Ο διαδικτυακός μας χαρακτήρας

Γράφει ο Αχιλλέας Τζορμακλιώτης

Πόσες φορές έχουμε δει άτομα με έναν πολύ ήπιο χαρακτήρα, να βγάζουν στους τόπους κοινωνικής δικτύωσής τους (facebook, instagram, twitter) ένα διαφορετικό πρόσωπο; Άτομα, δηλαδή, τα οποία αλλιώς τα γνωρίζουμε στην προσωπική τους ζωή, να μας φαίνονται τελείως διαφορετικά μέσω ενός ηλεκτρονικού λογαριασμού.

Σίγουρα πάμπολλες. Κάτι που κάνει, επομένως, πασιφανές, την επίδραση που έχει πάνω στον άνθρωπο η «μάσκα» του διαδικτύου. Η ασφάλεια που σου δίνει το πληκτρολόγιο. Το ερώτημα, ωστόσο, που ταλανίζει, είναι το εξής: το γεγονός αυτό είναι απαραίτητο να συμβαίνει (δηλαδή χρειάζεται το διαδίκτυο από τη στιγμή που μας βοηθά να απελευθερωθούμε) ή αποτελεί απλά μία θλιβερή προέκταση της αδυναμίας μας για κοινωνικοποίηση;
Αν ήμουν ψυχολόγος, εκπαιδευτικός ή κοινωνιολόγος, σίγουρα, θα είχα τη δυνατότητα να υποστηρίζω και επιστημονικά την – όποια – άποψή μου. Παρόλο, όμως, που δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά, τα όσα παραθέτω είναι αποτέλεσμα μελέτης των απόψεων των παραπάνω κατηγοριών ανθρώπων σε συνδυασμό με την δική μου γνώμη και γνώση μέσα από την αναζήτηση.

Καταρχήν, μέσα από έρευνες, έχει διαπιστωθεί ότι περίπου 2 δις άνθρωποι χρησιμοποιούν το διαδίκτυο. περίπου δηλαδή το 30% του συνολικού πληθυσμού της γης. Αν λάβουμε, μάλιστα, υπόψη μας τα τερατώδη προβλήματα επιβίωσης πολλών αφρικανικών – και όχι μόνο – χωρών, που ως εκ τούτου δεν έχουν καν την πολυτέλεια επίγνωσης του διαδικτύου – συνειδητοποιούμε ότι το ποσοστό αυτό ίσως να είναι και ισχυρότερο από ότι αρχικά φαντάζει. Επιπλέον, οι νέοι που είναι και οι βασικότεροι χρήστες αυτού, δεν στοχεύουν στην ορθολογική και εκπαιδευτική χρήση του μέσου, αλλά αναλώνονται στην εμπειρική χρησιμοποίησή του. Οδηγούνται, πιο απλά, στο να επισκέπτονται ιστοσελίδες χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, που απλά τους προσφέρουν μία ευχάριστη ενασχόληση. Πράγμα, το οποίο, χωρίς να κάνουν κάτι κακό, τους προκαλεί συνέπειες ακαδημαϊκής, εκπαιδευτικής και κοινωνικής φύσης.

Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω αποτυπώνεται, κατά κύριο λόγο, στον χαρακτήρα. Η εξοικείωση με το μέσο, μέσω των ευτελών ιστότοπων, και η κοινωνική δικτύωση με άτομα άγνωστα, προκαλεί στο να χτιστεί ένας νέος, μη ανθρώπινος χαρακτήρας, ο οποίος απέχει παρασάγγας από τον πραγματικό που δημιουργείται μέσα από τις εμπειρίες της ζωής. Και αυτά δεν ισχύουν μόνο στους νέους, αλλά και στα μεγαλύτερα άτομα, απλά εκείνοι είναι οι κύριοι αποδέκτες. Το άτομο κάπως έτσι, φοράει όλο και συχνότερα την «μάσκα» αυτή του διαδικτύου και κάνει και λέει πράγματα που στον… έξω κόσμο ούτε τολμάει να τα εκφράσει.

Το ιδανικότερο όλων, είναι ο συνδυασμός των δύο αυτών χαρακτήρων. Δεν απαγόρευσε κανείς το να χρησιμοποιούμε το ίντερνετ κατ’ αυτόν τον τρόπο, όλα χρειάζονται άλλωστε, αλλά όχι να αγνοούμε τα υπόλοιπα θετικά στοιχεία που έχει. Είναι άπειρες οι πληροφορίες που κρύβει μέσα του – οι οποίες βρίσκονται και με πολύ απλό τρόπο – και είναι κρίμα να θυσιάζονται στον βωμό της καλοπέρασης και μόνο. Η σωστή εκμετάλλευση αυτού του τεράστιου προϊόντος αποτελεί πολύ μεγάλο προσόν για την προσωπικότητά μας, καθώς έχουμε τη δυνατότητα να «χτίζουμε» και να εμπλουτίζουμε τον διαδικτυακό μας χαρακτήρα πολύ ορθότερα και όλο αυτό να λειτουργεί προς όφελος της ανθρώπινής μας ύπαρξης.

Επιστρέφοντας, λοιπόν, στο ερώτημα της πρώτης παραγράφου, διαπιστώνουμε ότι σε καμία περίπτωση δε μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια θλιβερή προέκταση της κοινωνικοποίησής μας αυτό το θέμα. Απλώς, η διαχείριση του από μέρους μας είναι τόσο λάθος, που του επιτρέπουμε να φαίνεται έτσι. Η λογική χρήση των όσων μας παρέχει μας κάνει να συγκλίνουμε περισσότερο προς την πρώτη απάντηση, αφού όμως βάλει πρώτα ο καθένας στον εαυτό του τις απαραίτητες προϋποθέσεις.

πηγή