Ο πελαργός φέρνει τα μωρά: Παράξενοι θρύλοι για τα ζώα από όλο τον κόσμο

Από την τυχερή πασχαλίτσα μέχρι τον πελαργό-baby sitter οι άνθρωποι ανέκαθεν προσδίδαμε μαγικές ιδιότητες στα ζώα.
Η παράδοση με τον πελαργό που φέρνει μωρά είναι ένας αγαπημένος μύθος των ζώων στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, ιδιαίτερα για τους γονείς που επιθυμούν να δώσουν μία εύκολη και ανώδυνη απάντηση στο αιώνιο ερώτημα της παιδικής ηλικίας «Πώς ήρθα στον κόσμο»
Στις αρχές του 20ου αιώνα, η ανθρωπολόγος και λαογράφος Ελσι Κλιους Πάρσονς τεκμηρίωσε πολυάριθμους, μύθους σύλληψης σε όλο τον κόσμο, από το πνεύμα που κατοικούσε σε ογκόλιθους στην Αυστραλία και απήγαγε γυναίκες μέχρι την γέννηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου από τον Δία μεταμορφωμένο σε φίδι.Ο ανθρωπολόγος Αλεξάντερ Στ Τσάμπερλεν έγραψε το 1896 για τους παγκόσμιους μύθους που περιγράφουν τη γέννηση παιδιών από φυσικά τοπία, όπως σπήλαια, ή κάτω από τα λάχανα.

Όσο για τον πελαργό, οι Ελληνες και οι Ρωμαίοι θεωρούσαν ότι ήταν πραγματικά οικογενειακό πουλί. Ο Εθνικός Ζωολογικός Κήπος λέει ότι οι ευρωπαϊκοί λευκοί πελαργοί σχηματίζουν μονογαμικά ζεύγη και μεγαλώνουν μαζί τα μικρά τους ταΐζοντας τα στο στόμα.
«Οι μύθοι των ζώων είναι στενά συνδεδεμένοι με τον σύγχρονο πολιτισμό» εξηγεί ο Ντέιβιντ Φρέζερ, ζωολόγος στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολούμπια στο Βανκούβερ, «και συχνά, αντικατοπτρίζουν τη σημασία ενός ζώου στην καθημερινή ζωή και πώς το βλέπει η ανθρώπινη κοινότητα.»
Ο Εντγκαρ Αλαν Πόε μπορεί να μας έκανε να σκεφτόμαστε τις κοράκι ως ένα σκοτεινό οιωνό, αλλά η φυλή Χάιντα του Βορειοδυτικού Ειρηνικού θεωρεί αυτό το πουλί ως έξυπνο. Γι 'αυτούς, το πουλί είναι «ένας απατεώνας που ξεγέλασε τους ανθρώπους, αλλά έκανε επίσης και χρήσιμα πράγματα»
Ο μύθος των Χάιντα υποστηρίζει ότι ένα κοράκι βρήκε ένα όστρακο γεμάτο με τρομαγμένα μικρά πλάσματα – τους πρώτους ανθρώπους. Το πουλί τότε έπεισε τα δειλά πλάσματα να βγουν από το καβούκι τους στον κόσμο.
Επίσης, σύμφωνα με τον Φρέιζερ, στην ποιμαντική κουλτούρα των βιβλικών χρόνων τα αρνιά και τα πρόβατα θεωρούνταν αγνά και καθαρά και γι' αυτό συχνά χρησιμοποιούσαν στις θυσίες.
Ομοίως, οι άνθρωποι Ιννού του βόρειου Κεμπέκ και Λαμπραντόρ λάτρευαν τη μαύρη αρκούδα ως το «πιο ευγενές θήραμα», εξηγεί ο Φρέιζερ. Οι άνθρωποι έδειχναν σεβασμό για την αρκούδα εν ζωή και την τιμούσαν με διάφορους τρόπους στο θάνατο, από φόβο μήπως το πνεύμα αυτού του άξιου αλλά και επικίνδυνου ζώου προσβληθεί και επιτεθεί στους ανθρώπους ή αρνηθεί να τους βοηθήσει σε μελλοντικά κυνήγια.
Πάντως αν υπήρχε ένας λαός που ήταν μεγάλος λάτρης των ζώων, αυτός ήταν αδιαμφισβήτητα ο Αιγυπτιακός.
«Η γραμμή μεταξύ ανθρώπων και ζώων στον αρχαίο αιγυπτιακό πολιτισμό δεν ήταν ξεκάθαρη» εξηγεί ο Φρέιζερ. Οπως και οι Ιννού, έτσι και οι Αιγύπτιοι σέβονταν και λάτρευαν πολύ ένα ζώο που ήταν τόσο επικίνδυνο αλλά αντιπροσώπευε μια πηγή της ζωής, ο Νείλος, με τη μορφή του θεού κροκόδειλου Σόμπεκ.
ΠΗΓΗ