπωση, κάτι που δεν έκανε ποτέ.
Rockpages.gr : Γιατί όμως;
Γιώργος Φλωράκης : Διευθυντής Μάνος Ξυδούς... Γιατί, όποτε ακούω «Ελληνική σκηνή και Μάνος Ξυδούς» και κάτι συνεντεύξεις, θα ήθελα να είχα τρία γιαούρτια και να βγω να τα πετάξω... Αλλά δεν μπορώ. Το τι πόλεμο είχαμε φάει από τον Ξυδούς τότε... Και αν δεν ήταν ο Κουτουβός... Ο οποίος Κουτουβός, μπορεί να μην είχε την ιδιαίτερη σχέση ή γνώση και τέτοια, είχε όμως την όρεξη να το κάνει...
Rockpages.gr : Πώς κόλλησε ο Κουτουβός μαζί σας (σ.σ. εκτελούσε χρέη μάνατζερ);
Γιώργος Φλωράκης : Είχε κάνει με τους Spitfire το “First Attack”. Ήξερε τον Κώστα. Όταν φτιάξαμε το γκρουπ και κάναμε πρόβες, τον φώναξε ο Κώστας στο προβάδικο που παίζαμε.
Rockpages.gr : Ο Ξυδούς πού κόλλαγε;
Γιώργος Φλωράκης : Ήταν διευθυντής Ελληνικού ρεπερτορίου. Απ’ αυτόν έπρεπε να περάσει το θέμα. Θυμάμαι ότι είχαμε κάνει παρουσίαση του άλμπουμ μαζί με τους Πυξ Λαξ. Κοινή παρουσίαση. Ήταν στη φάση «Γουστάρω τους Πυξ Λαξ». Αφού έπαιξε και μαζί τους. Για να ξαναγυρίσω στην ερώτηση «Τι θα έπρεπε να κάναμε»... Θα έπρεπε να κάνουμε έναν δεύτερο δίσκο. Όλα τα προβλήματα που είχαμε μετά... Που έφερνε ο ένας τραγούδια, έφερνε ο άλλος... Άκουγε ο ένας τα τραγούδια του άλλου και έλεγε «Τώρα αυτό είναι άλλο στυλ»... Δεν ήταν όπως στον πρώτο δίσκο, που πήγαμε και βρήκαμε δέκα έτοιμα τραγούδια. Έπρεπε να έχουμε υπομονή. Παίζαμε εκείνη την εποχή στο Bobby’s στη Γλυφάδα, πόσο καιρό, και κάθε μέρα ήταν γεμάτο. Θα μου πεις πόσο κόσμο χώραγε... Χώραγε 150 άτομα, εντάξει...
Rockpages.gr : Τι σημασία έχει; Είναι τεράστιο το νούμερο για τα Ελληνικά δεδομένα.
Γιώργος Φλωράκης : Φαντάσου ότι κάναμε πρόβες δυο-τρεις φορές την εβδομάδα. Τα κομμάτια τα παίζαμε με κλειστά τα μάτια.
Rockpages.gr : Ήταν πάντως ένας δίσκος με πολλές ώρες στούντιο.
Γιώργος Φλωράκης : Πρέπει να είχαμε 300 ώρες μέσα σε... να σου πω σε πόσο καιρό... Για να καταλάβεις πως γράφαμε. Είναι αυτό το στούντιο, το Sierra. Και είναι ο Αχλαδιώτης (σ.σ. ο ιδιοκτήτης) και ο Καλημέρης. Εμείς γράφαμε όποτε δεν είχε κόσμο το στούντιο, επειδή δεν πληρώναμε. Και το στούντιο ήταν συνέχεια φίσκα. Έτσι γράφαμε π.χ. σήμερα και μετά προπαραμονή Χριστουγέννων. Μετά γράφαμε δέκα μέρες που έκλεινε το στούντιο για το Πάσχα. Μέχρι να γραφτεί ο δίσκος... Εγώ το έζησα αυτό για δυόμισι χρόνια και είχαν ήδη ξεκινήσει έναν χρόνο πριν. Είμαστε δηλαδή σε φάση «Καλά, θα γράψουμε ποτέ»; «Ναι, τα Χριστούγεννα». Και ήταν 3 Σεπτεμβρίου...
Rockpages.gr : Όταν τελείωσε η ηχογράφηση πώς ένιωσες;Γιώργος Φλωράκης : Όταν κάναμε τις μίξεις, είμαστε πάνω από την κονσόλα εγώ, ο Κώστας και ο Καλημέρης... Άνοιξε-κλείσε-γύρνα... Όταν τελείωσε... δεν το πιστεύαμε! Βάζαμε σε φίλους μας να ακούσουν και μας έλεγαν «Έλα, ρε, κοροϊδεύεις. Πας και παίρνεις ξένες μπάντες και τις παρουσιάζεις για δικές σου».
Rockpages.gr : Ξέρεις πόσοι το έλεγαν αυτό; «Είναι Ελληνική μπάντα και ακούγεται έτσι»;
Γιώργος Φλωράκης : Η πλάκα είναι ότι όταν βγήκε ο δίσκος, εμείς τα κομμάτια τα είχαμε προχωρήσει και τα παίζαμε πεντακόσιες φορές καλύτερα.
Rockpages.gr : Ξεκίνησες να μιλάς για το τι συνέβη μετά την κυκλοφορία του δίσκου. Κάνατε απλά πρόβες και κάποια στιγμή σκέφτηκες «Τι κάνουμε τώρα εδώ»;
Γιώργος Φλωράκης : Όταν βγήκε ο δίσκος δεν υπήρχαν χρήματα. Αν εξαιρέσεις τον Κώστα, οι υπόλοιποι τέσσερις δεν είχαμε φράγκο. Άλλοι στην ηλικία μας είχαν και ένα παπί. Εμείς δεν είχαμε τίποτα. Κανένας μας. Για να κάνουμε πρόβα έπρεπε να πάρουμε λεωφορείο, τρόλεϊ... να πάμε με τα πόδια. Όταν σταματήσαμε από το Bobby’s, γιατί αποφασίσαμε να σταματήσουμε, τα είχαμε φτύσει κιόλας... Παίζαμε τρεις ώρες, όλα τα δικά μας και μετά διασκευές.
Rockpages.gr : Τι έγινε τότε;
Γιώργος Φλωράκης : Φεύγει πρώτος ο Rory, ο οποίος πάει κάπου για δουλειά. Μετά δοκιμάσαμε κάποιους... Αρχίζει να δημιουργείται πρόβλημα ανάμεσα σε Μαριο και Κώστα... Φεύγει ο Μάριος και επιστρέφει ο Αποστόλης Μπακόπουλος, ο οποίος έχει γράψει τις πιο πολλές κιθάρες στο δίσκο. Ο Αποστόλης είναι καταπληκτικός μουσικός αλλά είναι αλλού. Είναι ο τύπος που βρίσκεται σε ένα δωμάτιο, μελετάει από τα είκοσί του χρόνια, με πέντε κεφάλια ενισχυτές, 48 καμπίνες και 35.000 κιθάρες. Παίζει τα πάντα αλλά δεν μπορεί να παίξει και με άλλους μαζί. Δεν είναι και ο πιο εύκολος συνεργάτης. Αρχίζει να φορτώνει και ο Jimmy. «Τι σχέση έχει αυτός με αυτό που κάνουμε»; Keyboardίστας δεν βρέθηκε ποτέ... Κάναμε πρόβες μόνο εγώ, ο Κώστας και ο Αποστόλης. Στην ουσία εγώ και ο Κώστας. Απλά δεν υπήρχε γκρουπ.
Rockpages.gr : Με κάποιο από τα παιδιά έχεις επαφή σήμερα;
Γιώργος Φλωράκης : Έχω σχεδόν με όλους, εκτός από τον Rory. Και με τον Κώστα... Με πήρε τηλέφωνο γιατί κάτι ήθελε να κάνει με τον ήχο του, με το PC... Να σου πω την αλήθεια, ποτέ δεν πήρα στα σοβαρά αυτά που έλεγε. Καταλαβαίνω τον τρόπο αλλά δεν είναι σωστό. Στην τελική ας έπαιρνε τηλέφωνο και ας μου τα ‘λεγε κατ’ ιδίαν... Μου είπε ότι φεύγει για Αγγλία και να πάμε για κάνα καφέ... Μου έλεγε διάφορα... Και του λέω «Τι μου τα λες εμένα; Ξεκινήσαμε να κάνουμε ένα νέο project, μετά το πήγαμε Raw Silk και μετά έγινε στόχος ζωής»;
Rockpages.gr : Όταν είχε βγει το “Silk under the skin”, όλοι λέγανε ότι πρόκειται για την καλύτερη δουλειά που έχει γίνει στην Ελλάδα, μαζί με το “First Attack” των Spitfire. Εσύ πώς το άκουγες τότε; Σήμερα πώς το ακούς;
Γιώργος Φλωράκης : Ούτε ξέρω. Εγώ με το που το ακούω, ακούω κατευθείαν τα λάθη. Από παραγωγή είναι από τα καλύτερα όντως...
Rockpages.gr : Ο Αγγλικός στίχος δεν έχει τελειώσει για σένα, έτσι;
Γιώργος Φλωράκης : Όχι, αλλά εγώ θέλω να παίξω δικά μου κομμάτια. Το στούντιο που σου έλεγα, το έκανα τελικά. Και λέω σε γνωστούς μου να μπούμε να γράψουμε δικά μας και δεν ψήνεται κανείς. Όλοι θέλουν διασκευές...
Rockpages.gr : Μετά τους Raw Silk τι έκανες;
Γιώργος Φλωράκης : Μετά έκανα ένα γκρουπ με τον Παναγιώτη Λάλη (σ.σ. Magna Carta, δουλειές με Β. Παπακωνσταντίνου και ένα σωρό, από Divorce μέχρι... παντού! Γνωστός και ως Pete Lallis). Δεν παίξαμε ιδιαίτερα. Μετά ήταν οι Joker, με Ελληνικό στίχο, με τον Μάνο Μανουσέλη στην κιθάρα. Έπαιξα με τον Λάκη (σ.σ. Nigel Foxxe), κάναμε ένα live σαν Censored στο ΑΝ.
Η ώρα έχει πάει ένδεκα παρά είκοσι. Τέσσερις ώρες κουβέντα... και βάλε... Ο Γιώργος μίλησε, γέλασε, μας είπε για διάφορα που του έτυχαν όλα αυτά τα χρόνια. Για την εποχή που έπαιζε στους Spitfire... Θυμήθηκε και μια τρομερή φωτογραφία, με την μπάντα τότε να αριθμεί ένα τσούρμο... Για τότε που τραγουδούσε στα πρώτα «Σόδομα» και κατά τις τρεις το πρωί «έσκαγαν» εκεί ο Παπακωνσταντίνου, ο Μπουλάς, ο Γιοκαρίνης και ένα σωρό άλλοι ενώ κάτι τρίμετρες τραβεστί έκαναν πασαρέλα πάνω στην πίστα, μοστράροντας τα στήθη τους... Ναι, ξέρω, σουρεάλ... Μας μίλησε για την εποχή που ηχογραφούσε οδηγούς φωνητικά για το άλμπουμ του Ρουβά, παρέα με τον Φοίβο, που τον γνωρίζει χρόνια, ο οποίος του έλεγε «Ωραία, με σένα θα τα στείλουμε Μέταλ τα τραγούδια». Και εκείνος του απαντούσε «Τι Μέταλ, ρε, Μεταλλάς είμαι εγώ»; Μας μίλησε για τη συνεργασία του με τον μεγάλο Δημήτρη Παπαδημητρίου στον δίσκο «Βίος Ελληνικός»... Μας μίλησε για τη Δέσποινα Βανδή, με την οποία τραγουδάει χρόνια τώρα και έχει γυρίσει μαζί της όλο τον πλανήτη. Μίλησε για πολλά ο Γιώργος... Αυτό που καταλάβαμε είναι αυτό που ήδη γνωρίζαμε... Ότι το κεφάλαιο Raw Silk έχει κλείσει. Είναι βέβαια ωραίο που το ξαναδιαβάζουμε κάπου-κάπου. Σημαίνει ότι είναι καλογραμμένο και περιποιημένο. Καλή συνέχεια, Γιώργο. Θα τα ξαναπούμε πολύ σύντομα...
ΠΗΓΗ
Αφιέρωμα στo Ελληνικό Hard Rock : _Raw Silk_
Reviewed by Unknown
on
23:30
Rating:
Reviewed by Unknown
on
23:30
Rating:
