Εγκυμοσύνη, γέννηση και μητρικός θηλασμός

Η ενδομήτρια ζωή, είναι η πρώτη έκφραση της ανάγκης μας να ταυτιστούμε ψυχοσυναισθηματικά με ένα άλλο πλάσμα. Η μεταμόρφωση του εμβρύου σε μικρό άνθρωπο, δημιουργείται μέσα από την ψυχική του ταύτιση με την μητέρα του, που κυοφορεί. Η ψυχική ταύτιση είναι η πορεία του προς την “αίσθηση του εαυτού” ως μέρος του σώματος της μητέρας του. Η ύπαρξη του υφαίνεται από τα συναισθήματα που βιώνονται και δημιουργούν το βιωματικό πλαίσιο της ασφάλειας και προστασίας.

Οι πιο βασικές βιωματικές εμπειρίες που πλαισιώνουν την ενδομήτρια ζωή είναι η Ενσυναίσθηση, και η Ταύτιση. Οι καρδιές ταυτίζονται, η μήτρα γίνεται η “λίμνη των συναισθημάτων” και ο αγέννητος άνθρωπος ετοιμάζεται για την πρώτη του έκφραση αυτονομίας : την γέννηση του.

Και αρχίζει να δημιουργείται το μητρικό ένστικτο, που είναι η ψυχική σύνδεση ανάμεσα στην μέλλουσα μητέρα και το έμβρυο, που μεγαλώνει καθώς το έμβρυο μεταμορφώνεται σε μωρό και αρχίζει να εκφράζει την ανάγκη του για επικοινωνία, μέσα από την κίνηση. Η ανάγκη μας για επικοινωνία είναι από τις πιο βασικές ανθρώπινες ανάγκες και εκφράζεται,κυριολεκτικά, πριν ακόμα γεννηθούμε. Αυτός είναι και ο λόγος που το ένστικτο είναι προνόμιο των γυναικών και ιδιαίτερα των γυναικών που βιώνουν την εμπειρία της εγκυμοσύνης, της γέννησης και της μητρότητας.

Και ερχόμαστε στην Γέννηση….

Η πρώτη μορφή “αποχωρισμού” που βιώνει το αγέννητο πλάσμα είναι η πράξη της γέννησης του. Είναι η πρώτη μορφή εσωτερικής σύγκρουσης, που αφενός ωθεί την ύπαρξη του αγέννητου πλάσματος να αποφασίσει πότε είναι έτοιμο να αποχωριστεί την πρώτη μορφή ψυχοσωματικής “στέγης” (ενδομήτρια ζωή) και αφετέρου είναι η Έκφραση της Ανάγκης του να βιώσει τον αποχωρισμό που συμβολίζει την μετάβαση του σε μια καινούργια πραγματικότητα.

Είναι μια διαδικασία που αποφασίζεται από τον αγέννητο άνθρωπο και είναι η πρώτη ενστικτώδης έκφραση ανεξαρτησίας. Η απόφαση μας να γεννηθούμε και η απόφαση μας να νιώσουμε έτοιμοι να “ταξιδέψουμε”. Στην γέννα, “μιλάει” το σώμα και η ψυχοδυναμική της γυναίκας και στην γέννηση “μιλάει” το σώμα και η ψυχοδυναμική του μωρού. Το “ταξίδι” των δύο εμπειριών, εκφράζεται με τον ερχομό του καινούργιου ανθρώπου στην γη.

H γέννηση του ανθρώπου, δίνει συνέχεια στην ενσυναίσθηση και στην πραγμάτωση της. Το νεογέννητο είναι πια ένας μικρός άνθρωπος, που χρειάζεται να νιώθει την ικανότητα της μητέρας του να συναισθάνεται τις σωματικές και ψυχικές του ανάγκες. Η εκπλήρωση αυτής της ανάγκης, βάζει την βάση για την εγκαθίδρυση συναισθημάτων που γεννιούνται από την ψυχική σύνδεση μητέρας-νεογέννητου.

Ο αποχωρισμός του μωρού από το σώμα της μητέρας του, αναδύει το ένστικτο επιβίωσης που δεν είναι άλλο από το να συνεχίζει να νιώθει συνδεδεμένος μαζί της, για να επιβιώσει στην καινούργια του πραγματικότητα. Με το που αποχωριζόμαστε το σώμα της μητέρας μας και γεννιόμαστε, χρειάζεται να αφεθούμε να σκαρφαλώσουμε ή να τοποθετηθούμε απευθείας στο στήθος της και να θηλάσουμε Οι πρώτες στιγμές της γέννησης μας χρειάζεται να χρωματιστούν με την αίσθηση της Επαφής και της Σύνδεσης μαζί της.

Η πρώτη αίσθηση αποχωρισμού μπορεί να ανακουφιστεί με την πρώτη αίσθηση σύνδεσης, το στήθος και την αγκαλιά της. Tα νεογέννητα και βρέφη, ορίζονται από την ανάγκη τους να συναισθανθούν την ύπαρξη τους και να αναγνωρίσουν – προσαρμοστούν στο περιβάλλον τους, μέσα από την επαφή με την Μητέρα τους.

Θηλασμός…

Το στήθος της μητέρας, η αγκαλιά της, η επαφή δέρμα με δέρμα, οι χτύποι της καρδιάς της και η θερμοκρασία του σώματος της που όλα αυτά συναισθάνονται από τον μικρό άνθρωπο δημιουργούν την μορφή στέγης στην Καινούργια του Πραγματικότητα και παραπέμπουν στην αίσθηση ασφάλειας και προστασίας της ενδομήτριας ζωής.

O θηλασμός συμβολίζει την βιωματική εμπειρία της σχέσης για την μητέρα και την εκπλήρωση του ενστίκτου επιβίωσης για τον μικρό άνθρωπο. Το ένστικτο επιβίωσης είναι η σίτιση του αλλά η σίτιση του χρειάζεται να προέρχεται και να εκπληρώνεται από την ψυχοσωματική του σύνδεση με την μητέρα του.

Ρουφώντας το μητρικό γάλα ο μικρός άνθρωπος βιώνει ακόμα μια φορά μέσα από την σωματική επαφή και την μη-λεκτική επικοινωνία την αίσθηση ότι κολυμπάει σε μια λίμνη συναισθημάτων που έχει χρωματιστεί με ασφάλεια και προστασία, γιατί ο πιο δυνατός «οδηγός» αναγνώρισης του περιβάλλοντος είναι ακριβώς το συναίσθημα που δημιουργείται όταν εκπληρώνονται οι ψυχοσωματικές του ανάγκες. To νεογέννητο πλάσμα, εκπληρώνοντας το ένστικτο επιβίωσης του μέσα από την ψυχοσωματική σύνδεση με την μητέρα του, εκπληρώνει και την ψυχική του ανάγκη να συνεχίζει να νιώθει αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξης της (συνεχίζει να νιώθει ταυτισμένος μαζί της). Η ταύτιση, μέρα με την μέρα, ενδυναμώνει την αίσθηση προστασίας και ασφάλειας που ένιωθε στην ενδομήτρια ζωή.

Συνεχίζοντας τον θηλασμό η μητέρα εκπληρώνει και την δική της ανάγκη, την ανάγκη της σύνδεσης με το μωρό της και την εκπλήρωση της βιωματικής εμπειρίας, της Σχέσης. Το στήθος της και η αγκαλιά της συμβολίζει την το κομμάτι του σώματος της που δίνει μορφή, λόγια και λόγο στο πλαίσιο που μέσα υπάρχει έννοια της εμπειρίας της Αγάπης.

Ικανοποιώντας τις ψυχοσωματικές ανάγκες του μικρού πλάσματος της, ικανοποιεί και την δική της ανάγκη που είναι η σύνδεση με το μωρό της. Αγκαλιάζοντας το, θηλάζοντας το, κοιτώντας το νιώθει την ικανοποίηση ότι η ίδια είναι η βασική τροφός και η βασική μορφή που εκπληρώνει τις ανάγκες του και το μεταμορφώνει σε ένα πλάσμα χορτασμένο από σύνδεση που χρειάζονται και οι δύο. Ότι είναι ο ομφάλιος λώρος για την ενδομήτρια ζωή, είναι ο θηλασμός για την εξωμήτρια.

Συνεχίζοντας τον θηλασμό συνεχίζεται η ενδυνάμωση της σχέσης ανάμεσα στην μητέρα και το μωρό. H καθημερινή αίσθηση της συνέχειας της Ψυχοσωματικής Σύνδεσης, ενδυναμώνει την Μητέρα, γιατί γνωρίζει και βιώνει την Μητρότητα μέσα από την σύνδεση με το μωρό της.

Αντιγόνη Συμεωνίδου, Ψυχολόγος- Υπαρξιακή Ψυχοθεραπεύτρια

πηγη