ΙΣΤΟΡΙΑ:Οταν 17.000 Έλληνες ζητούσαν άσυλο από τους Σύρους!

Επίκαιρο άρθρο μπροστά στην τραγωδία που εξελίχθηκε ανοιχτά της Λαμπεντούζα με πάνω από 700 μετανάστες νεκρούς. Το άρθρο αναδημοσιεύτηκε και στο alexiptoto.gr το Νοέμβριο του 2014, με αφορμή τους Σύρους πρόσφυγες στην πλατεία Συντάγματος
Μετάφραση του άρθρου του Damian Mac Con Uladh στο προσωπικό του blog. Ο Damian Mac Con Uladh ζει στην Ελλάδα από το 2014 και εργάζεται ως δημοσιογράφος για την Irish Times από το 2010 και στην ηλεκτρονική έκδοση της Ελευροτυπίας.

Από την άνεση του πληκτρολογίου τους, ένας αριθμός των σχολιαστών της σελίδας Athens News, επιχειρηματολόγησε για ποιο λόγο δεν αξίζουν τη βοήθεια της Ελλάδας οι πρόσφυγες από την Συρία. Τα επιχειρήματα τους είναι γνωστά. Επιχειρήματα όπως ότι οι “Σύροι είναι ασύμβατοι με την Ελλάδα ή την Ευρώπη” από θρησκευτικής άποψης ή ότι πρέπει να επιδιώξουν να ζητήσουν καταφύγιο από τις γείτονες Αραβικές/Μουσουλμανικές χώρες. Φαίνεται πως αγνούν την πραγματικότητα: Τα στατιστικά δείχνουν πως η συντριπτική πλειοψηφία των προσφύγων από τη Συρία έχουν καταφύγει στο Λίβανο, την Τουρκία, την Ιορδανία, το Ιράκ και την Αίγυπτο.

Ένας σχολιαστής, πιθανότατα από την Συρία, μας θύμισε, πως υπήρξε εποχή που οι Έλληνες είχαν βρεθεί στην αντίστοιχη θέση, καταφεύγοντας στη Συρία. Ο σχολιαστής ανέβασε μια φωτογραφία από το αρχείο της βιβλιοθήκης του Κονγκρέσου. Η αχρονολόγητη φωτογραφία, με τίτλο “Έλληνες πρόσφυγες στο Χαλέπι”, δείχνει μία ομάδα ανθρώπων ντυμένοι με κουρέλια, νεαρά αγόρια να κάθονται στην σειρά και να περιμένουν φαγητό. Σε πρώτο πλάνο, μία γυναίκα με ένα κουτί με ορισμένα είδη στα πόδια της, στέκεται δίπλα σε ένα καζάνι στο οποίο κάτι μαγειρεύεται. Κάτω από την σκαναρισμένη φωτογραφία, υπάρχει λεζάντα με τίτλο “12.000 Έλληνες τράφηκαν από τους Αμερικανούς”

Ποιων πρόγονοι είναι αυτοί στην Φωτογραφία;

Σύμφωνα με τον απολογισμό της ανταλλαγής πληθυσμών ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, όπως συμφωνήθηκε στο πλαίσιο της συνθήκης της Λωζάνης του 1923, υπήρχαν 17.000 Έλληνες πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία σε διάφορες πόλεις της Συρίας. Η κατάσταση ήταν τόσο σοβαρή, που τον Αύγουστο του 1923, ο επικεφαλής των Ελλήνων προσφύγων στο Χαλέπι επικοινώνησε με το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας, αναφέροντας πως απαγορεύεται να πλησιάσουν την πόλη και άλλοι Έλληνες, καθώς “είναι αδύνατο να δεχτεί παρισσότερους πρόσφυγες”.
Η κατάσταση σε γενικές γραμμές για τους Έλληνες πρόσφυγες το καλοκαίρι του 1923, μπορει να περιγραφεί “ώς τραγική και αβέβαιη” όπως είναι σήμερα και η κατάσταση με τους Σύριους
Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως όπως ακριβώς οι πρόσφυγες από τη Συρία που διαμαρτύρονται δεν θέλουν να βρίσκονται στην Ελλάδα, έτσι και οι Έλληνες πρόσφυγες το 1923 δεν ήθελαν να βρίσκονται στην Συρία. Ήθελαν να φτάσουν στην Ελλάδα, σε μια χώρα που ποτέ δεν είχαν δει, αλλά ήλπιζαν ότι τουλάχιστον θα τους γλύτωνε από τον κίνδυνο.
Πολλοί από τους πρόσφυγες που έφτασαν εκείνη την εποχή στην Ελλάδα, αντιμετώπισαν ρατσιστική συμπεριφορά και υποβλήθηκαν σε διάκριση από το γηγενή πληθυσμό για χρόνια μετά την άφιξή τους.
Άνθρωποι σαν την Κατίνα, στην ηλικία των 92 ετών το 2010 και πρώην πρόσφυγας από την Μικρά Ασία, λίγες μέρες πριν το θάνατό της, ανακάλεσε στη μνήμη της πως η άπορη οικογένειά της αντιμετωπίστηκε όταν έφτασαν στην Ελλάδα. “Δεν μας έδιναν ούτε κάρβουνο (για μαγείρεμα, θέρμανση κλπ) “Υπήρχε πολύ ρατσισμός”.
Το 2014, είναι αισχρό, όταν οι πρόσφυγες εγκαταλείπουν έναν βάρβαρο πόλεμο, να πρέπει να κοιμούνται στον δρόμο σε μία Ευρωπαϊκή πόλη. Αυτό είναι ντροπή για την Ευρώπη. Οι Σύροι πρόσφυγες αξίζουν κάτι καλύτερο!
ΠΗΓΗ