Εδώ πάνω σ’ αυτήν την γη… έχουν γεννηθεί οι λέξεις, τα εντυπώματα και οι κατηγορίες του πνεύματος» Ζακ Λακαρριέ «Το ελληνικό καλοκαίρι».
Η ελληνική γλώσσα, οι απαρχές της οποίας χρονολογούνται χιλιάδες χρόνια πριν, γονιμοποίησε με το πλήθος λέξεων, όρων, σημαινόντων και σημαινομένων τον παγκόσμιο λόγο σε κάθε επίπεδο, σε κάθε επιστήμη, σε κάθε τέχνη…
Η Ελεονόρα Ζέελινγκ παροτρύνει τους Ευρωπαίους στο βιβλίο της «Μια πεντάρα να σωθεί η Ελλάδα» να δίνουν 5σέντ κάθε φορά που χρησιμοποιούν μία ελληνική λέξη. Τα ποσά που θα προέκυπταν σε μία τέτοια περίπτωση; Υπέρογκα…
Έχοντας «χάσει» όμως το 93% της ελληνικής γραμματείας, δεν μπορούμε παρά να ανατρέξουμε στον Όμηρο ως πατέρα της παγκόσμιας γλωσσικής δημιουργίας.
Άπειρες οι λέξεις που «έχουν ταξιδέψει» στην Δύση και κάποιες έχουν επιστρέψει στην «βάση» τους παραμορφωμένες.
Ας πάρουμε μία γεύση από τα αναρίθμητα παραδείγματα, όπως τα καταγράφει ο Κ. Δούκας στο βιβλίο του:
«Ομηρικόν λεξικόν διεθνών λέξεων»
Ελληνικά - Αγγλικά - Γαλλικά
ἀγνοέω-ῶ Ignor - Ignorer
ἀγκών\ Angle - Aigullé
ἂγκυλος
ἀνήρ Andragogy,android.. – Androgynie
βέλος Velocity (ταχύτητα) Véloce
γιγνώσκω Know, gnomolody- Connaisance
γυνή Gynecic, gynecology -gynécologie
γένος Genetic,generation – géniteur
δυσ- Dysbasia,dystropic - dysgénésie
ἐγώ\ἐμοῖ Egotize,egocentric – Moi
ἐρεείνω (ρωτώ) rogate - Interroger
ἣρως Hero – Héros
ἲστημι Station,stature- Statue
κίρκος Circle,circumstance- Cirque
κοῦρος Courier -Couper
Καταρρέζω (χαιδεύω) Care (φροντίζω)- Caresse
Λέγω Law,lexico,logic- Légiste
νή No -Ne
Μέγας Megalopolis-Majesté
Ποινή punish - Punirité
ρῖγος (F)ριγ- fridge -frigid
Ρικνός (ζαρωμένος) Wrinkle - Ridé
Τάλας Tolerate – Tolérer
ὠκύς\ταχύς acute – Acuité
ὑγιής Hygiene- Hygiéne
(F)ὓδωρ Water -Hydrique
χαμαί Humiliate -Humilier
ὣρη Hour- heure
ἀγκών\ Angle - Aigullé
ἂγκυλος
ἀνήρ Andragogy,android.. – Androgynie
βέλος Velocity (ταχύτητα) Véloce
γιγνώσκω Know, gnomolody- Connaisance
γυνή Gynecic, gynecology -gynécologie
γένος Genetic,generation – géniteur
δυσ- Dysbasia,dystropic - dysgénésie
ἐγώ\ἐμοῖ Egotize,egocentric – Moi
ἐρεείνω (ρωτώ) rogate - Interroger
ἣρως Hero – Héros
ἲστημι Station,stature- Statue
κίρκος Circle,circumstance- Cirque
κοῦρος Courier -Couper
Καταρρέζω (χαιδεύω) Care (φροντίζω)- Caresse
Λέγω Law,lexico,logic- Légiste
νή No -Ne
Μέγας Megalopolis-Majesté
Ποινή punish - Punirité
ρῖγος (F)ριγ- fridge -frigid
Ρικνός (ζαρωμένος) Wrinkle - Ridé
Τάλας Tolerate – Tolérer
ὠκύς\ταχύς acute – Acuité
ὑγιής Hygiene- Hygiéne
(F)ὓδωρ Water -Hydrique
χαμαί Humiliate -Humilier
ὣρη Hour- heure
Η Ζακλίν ντε Ρομιγύ αναφέρει χαρακτηριστικά σε ομιλία της στην Πνύκα ότι «όλος ο κόσμος πρέπει να μάθει ελληνικά, για τι αυτή η γλώσσα μας βοηθά πρώτα απ’ όλα να καταλάβουμε την δική μας γλώσσα». Αλλά και το περιοδικό Le Figaro (7-3-92) γράφει: «Οι γλώσσες δεν εμφανίζονται απ’ το χάος.. όλοι γνωρίζουμε ότι η γαλλική είναι κόρη της λατινικής και της αρχαίας ελληνικής», αναφέροντας παράλληλα ότι οι Γαλάτες (>γάλα, επειδή ήταν πολύ άσπροι) χρησιμοποιούσαν το ελληνικό αλφάβητο ακόμη και σε δημόσια και ιδιωτικά επίσημα ή ανεπίσημα έγγραφα.
Η ελληνική γλώσσα βέβαια δεν έφτασε μόνο στην Αγγλία και την Γαλλία, αλλά και στην Ισπανία, όπου ο Ισπανός καθηγητής José Luis Navarro στο 3ο Παγκόσμιο Γλωσσικό Συνέδριο της Ολυμπίας, αφού ανέλυσε αρκετά κοινά στοιχεία της γλώσσας του με την ελληνική, δήλωσε «Να γιατί κι εγώ, αν και είμαι Ισπανός μπορώ να υιοθετήσω τον στίχο του Ελύτη “Την γλώσσα μου έδωσαν ελληνική”».
Το χαρακτηριστικότατο επιφώνημα των Ισπανών είναι το «όλε» που προέρχεται από την ελληνική φράση θρήνου «ὦ ὀλε δαῖμον». Αλλά και άλλες λέξεις· estadio> στάδιον, mozo(υπηρέτης)>μόθων(γιος δούλου), κτλ…
Όπως είναι φυσικό βέβαια, εφόσον έχει πάρει η Ισπανία στοιχεία της ομηρικής, δεν μπορεί παρά να έχει πάρει και η Ιταλία: magari<μακάρι, aula<αυλή, scrofa<γρομφάς(γουρούνια), κτλ.
Αλλά και οι Γερμανοί δεν απουσιάζουν από το «παιχνίδι», έχοντας δανειστεί όχι μόνο λεξιλόγιο αλλά και στοιχεία της ελληνικής γραμματικής και του συντακτικού. Για παράδειγμα: machen>μηχανῶμαι, deich<τεῖχος, früh<πρωί, kübel<κύπελλον, ja<επιτατικό γέ…
Τα ομηρικά ελληνικά και κυρίως τα αιολο-δωρικά δεν ταξίδεψαν μόνο στην Δυτική Ευρώπη, αλλά και στην Ανατολική και, όπως θα δούμε στην συνέχεια και στην Ασία.
Οι σλαβικές γλώσσες, πρώτα απ’ όλα, εμπεριέχουν ελληνικά στοιχεία: toku<ταχύς, voda<(F)ὓδωρ, glava<κεβλή (κεφαλή), mora(εφιάλτης)<μόρος(θάνατος), zoran(βίαιος)< ζωηρός…
Τα ουγγρικά έπειτα ακολουθούν με λέξεις όπως meд<μέλι, ket<κύτος, filozfifia… Τα αλβανικά επίσης: νέρς<ἀνερες, κρηέ<κάρα(κεφάλι), πρίφτι(ιερέας)<προφήτης, κτλ..
Και η Ανατολή όμως, όπως προανέφερα, έχει εξίσου έντονο το ελληνικό στοιχείο, κάτι που επιβεβαιώνει, συγκεκριμένα για την Αρμενία, ο Αρμένιος Καθηγητής Σιμόν Καρκισεριάν στο 2ο Παγκόσμιο Γλωσσικό Συνέδριο Καβάλας: «Η κατηγορία δανεισμού είναι τόσο προσαρμοσμένη στο σύστημα της αρμενικής και τόσο καλά αφομοιωμένη, ώστε η ελληνική προέλευση ανακαλύπτεται μόνο με την βοήθεια ετυμολογικής ανάλυσης». Ειδικότερα οι λέξεις ayts(δερμάτινος)<αἲξ, tarhaghan(καλάθι)<τάλαρος (με συνήθη τροπή του λ σε ρ, όπως αδερφός-αδελφός), tomar<τέμνω,κτλ. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι Αρμένιοι θεωρούν γενάρχη τους τον Άρμενον, σύντροφο του Ιάσωνα στην Αργοναυτική Εκστρατεία.
Αλλά ας πάμε ακόμη πιο βόρεια στην επίκαιρη Ρωσία, όπου κι εκεί ενυπάρχει έντονο το ελληνικό στοιχείο, όπως αναφέρει και ο Ντενίζωφ «Η ελληνική γλώσσα προμήθευσε την ρωσική τα πρώτα βάθρα». Τροφέι<τρόπαιον (τρέπω τον άλλον σε φυγή), ζενά<γυνή, μάτ<μάτηρ (μήτηρ), είναι μερικά από τα γλωσσικά στοιχεία που οι Ρώσοι έχουν δανειστεί από τους Έλληνες.
Και οι χώρες της Μέσης Ανατολής έχουν δεχθεί την ελληνική επιρροή, άποψη που διατυπώνει και ο Γ. Μιστριώτης στην «Μεγάλη Ελληνική Γραμματολογία»: «Την διαφθοράν της γλώσσης επηύξανον τα ιδιώματα των εξελληνισθέντων λαών διότι Σλυροι, Φρύγες, Ιουδαίοι, Ινδοί, κ.α. διελέγοντο και έγραφον διεφθαρμένην ελληνικήν γλώσσαν».
Αλλά και ο Ισπανός καθηγητής Federico Sagredo τονίζει:
Η επιρροή της ελληνικής σοφίας και τέχνης είναι μεγάλη στην σανσκριτική γλώσσα, στην τεχνη του πολέμου των Ινδών· και ενταύθα τα ελληνικά ρήματα είναι πολλά…
Οι ελληνικοί τραγωδιογράφοι είναι οι διδάσκαλοι των Ινδών και την σκηνή την ονομάζουν Yawanika, δηλαδή ιωνική. Το υλικό των ελληνικών μύθων του Ομήρου εισβαίνει στην ινδική λογοτεχνία και ελληνικά μυθιστορήματα μιμούνται…».
Οι Κινέζοι φυσικά, των οποίων η παράδοση αναφέρει ότι το αλφάβητό τους ήρθε από την θάλασσα, έχουν πολλές ελληνικές λέξεις στο λεξιλόγιό τους, όσο και αν δεν μπορούν να διαχωρισθούν. Μίτ<μέλι, nu(γυναίκα)<νυός (νύμφη), κλπ.
Και ας κλείσουμε αυτό το σύντομο γλωσσικό ταξίδι με την γείτονα χώρα μας, την Τουρκία.
Δυστυχώς στα σχολεία σήμερα διδάσκουν στα παιδιά, και αυτό το γνωρίζω προσωπικά, ότι λέξεις όπωςαγάς, σεβντάς, άχτι, αφέντης κ.α. είναι τουρκικά κατάλοιπα από την περίοδο της Τουρκοκρατίας.
Αλλά όπως έλεγε και ο μεγάλος ιστορικός, Θουκυδίδης, «αυτός που γνωρίζει αλλά δεν διδάσκει σωστά, είναι ίδιος με εκείνον που δεν γνωρίζει τίποτα».
Οι προαναφερθείσες λέξεις σε συνδυασμό με εκατομμύρια άλλες αφορούν ελληνικά αντιδάνεια.
Όρους δηλαδή που πήραν οι Τούρκοι από τους Έλληνες, τους μετέτρεψαν σ’ έναν βαθμό και έπειτα επέστρεψαν στην Ελλάδα αλλοιωμένοι. Άλλωστε ο Κ. Παπαρρηγόπουλος αναφέρει πως «οι Τούρκοι δεν ήταν έθνος, άρα δεν είχαν εθνική γλώσσα.
Συνεννοούνται μεταξύ τους με ένα βασικό λεξιλόγιο που δεν υπερέβαινε τις 200 λέξεις».
Τα παραδείγματα άφθονα·
αγάς<ἂγω,
άντε ντε<ἂγετε,
άχτι<ἂχθος,
βερεσές< φέρω,
κεφτές<κόπτω,
κοράνι< κορέω (τρέχω να φροντίσω),
Μέκκα<μέγας, μπερντές<παραπέτασμα,
μπρε<μωρέ, νταής<δάιος(φοβερός),
ρεμπέτης<ρέμβω(περιπλανιέμαι),
σαρίκι<καισαρίκιον(στέμμα καίσαρος)<κεάζω, σεβντάς< σεβίζω(λατρεύω), τσάρκα<κίρκος(κύκλος),
τσιγκέλι<αγκύλη, αγκών,
φαράσι<φέρω, χαμάμ<χαμαί, κτλ…
Αλλά και λέξεις που χρησιμοποιούν μόνο στην Τουρκία και όχι στην Ελλάδα: ḉark(τροχός)<κίρκος, düsman(εχθρός)<δυσμενής, cins<γένος…
Όπως αναφέρει και ο Κ. Καβάφης «και την ελληνική λαλιά ως μέσα στην Βακτριανή την πήγαμε ως τους Ινδούς».
Επομένως η ελληνική γλώσσα και δη η ομηρική έχει φωλιάσει για τα καλά σε κάθε γλώσσα και νοηματοδοτεί όρους παγκόσμιους που ενυπάρχουν στην μουσική, την ιατρική, τις θετικές επιστήμες, τις τέχνες…
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να την διατηρήσουμε και να αφήσουμε στην άκρη τον ψευτο-προοδευτισμό των καιρών, που στο όνομα μίας δήθεν αντικειμενικότητας, θέλει την ελληνική γλώσσα να μην διαφέρει ακόμη και από την πιο σπάνια διάλεκτο, όπως είχε διατυπώσει στο παρελθόν Καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.
Άλλωστε όπως έλεγε και η Ζακλίν ντε Ρομιγύ «τα ελληνικά, γλώσσα της διαύγειας και του λογισμού, χρησίμευσαν στην αναζήτηση της σαφήνειας και της λογικής σε όλα… Ο ιδεαλισμός, το ιδεώδες, γενικά η ιδέα, είναι λέξεις ελληνικές…». Και ο μεγάλος ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος στο ποίημα του «Η ελληνική γλώσσα», γράφει «Ὅταν κάποτε φύγω ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς\ θὰ ἑλιχθῶ πρὸς τὰ πάνω\ ὅπως ἕνα ρυακάκι ποὺ μουρμουρίζει.\ Κι ἂν τυχὸν κάπου ἀνάμεσα
στοὺς γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω ἀγγέλους,\ θὰ τοὺς μιλήσω ἑλληνικά,\ ἐπειδὴ δὲν ξέρουνε γλῶσσες.\ Μιλᾶνε μεταξὺ τους μὲ μουσική».
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ «ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ»…
«Οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο (…) εισήγαγαν τέχνες στους Έλληνες και μάλιστα και γράμματα που δεν ήταν γνωστά πριν στους Έλληνες, όπως εμένα μου φαίνεται, πρώτα αυτήν την γραφή, την οποία και όλοι οι Φοίνικες μεταχειρίζονται, έπειτα με την πάροδο του χρόνου, μαζί με την γλώσσα, μετέβαλαν (οι Φοίνικες) και το είδος των γραμμάτων (τους). \(…) Λένε μάλιστα πως οι Σύριοι εφηύραν τα γράμματα, από αυτούς δε οι Φοίνικες αφού τα έμαθαν, στους Έλληνες τα έδωσαν (…) και για αυτό οι Έλληνες ονομάζουν τα γράμματα φοινικικά, αλλά δεν επινόησαν οι Φοίνικες πρώτοι την γραφή, αλλά την μορφή των γραμμάτων άλλαξαν μόνο και την γραφή αυτή χρησιμοποιούσαν οι περισσότεροι άνθρωποι και γι αυτό έτυχε να τα ονομάσουν όπως είπαμε πριν». (Ηροδότου Ιστορία 5 Τερψιχόρη, Ε58-61, Δ.Σικελιώτη βιβλίον 5ον παρ. 74)
Στα συγκεκριμένα αποσπάσματα, στα οποία ο Ηρόδοτος και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης καταγράφουν την άποψή τους για την προέλευση της ελληνικής γραφής, «στηρίζεται», παραφράζοντάς το, η πλειοψηφία της φιλολογικής και ιστορικής επιστημονικής κοινότητας.
Υποστηρίζουν, δηλαδή, πως οι Έλληνες υιοθέτησαν το συγκεκριμένο αλφάβητο από τους Φοίνικες, Σημιτικής καταγωγής. Την άποψη αυτή, που έχουν αναγάγει σε ακλόνητο επιστημονικό δόγμα, έχουν εμπλουτίσει και με την περίφημη εκδοχή περί ινδοευρωπαϊκής καταγωγής των Ελλήνων.
Είναι όντως όμως έτσι τα πράγματα; Οι Έλληνες πήραν το αλφάβητο από τους Φοίνικες; Και αν ναι, οι Φοίνικες ή Σύριοι ήταν πράγματι Σημιτικής καταγωγής; Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως οι Φοίνικες δεν ανακάλυψαν την γραφή, αλλά την μορφή των γραμμάτων, την οποία μάλιστα μετέβαλαν, μόλις ήρθαν σε επαφή με τους Έλληνες. Άρα πώς είναι δυνατόν, εάν οι Έλληνες δεν διέθεταν, προ Φοινίκων, γραφή, να επηρέασαν τους Φοίνικες στην μορφή των γραμμάτων τους;
Ο Αμερικανός ιστορικός Will Durant στο έργο του «Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού» αναφερόμενος στους Φοίνικες γράφει: «και τώρα ποιοι ήσαν αυτοί οι Φοίνικες, των οποίων τα πλοία διέσχιζαν όλας τας θάλασσας; Δεν γνωρίζομεν από πού ήλθον, ούτε πότε ενεφανίσθησαν επί σκηνής του κόσμου. Δεν είμεθα βέβαιοι ότι ήσαν Σημίται.
Οι Έλληνες τους ονόμασαν έτσι από την κόκκινην βαφήν που εμπορεύονται οι έμποροι της Τύρου (…) Έδιναν ακόμη το όνομα φοίνικες εις όσους εχρησιμοποιούσαν άτιμες μεθόδους».
Μία απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα ίσως δίνεται από τον ιστορικό Νόνο, ο οποίος γράφει: «Όταν οι Έλληνες Πελασγοί εκστράτευσαν κατά των Ινδιών το 4000 π.Χ. εποίκησαν την Παλαιστίνη και τα παράλια της Συρίας και τα ονόμασαν Φοινίκη (…) οι Κρήτες είχαν εγκαταστήσει, ακόμη, την πρώτη αποικία στην Παλαιστίνη το 5500π.Χ.».
Οι Φοίνικες, ως γνωστόν, ίσως να εμφανίσθηκαν στον περσικό κόλπο περί του 3000-2000 π.Χ., εποχή πολύ μεταγενέστερη από την εμφάνιση των Κρητών και των λοιπών Ελλήνων στην περιοχή.
Ο Autran μάλιστα προσπάθησε να αποδείξει ότι οι Φοίνικες αποτελούσαν κλάδο του κρητικού πολιτισμού. Αλλά και ο Α. Έβανς επισημαίνει ότι «τα ελληνικά γράμματα δεν έχουν φοινικική καταγωγή, αλλά αντιθέτως οι Φοίνικες τα παρέλαβαν από τους Αιγαιοκρήτες, αποίκους της Παλαιστίνης».
Επομένως στην εν λόγω περιοχή δεν κατοίκησαν μόνο Φοίνικες Σημιτικής καταγωγής, αλλά και πολλοί άλλοι λαοί με πρώτους τους Έλληνες.
Αδιάσειστη ένδειξη αποτελεί και το γεγονός, ότι σε μία περίοδο που ολόκληρη η Ανατολή ήταν οργανωμένη σε ενιαία κράτη, η Φοινίκη αποτελούνταν από πόλεις-κράτη κατά το πρότυπο των ελληνικών πόλεων.
Παίρνοντας ως παράδειγμα, για την περαιτέρω κατανόηση της προαναφερθείσας άποψης, όπως αναφέρει και ο Χ. Λαγός στο βιβλίο του «Ελληνική Γραφή», την ισχύουσα κατάσταση στην Κύπρο, θα διαπιστώσουμε ότι παρόλο που θεωρείται ανεξάρτητο κράτος, στο οποίο κατοικούν Έλληνες Κύπριοι και Τουρκοκύπριοι, όταν αναφερόμαστε στους κατοίκους της, τους αποκαλούμε «Κυπρίους», χωρίς να χρειάζεται να διευκρινίσουμε ότι εννοούμε πάντα τους Έλληνες της Κύπρου. Έτσι πιθανώς και ο Ηρόδοτος αναφέρεται λαούς ελληνικής καταγωγής και θεωρεί αυτονόητη, για την εποχή του, την προέλευσή τους.
Άρα σύμφωνα με τα ως τώρα στοιχεία οι Φοίνικες ήρθαν στην περιοχή και βρήκαν έτοιμη την οργάνωσή της από τους Έλληνες. Ομοιοτρόπως και το αλφάβητο.
Ένα επιπλέον τεκμήριο μη αμφισβητήσιμο είναι τα ομηρικά έπη. Και για να προλάβω μερικούς «καλοθελητές» που θα ισχυριστούν πως τα εν λόγω έπη ανάγονται σε προφορική απαγγελία, παραθέτω το ακόλουθο απόσπασμα: «δ’ ὃ γέ σήματα λυγρά, γράψας ἐν πίνακι πτυκτῷ θυμοφόρα πολλά» (και του έδωσε σημάδια θανατηφόρα, σημειώνοντας σε πινακίδα που δίπλωνε).
Το συγκεκριμένο χωρίο οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα πως η τέχνη της γραφής ήταν γνωστή στους Έλληνες. Άλλωστε υπάρχουν πολλοί μελετητές που χρονολογούν τα Τρωϊκά το 2900π.Χ. και τα Ομηρικά Έπη 300 χρόνια αργότερα. Αλλά και ο Απολλόδωρος αναφέρει: «Μίνως δὲ κρήτην κατοικῶν ἒγραψε νόμους». Ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Θέληση να υπάρχει για έρευνα πριν από οποιαδήποτε αυθαίρετη άποψη.
Αλλά ας εξετάσουμε και την εκδοχή να εννοεί ο Ηρόδοτος τους Φοίνικες-Σημίτες και όντως οι Έλληνες να έλαβαν την γραφή από αυτούς. Σύμφωνα με την «κρατούσα» περί χρονολόγησης άποψη, οι Φοίνικες έδωσαν το αλφάβητο τον 9ο-8ο αι.π.Χ στους Έλληνες και ο Όμηρος συνέγραψε τα έπη του τον 8ο αι. Η συντριπτική πλειοψηφία των ερευνητών συμφωνεί στο γεγονός ότι οι πληροφορίες που δίνει ο Όμηρος στα έργα του για τον Τρωικό πόλεμο συμπίπτουν απόλυτα με τις αρχαιολογικές ανασκαφές που έχουν λάβει χώρα στην περιοχή. Επομένως είτε ο Όμηρος είχε βασιστεί σε προγενέστερες γραπτές μαρτυρίες, ή ήταν άνθρωπος-θαύμα που κατάφερε, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, να τελειοποιήσει την γλώσσα και να την εμπλουτίσει με τέτοιες λέξεις που θα απέδιδαν πιστά και με ακρίβεια την περιγραφή του πολέμου 300 χρόνια μετά το πέρας του.
Ο Νομπελίστας Αρχαιολόγος, Κ. Renfrew αναφέρει: «Η θεωρία της μετανάστευσης του αιγιακού πολιτισμού είναι παντελώς αβάσιμη και αν συνέβη σε μία πολύ περιορισμένη έκταση, είναι φανερό ότι δεν έφεραν κανέναν πολιτισμό μαζί τους.
Ο αιγιακός πολιτισμός δημιουργήθηκε εδώ, είναι αυτόνομος και δεν ήλθε απ’ έξω. Είναι δε ο καθαρός πρόγονος του κλασσικού ελληνισμού». Τονίζει μάλιστα ότι η εξέλιξη της ελληνικής γλώσσας άρχισε τουλάχιστον το 6000π.Χ.
Σας παραθέτω ακολούθως μερικά από τα αρχαιολογικά ευρήματα που πιστοποιούν ότι οι Έλληνες είχαν εφεύρει το αλφάβητο πολύ πριν εμφανισθούν οι περιβόητοι Φοίνικες.
-Όστρακο στα Γιούρα Αλοννήσου του 5000-4500π.Χ (σύμβολα που παραπέμπουν σε ελληνικά γράμματα). Μάλιστα ο Αρχαιολόγος Σαμψών μίλησε για εμφάνιση ενός πολιτισμού, του Αιγαιακού, από το 9000 ως το 4000π.Χ.
-Ξύλινη πινακίδα στο Δισπηλιό Καστοριάς του 5.250π.Χ.
-Θραύσμα πέτρινου έργου τέχνης στην Ινδία του 9.500π.Χ. (βάσει στοιχείων του BBC), κτλ…
Δεν χρειάζεται λοιπόν ιδιαίτερη προσπάθεια, προκειμένου να καταλήξουμε ότι η ελληνική γραφή είναι «γέννημα και θρέμμα» των Ελλήνων. Αρκεί να έχουμε τα μάτια ανοιχτά, τα αυτιά κλειστά και το μυαλό σε εγρήγορση.
ΓΙΟΥΡΑ ΑΛΟΝΝΗΣΟΥ 5000-4500 ΠΧ . ΔΕΞΙΑ - ΜΗΛΟΣ 2500 ΠΧ
Επειδή μπορεί κάποιος να σκεφτεί σε αυτό το σημείο ότι το Ελληνικό αλφάβητο είναι Φοινικικής προελεύσεως, να αναφέρουμε απλά ότι τέτοιες αντιεπιστημονικές θεωρίες είναι προ πολλού ξεπερασμένες καθώς η αξιοπιστία τους έχει κλονιστεί σοβαρά από διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα. Απορίας άξιον είναι το γεγονός ότι η ύπαρξη των ευρημάτων αυτών δεν αναφέρεται πουθενά στα Ελληνικά (;) σχολεία, όπου προβάλλεται ως δεδομένη και αδιαμφισβήτητη η θεωρία της Φοινικικής προελεύσεως. Ένα από τα καρφιά στο φέρετρο της θεωρίας αυτής είναι και το κεραμικό θραύσμα που βρέθηκε στην νησίδα «Γιούρα» των Βορείων Σποράδων από τον Αρχαιολόγο Α. Σαμψών. Χρονολογήθηκε το 5.500-6.000 π.Χ. και φέρει καθαρά πάνω του εγχάρακτα τα γράμματα Α, Δ και Υ. Να σημειώσουμε εδώ ότι οι Φοίνικες πρωτοεμφανίστηκαν στην ιστορία το 1.300 π.Χ. Και αυτό το εύρημα δεν είναι «μόνο» του. Τα γράμματα Μ, Ν, Κ, Χ, Ξ, Π, Ο, και Ε διακρίνουμε σε πρωτοκυκλαδικά αγγεία της Μήλου τα οποία είναι της 3 π.Χ. χιλιετίας. Επιπλέον υπάρχει και η λίθινη σφραγίδα των Γιαννιτσών που ανακαλύφθηκε από τον αρχαιολόγο Π. Χρυσοστόμου η οποία χρονολογείται την 5 π.Χ. χιλιετία.
ΚΑΙ Η ΣΑΝΣΚΡΙΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΑΠΟΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ;
ΜΟΥΣΕΙΟ ΛΑΧΩΡΗΣ ΚΕΦΑΛΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ GHANDARA
Η ελληνική γλώσσα βέβαια δεν έφτασε μόνο στην Αγγλία και την Γαλλία, αλλά και στην Ισπανία, όπου ο Ισπανός καθηγητής José Luis Navarro στο 3ο Παγκόσμιο Γλωσσικό Συνέδριο της Ολυμπίας, αφού ανέλυσε αρκετά κοινά στοιχεία της γλώσσας του με την ελληνική, δήλωσε «Να γιατί κι εγώ, αν και είμαι Ισπανός μπορώ να υιοθετήσω τον στίχο του Ελύτη “Την γλώσσα μου έδωσαν ελληνική”».
Το χαρακτηριστικότατο επιφώνημα των Ισπανών είναι το «όλε» που προέρχεται από την ελληνική φράση θρήνου «ὦ ὀλε δαῖμον». Αλλά και άλλες λέξεις· estadio> στάδιον, mozo(υπηρέτης)>μόθων(γιος δούλου), κτλ…
Όπως είναι φυσικό βέβαια, εφόσον έχει πάρει η Ισπανία στοιχεία της ομηρικής, δεν μπορεί παρά να έχει πάρει και η Ιταλία: magari<μακάρι, aula<αυλή, scrofa<γρομφάς(γουρούνια), κτλ.
Αλλά και οι Γερμανοί δεν απουσιάζουν από το «παιχνίδι», έχοντας δανειστεί όχι μόνο λεξιλόγιο αλλά και στοιχεία της ελληνικής γραμματικής και του συντακτικού. Για παράδειγμα: machen>μηχανῶμαι, deich<τεῖχος, früh<πρωί, kübel<κύπελλον, ja<επιτατικό γέ…
Τα ομηρικά ελληνικά και κυρίως τα αιολο-δωρικά δεν ταξίδεψαν μόνο στην Δυτική Ευρώπη, αλλά και στην Ανατολική και, όπως θα δούμε στην συνέχεια και στην Ασία.
Οι σλαβικές γλώσσες, πρώτα απ’ όλα, εμπεριέχουν ελληνικά στοιχεία: toku<ταχύς, voda<(F)ὓδωρ, glava<κεβλή (κεφαλή), mora(εφιάλτης)<μόρος(θάνατος), zoran(βίαιος)< ζωηρός…
Τα ουγγρικά έπειτα ακολουθούν με λέξεις όπως meд<μέλι, ket<κύτος, filozfifia… Τα αλβανικά επίσης: νέρς<ἀνερες, κρηέ<κάρα(κεφάλι), πρίφτι(ιερέας)<προφήτης, κτλ..
Και η Ανατολή όμως, όπως προανέφερα, έχει εξίσου έντονο το ελληνικό στοιχείο, κάτι που επιβεβαιώνει, συγκεκριμένα για την Αρμενία, ο Αρμένιος Καθηγητής Σιμόν Καρκισεριάν στο 2ο Παγκόσμιο Γλωσσικό Συνέδριο Καβάλας: «Η κατηγορία δανεισμού είναι τόσο προσαρμοσμένη στο σύστημα της αρμενικής και τόσο καλά αφομοιωμένη, ώστε η ελληνική προέλευση ανακαλύπτεται μόνο με την βοήθεια ετυμολογικής ανάλυσης». Ειδικότερα οι λέξεις ayts(δερμάτινος)<αἲξ, tarhaghan(καλάθι)<τάλαρος (με συνήθη τροπή του λ σε ρ, όπως αδερφός-αδελφός), tomar<τέμνω,κτλ. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι οι Αρμένιοι θεωρούν γενάρχη τους τον Άρμενον, σύντροφο του Ιάσωνα στην Αργοναυτική Εκστρατεία.
Αλλά ας πάμε ακόμη πιο βόρεια στην επίκαιρη Ρωσία, όπου κι εκεί ενυπάρχει έντονο το ελληνικό στοιχείο, όπως αναφέρει και ο Ντενίζωφ «Η ελληνική γλώσσα προμήθευσε την ρωσική τα πρώτα βάθρα». Τροφέι<τρόπαιον (τρέπω τον άλλον σε φυγή), ζενά<γυνή, μάτ<μάτηρ (μήτηρ), είναι μερικά από τα γλωσσικά στοιχεία που οι Ρώσοι έχουν δανειστεί από τους Έλληνες.
Και οι χώρες της Μέσης Ανατολής έχουν δεχθεί την ελληνική επιρροή, άποψη που διατυπώνει και ο Γ. Μιστριώτης στην «Μεγάλη Ελληνική Γραμματολογία»: «Την διαφθοράν της γλώσσης επηύξανον τα ιδιώματα των εξελληνισθέντων λαών διότι Σλυροι, Φρύγες, Ιουδαίοι, Ινδοί, κ.α. διελέγοντο και έγραφον διεφθαρμένην ελληνικήν γλώσσαν».
Αλλά και ο Ισπανός καθηγητής Federico Sagredo τονίζει:
Η επιρροή της ελληνικής σοφίας και τέχνης είναι μεγάλη στην σανσκριτική γλώσσα, στην τεχνη του πολέμου των Ινδών· και ενταύθα τα ελληνικά ρήματα είναι πολλά…
Οι ελληνικοί τραγωδιογράφοι είναι οι διδάσκαλοι των Ινδών και την σκηνή την ονομάζουν Yawanika, δηλαδή ιωνική. Το υλικό των ελληνικών μύθων του Ομήρου εισβαίνει στην ινδική λογοτεχνία και ελληνικά μυθιστορήματα μιμούνται…».
Οι Κινέζοι φυσικά, των οποίων η παράδοση αναφέρει ότι το αλφάβητό τους ήρθε από την θάλασσα, έχουν πολλές ελληνικές λέξεις στο λεξιλόγιό τους, όσο και αν δεν μπορούν να διαχωρισθούν. Μίτ<μέλι, nu(γυναίκα)<νυός (νύμφη), κλπ.
Και ας κλείσουμε αυτό το σύντομο γλωσσικό ταξίδι με την γείτονα χώρα μας, την Τουρκία.
Δυστυχώς στα σχολεία σήμερα διδάσκουν στα παιδιά, και αυτό το γνωρίζω προσωπικά, ότι λέξεις όπωςαγάς, σεβντάς, άχτι, αφέντης κ.α. είναι τουρκικά κατάλοιπα από την περίοδο της Τουρκοκρατίας.
Αλλά όπως έλεγε και ο μεγάλος ιστορικός, Θουκυδίδης, «αυτός που γνωρίζει αλλά δεν διδάσκει σωστά, είναι ίδιος με εκείνον που δεν γνωρίζει τίποτα».
Οι προαναφερθείσες λέξεις σε συνδυασμό με εκατομμύρια άλλες αφορούν ελληνικά αντιδάνεια.
Όρους δηλαδή που πήραν οι Τούρκοι από τους Έλληνες, τους μετέτρεψαν σ’ έναν βαθμό και έπειτα επέστρεψαν στην Ελλάδα αλλοιωμένοι. Άλλωστε ο Κ. Παπαρρηγόπουλος αναφέρει πως «οι Τούρκοι δεν ήταν έθνος, άρα δεν είχαν εθνική γλώσσα.
Συνεννοούνται μεταξύ τους με ένα βασικό λεξιλόγιο που δεν υπερέβαινε τις 200 λέξεις».
Τα παραδείγματα άφθονα·
αγάς<ἂγω,
άντε ντε<ἂγετε,
άχτι<ἂχθος,
βερεσές< φέρω,
κεφτές<κόπτω,
κοράνι< κορέω (τρέχω να φροντίσω),
Μέκκα<μέγας, μπερντές<παραπέτασμα,
μπρε<μωρέ, νταής<δάιος(φοβερός),
ρεμπέτης<ρέμβω(περιπλανιέμαι),
σαρίκι<καισαρίκιον(στέμμα καίσαρος)<κεάζω, σεβντάς< σεβίζω(λατρεύω), τσάρκα<κίρκος(κύκλος),
τσιγκέλι<αγκύλη, αγκών,
φαράσι<φέρω, χαμάμ<χαμαί, κτλ…
Αλλά και λέξεις που χρησιμοποιούν μόνο στην Τουρκία και όχι στην Ελλάδα: ḉark(τροχός)<κίρκος, düsman(εχθρός)<δυσμενής, cins<γένος…
Όπως αναφέρει και ο Κ. Καβάφης «και την ελληνική λαλιά ως μέσα στην Βακτριανή την πήγαμε ως τους Ινδούς».
Επομένως η ελληνική γλώσσα και δη η ομηρική έχει φωλιάσει για τα καλά σε κάθε γλώσσα και νοηματοδοτεί όρους παγκόσμιους που ενυπάρχουν στην μουσική, την ιατρική, τις θετικές επιστήμες, τις τέχνες…
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να την διατηρήσουμε και να αφήσουμε στην άκρη τον ψευτο-προοδευτισμό των καιρών, που στο όνομα μίας δήθεν αντικειμενικότητας, θέλει την ελληνική γλώσσα να μην διαφέρει ακόμη και από την πιο σπάνια διάλεκτο, όπως είχε διατυπώσει στο παρελθόν Καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών.
Άλλωστε όπως έλεγε και η Ζακλίν ντε Ρομιγύ «τα ελληνικά, γλώσσα της διαύγειας και του λογισμού, χρησίμευσαν στην αναζήτηση της σαφήνειας και της λογικής σε όλα… Ο ιδεαλισμός, το ιδεώδες, γενικά η ιδέα, είναι λέξεις ελληνικές…». Και ο μεγάλος ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος στο ποίημα του «Η ελληνική γλώσσα», γράφει «Ὅταν κάποτε φύγω ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς\ θὰ ἑλιχθῶ πρὸς τὰ πάνω\ ὅπως ἕνα ρυακάκι ποὺ μουρμουρίζει.\ Κι ἂν τυχὸν κάπου ἀνάμεσα
στοὺς γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω ἀγγέλους,\ θὰ τοὺς μιλήσω ἑλληνικά,\ ἐπειδὴ δὲν ξέρουνε γλῶσσες.\ Μιλᾶνε μεταξὺ τους μὲ μουσική».
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ «ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ»…
«Οι Φοίνικες που ήρθαν με τον Κάδμο (…) εισήγαγαν τέχνες στους Έλληνες και μάλιστα και γράμματα που δεν ήταν γνωστά πριν στους Έλληνες, όπως εμένα μου φαίνεται, πρώτα αυτήν την γραφή, την οποία και όλοι οι Φοίνικες μεταχειρίζονται, έπειτα με την πάροδο του χρόνου, μαζί με την γλώσσα, μετέβαλαν (οι Φοίνικες) και το είδος των γραμμάτων (τους). \(…) Λένε μάλιστα πως οι Σύριοι εφηύραν τα γράμματα, από αυτούς δε οι Φοίνικες αφού τα έμαθαν, στους Έλληνες τα έδωσαν (…) και για αυτό οι Έλληνες ονομάζουν τα γράμματα φοινικικά, αλλά δεν επινόησαν οι Φοίνικες πρώτοι την γραφή, αλλά την μορφή των γραμμάτων άλλαξαν μόνο και την γραφή αυτή χρησιμοποιούσαν οι περισσότεροι άνθρωποι και γι αυτό έτυχε να τα ονομάσουν όπως είπαμε πριν». (Ηροδότου Ιστορία 5 Τερψιχόρη, Ε58-61, Δ.Σικελιώτη βιβλίον 5ον παρ. 74)
Στα συγκεκριμένα αποσπάσματα, στα οποία ο Ηρόδοτος και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης καταγράφουν την άποψή τους για την προέλευση της ελληνικής γραφής, «στηρίζεται», παραφράζοντάς το, η πλειοψηφία της φιλολογικής και ιστορικής επιστημονικής κοινότητας.
Υποστηρίζουν, δηλαδή, πως οι Έλληνες υιοθέτησαν το συγκεκριμένο αλφάβητο από τους Φοίνικες, Σημιτικής καταγωγής. Την άποψη αυτή, που έχουν αναγάγει σε ακλόνητο επιστημονικό δόγμα, έχουν εμπλουτίσει και με την περίφημη εκδοχή περί ινδοευρωπαϊκής καταγωγής των Ελλήνων.
Είναι όντως όμως έτσι τα πράγματα; Οι Έλληνες πήραν το αλφάβητο από τους Φοίνικες; Και αν ναι, οι Φοίνικες ή Σύριοι ήταν πράγματι Σημιτικής καταγωγής; Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως οι Φοίνικες δεν ανακάλυψαν την γραφή, αλλά την μορφή των γραμμάτων, την οποία μάλιστα μετέβαλαν, μόλις ήρθαν σε επαφή με τους Έλληνες. Άρα πώς είναι δυνατόν, εάν οι Έλληνες δεν διέθεταν, προ Φοινίκων, γραφή, να επηρέασαν τους Φοίνικες στην μορφή των γραμμάτων τους;
Ο Αμερικανός ιστορικός Will Durant στο έργο του «Παγκόσμιος Ιστορία του Πολιτισμού» αναφερόμενος στους Φοίνικες γράφει: «και τώρα ποιοι ήσαν αυτοί οι Φοίνικες, των οποίων τα πλοία διέσχιζαν όλας τας θάλασσας; Δεν γνωρίζομεν από πού ήλθον, ούτε πότε ενεφανίσθησαν επί σκηνής του κόσμου. Δεν είμεθα βέβαιοι ότι ήσαν Σημίται.
Οι Έλληνες τους ονόμασαν έτσι από την κόκκινην βαφήν που εμπορεύονται οι έμποροι της Τύρου (…) Έδιναν ακόμη το όνομα φοίνικες εις όσους εχρησιμοποιούσαν άτιμες μεθόδους».
Μία απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα ίσως δίνεται από τον ιστορικό Νόνο, ο οποίος γράφει: «Όταν οι Έλληνες Πελασγοί εκστράτευσαν κατά των Ινδιών το 4000 π.Χ. εποίκησαν την Παλαιστίνη και τα παράλια της Συρίας και τα ονόμασαν Φοινίκη (…) οι Κρήτες είχαν εγκαταστήσει, ακόμη, την πρώτη αποικία στην Παλαιστίνη το 5500π.Χ.».
Οι Φοίνικες, ως γνωστόν, ίσως να εμφανίσθηκαν στον περσικό κόλπο περί του 3000-2000 π.Χ., εποχή πολύ μεταγενέστερη από την εμφάνιση των Κρητών και των λοιπών Ελλήνων στην περιοχή.
Ο Autran μάλιστα προσπάθησε να αποδείξει ότι οι Φοίνικες αποτελούσαν κλάδο του κρητικού πολιτισμού. Αλλά και ο Α. Έβανς επισημαίνει ότι «τα ελληνικά γράμματα δεν έχουν φοινικική καταγωγή, αλλά αντιθέτως οι Φοίνικες τα παρέλαβαν από τους Αιγαιοκρήτες, αποίκους της Παλαιστίνης».
Επομένως στην εν λόγω περιοχή δεν κατοίκησαν μόνο Φοίνικες Σημιτικής καταγωγής, αλλά και πολλοί άλλοι λαοί με πρώτους τους Έλληνες.
Αδιάσειστη ένδειξη αποτελεί και το γεγονός, ότι σε μία περίοδο που ολόκληρη η Ανατολή ήταν οργανωμένη σε ενιαία κράτη, η Φοινίκη αποτελούνταν από πόλεις-κράτη κατά το πρότυπο των ελληνικών πόλεων.
Παίρνοντας ως παράδειγμα, για την περαιτέρω κατανόηση της προαναφερθείσας άποψης, όπως αναφέρει και ο Χ. Λαγός στο βιβλίο του «Ελληνική Γραφή», την ισχύουσα κατάσταση στην Κύπρο, θα διαπιστώσουμε ότι παρόλο που θεωρείται ανεξάρτητο κράτος, στο οποίο κατοικούν Έλληνες Κύπριοι και Τουρκοκύπριοι, όταν αναφερόμαστε στους κατοίκους της, τους αποκαλούμε «Κυπρίους», χωρίς να χρειάζεται να διευκρινίσουμε ότι εννοούμε πάντα τους Έλληνες της Κύπρου. Έτσι πιθανώς και ο Ηρόδοτος αναφέρεται λαούς ελληνικής καταγωγής και θεωρεί αυτονόητη, για την εποχή του, την προέλευσή τους.
Άρα σύμφωνα με τα ως τώρα στοιχεία οι Φοίνικες ήρθαν στην περιοχή και βρήκαν έτοιμη την οργάνωσή της από τους Έλληνες. Ομοιοτρόπως και το αλφάβητο.
Ένα επιπλέον τεκμήριο μη αμφισβητήσιμο είναι τα ομηρικά έπη. Και για να προλάβω μερικούς «καλοθελητές» που θα ισχυριστούν πως τα εν λόγω έπη ανάγονται σε προφορική απαγγελία, παραθέτω το ακόλουθο απόσπασμα: «δ’ ὃ γέ σήματα λυγρά, γράψας ἐν πίνακι πτυκτῷ θυμοφόρα πολλά» (και του έδωσε σημάδια θανατηφόρα, σημειώνοντας σε πινακίδα που δίπλωνε).
Το συγκεκριμένο χωρίο οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα πως η τέχνη της γραφής ήταν γνωστή στους Έλληνες. Άλλωστε υπάρχουν πολλοί μελετητές που χρονολογούν τα Τρωϊκά το 2900π.Χ. και τα Ομηρικά Έπη 300 χρόνια αργότερα. Αλλά και ο Απολλόδωρος αναφέρει: «Μίνως δὲ κρήτην κατοικῶν ἒγραψε νόμους». Ανάλογα παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Θέληση να υπάρχει για έρευνα πριν από οποιαδήποτε αυθαίρετη άποψη.
Αλλά ας εξετάσουμε και την εκδοχή να εννοεί ο Ηρόδοτος τους Φοίνικες-Σημίτες και όντως οι Έλληνες να έλαβαν την γραφή από αυτούς. Σύμφωνα με την «κρατούσα» περί χρονολόγησης άποψη, οι Φοίνικες έδωσαν το αλφάβητο τον 9ο-8ο αι.π.Χ στους Έλληνες και ο Όμηρος συνέγραψε τα έπη του τον 8ο αι. Η συντριπτική πλειοψηφία των ερευνητών συμφωνεί στο γεγονός ότι οι πληροφορίες που δίνει ο Όμηρος στα έργα του για τον Τρωικό πόλεμο συμπίπτουν απόλυτα με τις αρχαιολογικές ανασκαφές που έχουν λάβει χώρα στην περιοχή. Επομένως είτε ο Όμηρος είχε βασιστεί σε προγενέστερες γραπτές μαρτυρίες, ή ήταν άνθρωπος-θαύμα που κατάφερε, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, να τελειοποιήσει την γλώσσα και να την εμπλουτίσει με τέτοιες λέξεις που θα απέδιδαν πιστά και με ακρίβεια την περιγραφή του πολέμου 300 χρόνια μετά το πέρας του.
Ο Νομπελίστας Αρχαιολόγος, Κ. Renfrew αναφέρει: «Η θεωρία της μετανάστευσης του αιγιακού πολιτισμού είναι παντελώς αβάσιμη και αν συνέβη σε μία πολύ περιορισμένη έκταση, είναι φανερό ότι δεν έφεραν κανέναν πολιτισμό μαζί τους.
Ο αιγιακός πολιτισμός δημιουργήθηκε εδώ, είναι αυτόνομος και δεν ήλθε απ’ έξω. Είναι δε ο καθαρός πρόγονος του κλασσικού ελληνισμού». Τονίζει μάλιστα ότι η εξέλιξη της ελληνικής γλώσσας άρχισε τουλάχιστον το 6000π.Χ.
Σας παραθέτω ακολούθως μερικά από τα αρχαιολογικά ευρήματα που πιστοποιούν ότι οι Έλληνες είχαν εφεύρει το αλφάβητο πολύ πριν εμφανισθούν οι περιβόητοι Φοίνικες.
-Όστρακο στα Γιούρα Αλοννήσου του 5000-4500π.Χ (σύμβολα που παραπέμπουν σε ελληνικά γράμματα). Μάλιστα ο Αρχαιολόγος Σαμψών μίλησε για εμφάνιση ενός πολιτισμού, του Αιγαιακού, από το 9000 ως το 4000π.Χ.
-Ξύλινη πινακίδα στο Δισπηλιό Καστοριάς του 5.250π.Χ.
-Θραύσμα πέτρινου έργου τέχνης στην Ινδία του 9.500π.Χ. (βάσει στοιχείων του BBC), κτλ…
Δεν χρειάζεται λοιπόν ιδιαίτερη προσπάθεια, προκειμένου να καταλήξουμε ότι η ελληνική γραφή είναι «γέννημα και θρέμμα» των Ελλήνων. Αρκεί να έχουμε τα μάτια ανοιχτά, τα αυτιά κλειστά και το μυαλό σε εγρήγορση.
ΓΙΟΥΡΑ ΑΛΟΝΝΗΣΟΥ 5000-4500 ΠΧ . ΔΕΞΙΑ - ΜΗΛΟΣ 2500 ΠΧ
Επειδή μπορεί κάποιος να σκεφτεί σε αυτό το σημείο ότι το Ελληνικό αλφάβητο είναι Φοινικικής προελεύσεως, να αναφέρουμε απλά ότι τέτοιες αντιεπιστημονικές θεωρίες είναι προ πολλού ξεπερασμένες καθώς η αξιοπιστία τους έχει κλονιστεί σοβαρά από διάφορα αρχαιολογικά ευρήματα. Απορίας άξιον είναι το γεγονός ότι η ύπαρξη των ευρημάτων αυτών δεν αναφέρεται πουθενά στα Ελληνικά (;) σχολεία, όπου προβάλλεται ως δεδομένη και αδιαμφισβήτητη η θεωρία της Φοινικικής προελεύσεως. Ένα από τα καρφιά στο φέρετρο της θεωρίας αυτής είναι και το κεραμικό θραύσμα που βρέθηκε στην νησίδα «Γιούρα» των Βορείων Σποράδων από τον Αρχαιολόγο Α. Σαμψών. Χρονολογήθηκε το 5.500-6.000 π.Χ. και φέρει καθαρά πάνω του εγχάρακτα τα γράμματα Α, Δ και Υ. Να σημειώσουμε εδώ ότι οι Φοίνικες πρωτοεμφανίστηκαν στην ιστορία το 1.300 π.Χ. Και αυτό το εύρημα δεν είναι «μόνο» του. Τα γράμματα Μ, Ν, Κ, Χ, Ξ, Π, Ο, και Ε διακρίνουμε σε πρωτοκυκλαδικά αγγεία της Μήλου τα οποία είναι της 3 π.Χ. χιλιετίας. Επιπλέον υπάρχει και η λίθινη σφραγίδα των Γιαννιτσών που ανακαλύφθηκε από τον αρχαιολόγο Π. Χρυσοστόμου η οποία χρονολογείται την 5 π.Χ. χιλιετία.
ΚΑΙ Η ΣΑΝΣΚΡΙΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΑΠΟΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ;
ΜΟΥΣΕΙΟ ΛΑΧΩΡΗΣ ΚΕΦΑΛΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ GHANDARA
Υπάρχουν ακόμα σοβαρές απόψεις έγκριτων ξένων επιστημόνων, που υποστηρίζουν ότι μέχρι και τα Σανσκριτικά (αρχαία Ινδικά) προέρχονται από τα Ελληνικά. «Ο πρώτος ο οποίος παρατήρησε αυτήν την ομοιότητα των ριζών είναι ο Φ. Μπάγιερ (1690-1738), καθηγητής γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αγ. Πετρουπόλεως, καταλήγοντας στα συμπέρασμα ότι τα σανσκριτικά προέρχονται από τα Ελληνικά.» συμπέρασμα στο οποίο είχε καταλήξει στα τέλη του περασμένου αιώνος και ο Γερμανός Βορρ.
ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΟΥ ΙΝΔΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΙΝ 3,500 ΕΤΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΧΑΡΑΠΑ
Η συντακτική ομάδα του περιοδικού «Falcon - Ιέραξ» μας λέει «Συγκρίνοντας καλά την Σανσκριτική με την αρχαία Ελληνική, εύκολα αντιλαμβανόμεθα ότι η Ελληνική όχι μόνο είναι πιο αρχαία, αλλά και ότι επί πλέον όλοι οι συντακτικοί και γραμματικοί τύποι της είναι ανώτεροι και μεγαλύτερης γλωσσικής αξίας. Η δε σύνταξις καθ'υπόταξιν είναι καθαρά Ελληνική.». Ας μην ξεχνάμε ότι ο Μέγας Αλέξανδρος προσπάθησε με την εκστρατεία του, εκτός όλων των άλλων, και να «συναγωνιστεί» τους Έλληνες που είχαν εκστρατεύσει στην Ανατολή πριν από αυτόν, τον Ηρακλή και τον Διόνυσο δηλαδή. Τα «Διονυσιακά» του Νόννου, έπος το οποίο περιγράφει την εκστρατεία του Διονύσου στις Ινδίες (αντίστοιχο με αυτά του Ομήρου), σώζεται μέχρι σήμερα.
Σε προηγούμενες αναφορές -μελέτες μας έχουμε αποδείξει, έπειτα από ενδελεχή έρευνα, ότι η ελληνική γλώσσα γονιμοποίησε τον παγκόσμιο λόγο και συνέβαλε στην ανάπτυξη όλων των υπολοίπων γλωσσών. Έχουμε ακόμα καταρρίψει τον μύθο περί ινδοευρωπαϊκής καταγωγής της γλώσσας μας με στοιχεία αληθή και αδιαμφισβήτητα.
Ανάμεσα όμως στις γλώσσες, που πολλοί επιστήμονες ισχυρίζονται είτε ότι ανήκουν στην ινδοευρωπαϊκή οικογένεια, όπου «εντάσσεται» και η ελληνική, είτε ότι προηγούνται της ελληνικής ανήκει και η περίφημη σανσκριτική.
Πρόκειται για την κλασσική γλώσσα της Ινδίας και στην ΝΑ Ασία θεωρείται εξίσου σημαντική με την ελληνική και την λατινική. Χωρίζεται σε δύο φάσεις· την Βεδική (πριν το 500 π.Χ.) και την Μεταβεδική. Είναι γλώσσα γραπτή και ποτέ δεν απαντά σε προφορικό λόγο.
Συγκρίνοντας λοιπόν την σανσκριτική με την ελληνική κατέληξαν ότι η πρώτη «έδωσε τα φώτα» στην δεύτερη. Πώς όμως οι Έλληνες εκείνης της περιόδου είναι δυνατόν να ήρθαν σε επαφή με αυτές τις μυστικιστικές ρίζες, τη στιγμή μάλιστα που τα πρώτα επιγραφικά ευρήματα των Ινδών, που αφορούν τα διατάγματα του Ασόκα, χρονολογούνται τον 3ο αι. π.Χ.
Ας σημειωθεί πως την συγκεκριμένη περίοδο οι Έλληνες είχαν ήδη αναπτύξει το αλφάβητό τους. Σύμφωνα με τον Ζωρζ Μουνέν στα «Κλειδιά της Γλωσσολογίας» το βασικότερο ατόπημα αυτών που συνέκριναν τις δύο γλώσσες ήταν το γεγονός ότι αγνόησαν παντελώς τον παράγοντα της ιστορικής εποχής. Η σύγκριση δύο γλωσσών προαπαιτεί την μελέτη τους σε ταυτόσημο χρονικό διάστημα και όχι σε επίπεδο διαχρονικό.
«Συνέκριναν τα σανσκριτικά της πρώτης χιλιετίας, τα ελληνικά του 8ου αι π.Χ., τα λατινικά του 5ου αι., τα γοτθικά του 4ου αι., κλπ.»
Επομένως το συμπέρασμα περί ομοιότητας ή αντιγραφής της ελληνικής από την σανσκριτική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αντιεπιστημονικό, αφού δεν στηρίζεται σε ορθά κριτήρια και λογικά τεκμήρια.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Γερμανός Γλωσσολόγος Franz Bopp «η σανσκριτική στηρίζεται στην ελληνική και όχι η ελληνική στην σανσκριτική».
Άποψη που πιστοποιείται από πλήθος ξένων ερευνητών, μεταξύ των οποίων και η ομάδα Jakintza Baitha, η οποία εξέδωσε στο Bilbao την ελληνιστική επιθεώρηση Halcon-Ιέραξ σε άρθρο του Προέδρου της Krutwig Sagredo τον Γενάρη του 1933:
«Η μυστική ινδική λογοτεχνία στην πραγματικότητα ανεπτύχθη ως καθαρή λογοτεχνία μόνον κατά τον 3ο ή 5ο αι. μ.Χ. Οι αναφορές σε αρχαιότατες ημερομηνίες ως προς τις Βέδες είναι μόνο θεωρία, αφού οι Βέδες δεν διαδόθηκαν παρά μόνο κατά τρόπο περιορισμένο και προφορικό, επιπλέον δε στην Ινδία δεν γνωρίζουν την ιστορία… Μία και μοναδικά έκδοση των Βεδών έχει γίνει στην Ινδία τον 19ο αι. από τον Γερμανό Ινδολόγο Μάξ Μύλλερ… Συγκρίνοντας καλά την σανσκριτική με την αρχαία ελληνική, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι η ελληνική όχι μόνο είναι πιο αρχαία, αλλά και ότι επιπλέον, όλοι οι συντακτικοί και γραμματικοί τύποι της είναι ανώτεροι και μεγαλύτερης αξίας…»
Αλλά και ο Ισπανός συγγραφέας Federico Sagredo, ο οποίος μάλιστα υπήρξε ειδικός γνώστης των ανατολικών γλωσσών, έχοντας μελετήσει εις βάθος τα αραβικά, τα περσικά , τα τουρκικά, τα ιντού, τα μπεγκάλι και άλλες 12 ανατολικές γλώσσες, υποστηρίζει ότι η σανσκριτική επηρεάστηκε από την ελληνική εξετάζοντας χρονολογίες, αλλά και την γραμματική και το συντακτικό και το λεξιλόγιο των δύο αυτών γλωσσών.
Ας δούμε μερικά παραδείγματα που αποδεικνύουν την παραπάνω άποψη:
Θεός Diauh< Δίας
Βούδας< (F)οἲδα
(Χ)ιμαλάια< χιών (χειμών)+λᾶας (πέτρα)
Νibbana (Νιρβάνα)< νήφω (πρβλ. νηφάλιος)
Μαί (μεγάλος)< μέγας
Erethe< αρετή
Jugam(γιόγκα)< ζυγός<δυγός<δυο+ἂγω (μηχανισμός με δύο υποζύγια που οδηγούν κάτι, πχ κάποιο άρμα και στην ινδική φιλοσοφία συμβολίζει την ένωση ψυχής-σώματος δια της ζεύξης)
Αριθμοί όπως dva<δύο, trayas< τρία, sapta<επτά (σεπτός αριθμός), asta< οκτώ, κλπ
Οι Ινδοί σε αντίθεση με τους Έλληνες υπερηφανεύονται για αυτήν την πραγματικότητα και μάλιστα προβάλλουν το γεγονός ότι ο Ηρακλής, κατευθυνόμενος προς τον Καύκασο πέρασε από την χώρα τους και άφησε απογόνους (εφημερίδα ΠΟΥΡΝΙΜΑ ΣΑΜΕΛΑΝ της Καλκούτας, φυλ. 21, Σεπτέμβριος 1994, άρθρο «Οι Έλληνες κι εμείς»).
Ο Πλούταρχος ακόμη στο έργο του «Περί Αλεξάνδρου τύχης ή αρετής» καταγράφει τα λόγια του Μ. Αλεξάνδρου «Νῦν δὲ Ἡρακλέα μιμοῦμαι και Περσέα ζηλῶ, και τὰ Διονύσου μετιὼν ἲχνη βούλομαι πάλιν ἐν Ἰνδία νικῶντας Ἓλληνας ἐγχορεῦσαι καὶ τοὺς ὑπὲρ Καύκασον ὀρείους και ἀγρίους ταῶν βακχικῶν κώμων ἀναμνῆσαι».
Δηλώνει δηλαδή ο Αλέξανδρος ότι επιθυμεί να ακολουθήσει τα βήματα του Ηρακλή και του Διονύσου και να πάει ξανά στην Ινδία, ώστε να νικήσουν οι Έλληνες και να θυμίσουν στους εκεί λαούς τους βακχικούς κωμους.
Σαφώς και ο ελληνικός πολιτισμός ήρθε σε επαφή με τον ινδικό δίνοντάς του πολλά στοιχεία. Σύμφωνα με τον Γάλλο πολιτικό και μεταφραστή μάλιστα των ομηρικών επών Βικτώρ Μπεράρ «το μνημονικό μας πρέπει να ξεκαθαρίσει από όλη αυτήν την λύμη της ινδοευρωπαϊκής θεωρίας, η οποία επέβαλλε στην Μεσογειακή Μυθολογία και Προϊστορία μια γένεση αναγόμενη σε μεταναστεύσεις Αρίων, των οποίων η κοιτίδα υπήρξε τάχα στα οροπέδια της Κ. Ασίας, αγνοώντας την Μυθολογία και Προϊστορία των αυτόχθονων Ελλήνων».
Οι προσπάθειες για διαστρέβλωση και αλλοίωση της ιστορίας μας είναι πολλές, επίμονες και τα αποτελέσματα αυτών επιφέρονται με μεγάλη δεξιοτεχνία.
Γι αυτό καλό είναι όλοι μας να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και ποτέ να μην ενστερνιζόμαστε την όποια άποψη άκριτα και χωρίς να το ερευνήσουμε πρώτα.
Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα προσεγγίσουμε την αλήθεια…
ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΟΥ ΙΝΔΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΙΝ 3,500 ΕΤΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΧΑΡΑΠΑ
Η συντακτική ομάδα του περιοδικού «Falcon - Ιέραξ» μας λέει «Συγκρίνοντας καλά την Σανσκριτική με την αρχαία Ελληνική, εύκολα αντιλαμβανόμεθα ότι η Ελληνική όχι μόνο είναι πιο αρχαία, αλλά και ότι επί πλέον όλοι οι συντακτικοί και γραμματικοί τύποι της είναι ανώτεροι και μεγαλύτερης γλωσσικής αξίας. Η δε σύνταξις καθ'υπόταξιν είναι καθαρά Ελληνική.». Ας μην ξεχνάμε ότι ο Μέγας Αλέξανδρος προσπάθησε με την εκστρατεία του, εκτός όλων των άλλων, και να «συναγωνιστεί» τους Έλληνες που είχαν εκστρατεύσει στην Ανατολή πριν από αυτόν, τον Ηρακλή και τον Διόνυσο δηλαδή. Τα «Διονυσιακά» του Νόννου, έπος το οποίο περιγράφει την εκστρατεία του Διονύσου στις Ινδίες (αντίστοιχο με αυτά του Ομήρου), σώζεται μέχρι σήμερα.
Σε προηγούμενες αναφορές -μελέτες μας έχουμε αποδείξει, έπειτα από ενδελεχή έρευνα, ότι η ελληνική γλώσσα γονιμοποίησε τον παγκόσμιο λόγο και συνέβαλε στην ανάπτυξη όλων των υπολοίπων γλωσσών. Έχουμε ακόμα καταρρίψει τον μύθο περί ινδοευρωπαϊκής καταγωγής της γλώσσας μας με στοιχεία αληθή και αδιαμφισβήτητα.
Ανάμεσα όμως στις γλώσσες, που πολλοί επιστήμονες ισχυρίζονται είτε ότι ανήκουν στην ινδοευρωπαϊκή οικογένεια, όπου «εντάσσεται» και η ελληνική, είτε ότι προηγούνται της ελληνικής ανήκει και η περίφημη σανσκριτική.
Πρόκειται για την κλασσική γλώσσα της Ινδίας και στην ΝΑ Ασία θεωρείται εξίσου σημαντική με την ελληνική και την λατινική. Χωρίζεται σε δύο φάσεις· την Βεδική (πριν το 500 π.Χ.) και την Μεταβεδική. Είναι γλώσσα γραπτή και ποτέ δεν απαντά σε προφορικό λόγο.
Συγκρίνοντας λοιπόν την σανσκριτική με την ελληνική κατέληξαν ότι η πρώτη «έδωσε τα φώτα» στην δεύτερη. Πώς όμως οι Έλληνες εκείνης της περιόδου είναι δυνατόν να ήρθαν σε επαφή με αυτές τις μυστικιστικές ρίζες, τη στιγμή μάλιστα που τα πρώτα επιγραφικά ευρήματα των Ινδών, που αφορούν τα διατάγματα του Ασόκα, χρονολογούνται τον 3ο αι. π.Χ.
Ας σημειωθεί πως την συγκεκριμένη περίοδο οι Έλληνες είχαν ήδη αναπτύξει το αλφάβητό τους. Σύμφωνα με τον Ζωρζ Μουνέν στα «Κλειδιά της Γλωσσολογίας» το βασικότερο ατόπημα αυτών που συνέκριναν τις δύο γλώσσες ήταν το γεγονός ότι αγνόησαν παντελώς τον παράγοντα της ιστορικής εποχής. Η σύγκριση δύο γλωσσών προαπαιτεί την μελέτη τους σε ταυτόσημο χρονικό διάστημα και όχι σε επίπεδο διαχρονικό.
«Συνέκριναν τα σανσκριτικά της πρώτης χιλιετίας, τα ελληνικά του 8ου αι π.Χ., τα λατινικά του 5ου αι., τα γοτθικά του 4ου αι., κλπ.»
Επομένως το συμπέρασμα περί ομοιότητας ή αντιγραφής της ελληνικής από την σανσκριτική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αντιεπιστημονικό, αφού δεν στηρίζεται σε ορθά κριτήρια και λογικά τεκμήρια.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Γερμανός Γλωσσολόγος Franz Bopp «η σανσκριτική στηρίζεται στην ελληνική και όχι η ελληνική στην σανσκριτική».
Άποψη που πιστοποιείται από πλήθος ξένων ερευνητών, μεταξύ των οποίων και η ομάδα Jakintza Baitha, η οποία εξέδωσε στο Bilbao την ελληνιστική επιθεώρηση Halcon-Ιέραξ σε άρθρο του Προέδρου της Krutwig Sagredo τον Γενάρη του 1933:
«Η μυστική ινδική λογοτεχνία στην πραγματικότητα ανεπτύχθη ως καθαρή λογοτεχνία μόνον κατά τον 3ο ή 5ο αι. μ.Χ. Οι αναφορές σε αρχαιότατες ημερομηνίες ως προς τις Βέδες είναι μόνο θεωρία, αφού οι Βέδες δεν διαδόθηκαν παρά μόνο κατά τρόπο περιορισμένο και προφορικό, επιπλέον δε στην Ινδία δεν γνωρίζουν την ιστορία… Μία και μοναδικά έκδοση των Βεδών έχει γίνει στην Ινδία τον 19ο αι. από τον Γερμανό Ινδολόγο Μάξ Μύλλερ… Συγκρίνοντας καλά την σανσκριτική με την αρχαία ελληνική, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι η ελληνική όχι μόνο είναι πιο αρχαία, αλλά και ότι επιπλέον, όλοι οι συντακτικοί και γραμματικοί τύποι της είναι ανώτεροι και μεγαλύτερης αξίας…»
Αλλά και ο Ισπανός συγγραφέας Federico Sagredo, ο οποίος μάλιστα υπήρξε ειδικός γνώστης των ανατολικών γλωσσών, έχοντας μελετήσει εις βάθος τα αραβικά, τα περσικά , τα τουρκικά, τα ιντού, τα μπεγκάλι και άλλες 12 ανατολικές γλώσσες, υποστηρίζει ότι η σανσκριτική επηρεάστηκε από την ελληνική εξετάζοντας χρονολογίες, αλλά και την γραμματική και το συντακτικό και το λεξιλόγιο των δύο αυτών γλωσσών.
Ας δούμε μερικά παραδείγματα που αποδεικνύουν την παραπάνω άποψη:
Θεός Diauh< Δίας
Βούδας< (F)οἲδα
(Χ)ιμαλάια< χιών (χειμών)+λᾶας (πέτρα)
Νibbana (Νιρβάνα)< νήφω (πρβλ. νηφάλιος)
Μαί (μεγάλος)< μέγας
Erethe< αρετή
Jugam(γιόγκα)< ζυγός<δυγός<δυο+ἂγω (μηχανισμός με δύο υποζύγια που οδηγούν κάτι, πχ κάποιο άρμα και στην ινδική φιλοσοφία συμβολίζει την ένωση ψυχής-σώματος δια της ζεύξης)
Αριθμοί όπως dva<δύο, trayas< τρία, sapta<επτά (σεπτός αριθμός), asta< οκτώ, κλπ
Οι Ινδοί σε αντίθεση με τους Έλληνες υπερηφανεύονται για αυτήν την πραγματικότητα και μάλιστα προβάλλουν το γεγονός ότι ο Ηρακλής, κατευθυνόμενος προς τον Καύκασο πέρασε από την χώρα τους και άφησε απογόνους (εφημερίδα ΠΟΥΡΝΙΜΑ ΣΑΜΕΛΑΝ της Καλκούτας, φυλ. 21, Σεπτέμβριος 1994, άρθρο «Οι Έλληνες κι εμείς»).
Ο Πλούταρχος ακόμη στο έργο του «Περί Αλεξάνδρου τύχης ή αρετής» καταγράφει τα λόγια του Μ. Αλεξάνδρου «Νῦν δὲ Ἡρακλέα μιμοῦμαι και Περσέα ζηλῶ, και τὰ Διονύσου μετιὼν ἲχνη βούλομαι πάλιν ἐν Ἰνδία νικῶντας Ἓλληνας ἐγχορεῦσαι καὶ τοὺς ὑπὲρ Καύκασον ὀρείους και ἀγρίους ταῶν βακχικῶν κώμων ἀναμνῆσαι».
Δηλώνει δηλαδή ο Αλέξανδρος ότι επιθυμεί να ακολουθήσει τα βήματα του Ηρακλή και του Διονύσου και να πάει ξανά στην Ινδία, ώστε να νικήσουν οι Έλληνες και να θυμίσουν στους εκεί λαούς τους βακχικούς κωμους.
Σαφώς και ο ελληνικός πολιτισμός ήρθε σε επαφή με τον ινδικό δίνοντάς του πολλά στοιχεία. Σύμφωνα με τον Γάλλο πολιτικό και μεταφραστή μάλιστα των ομηρικών επών Βικτώρ Μπεράρ «το μνημονικό μας πρέπει να ξεκαθαρίσει από όλη αυτήν την λύμη της ινδοευρωπαϊκής θεωρίας, η οποία επέβαλλε στην Μεσογειακή Μυθολογία και Προϊστορία μια γένεση αναγόμενη σε μεταναστεύσεις Αρίων, των οποίων η κοιτίδα υπήρξε τάχα στα οροπέδια της Κ. Ασίας, αγνοώντας την Μυθολογία και Προϊστορία των αυτόχθονων Ελλήνων».
Οι προσπάθειες για διαστρέβλωση και αλλοίωση της ιστορίας μας είναι πολλές, επίμονες και τα αποτελέσματα αυτών επιφέρονται με μεγάλη δεξιοτεχνία.
Γι αυτό καλό είναι όλοι μας να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και ποτέ να μην ενστερνιζόμαστε την όποια άποψη άκριτα και χωρίς να το ερευνήσουμε πρώτα.
Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα προσεγγίσουμε την αλήθεια…
ΆΡΑΓΕ ΜΟΝΟ ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΜΙΛΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ;
Reviewed by Unknown
on
01:00
Rating:
Reviewed by Unknown
on
01:00
Rating:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου