παρουσιάζουν ως ένα από τα δέκα ομορφότερα χωριά της Ευρώπης, ενώ το περιοδικό Voyager διεξήγαγε και δημοψήφισμα που το αποδεικνύει.
Αλλά ότι και αν διαβάσετε, όσες φωτογραφίες και αν δείτε, τα συναισθήματα που θα νιώσετε αν το επισκεφτείτε είναι μοναδικά.
Το Νυμφαίο βρίσκεται σκαρφαλωμένο σε υψόμετρο 1.350μ. στο ανατολικό Βίτσι του Νομού Φλώρινας, σε ένα αλπικό τοπίο που κόβει την ανάσα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος παραδοσιακός οικισμός, καθώς και ιστορικός τόπος.
Το φυσικό κάλος του, τα λιθόστρωτα μονοπάτια και τα πέτρινα αρχοντικά, θα σας ταξιδέψουν σε ένα παραμυθένιο σκηνικό.
Όλες οι εποχές του χρόνου το τιμούν και το ντύνουν με χρώματα κι αρώματα ζηλευτά. Εικόνες μοναδικές, αρχιτεκτονική, παράδοση, ιστορία. Όλες οι διηγήσεις των ερωτευμένων περιηγητών του χωριού είναι αληθινές!
Το Νυμφαίο είναι μια ζωγραφιά, ένας από τους ομορφότερους πίνακες της Ελλάδας! Ένας πίνακας που κάνει την Φλώρινα να αισθάνεται περήφανη για το χωριό της!
Η παλαιότερη ονομασία του χωριού ήταν Νιβεάστα, όνομα βλάχικης προέλευσης, με τρεις ερμηνείες: α) «Νύμφη» λόγω της ομορφιάς του χωριού και της τοποθεσίας του, β) «αθέατη» (ni vista), πιθανώς διότι βρισκόταν σε σημείο όπου δεν γινόταν εύκολα ορατό και γ) «χιονάτη» ή «εκεί όπου μένει το χιόνι» (nives sta). Η ονομασία Νυμφαίο υιοθετήθηκε το 1928.
Αλλά το Νυμφαίο δεν ήταν πάντα έτσι όμορφο. Μέχρι τη δεκαετία το 70 ζούσε την εγκατάλειψη. Ώσπου κάποιοι αποφάσισαν να το αναστήσουν.
Ο οικισμός ιδρύθηκε γύρω στα 1385 από Βλάχους Οδίτες, δηλαδή λατινοφωνήσαντες αυτόχθονες Μακεδόνες, που επί 1.400 χρόνια φυλούσαν τη γειτονική Εγνατία Οδό και οι οποίοι κατέφυγαν τότε στα απρόσιτα βουνά ύστερα από σκληρές μάχες με τους Οθωμανούς. Αυτοί ήταν, εκτός από κτηνοτρόφοι, και άξιοι πολεμιστές. Για αυτό πέτυχαν να γίνει το χωριό τους βακούφι. Μέχρι τις αρχές του 17ου αιώνα, ζούσαν κυρίως με ληστρικές επιδρομές στα τσιφλίκια του κάμπου. Το 1650 – 1680, όταν οι Τούρκοι κατέστρεψαν τη Νικολίτσα, ένα βλαχοχώρι στον Γράμμο, πολλοί Νικολιτσιώτες -περίφημοι αργυροχρυσοχόοι- εγκαταστάθηκαν στο Νυμφαίο και μύησαν τους Νιβεστιανούς στην τέχνη τους.
Έτσι, στα τέλη του 17ου αιώνα, το χωριό έγινε το κέντρο αργυροχρυσοχοίας όλων των Βαλκανίων για τους υπόλοιπους τρείς αιώνες. Όλο το χειμώνα κατεργάζονταν τα πολύτιμα μέταλλα και την άνοιξη έφευγαν μπουλούκια για να πουλήσουν την πραμάτεια τους στην Κωνσταντινούπολη και τις πόλεις που βρίσκονταν στα παράλια του Δούναβη, αλλά και ως την Αίγυπτο, καβάλα σε καμήλες, όπως μαρτυρούν οι φωτογραφίες από τη μόνιμη έκθεση στη Νίκειο Σχολή. Γυρνώντας πλούσιοι, στόλιζαν το χωριό τους με εκκλησίες κι αρχοντικά.
Αλλά ότι και αν διαβάσετε, όσες φωτογραφίες και αν δείτε, τα συναισθήματα που θα νιώσετε αν το επισκεφτείτε είναι μοναδικά.
Το Νυμφαίο βρίσκεται σκαρφαλωμένο σε υψόμετρο 1.350μ. στο ανατολικό Βίτσι του Νομού Φλώρινας, σε ένα αλπικό τοπίο που κόβει την ανάσα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος παραδοσιακός οικισμός, καθώς και ιστορικός τόπος.
Το φυσικό κάλος του, τα λιθόστρωτα μονοπάτια και τα πέτρινα αρχοντικά, θα σας ταξιδέψουν σε ένα παραμυθένιο σκηνικό.
Όλες οι εποχές του χρόνου το τιμούν και το ντύνουν με χρώματα κι αρώματα ζηλευτά. Εικόνες μοναδικές, αρχιτεκτονική, παράδοση, ιστορία. Όλες οι διηγήσεις των ερωτευμένων περιηγητών του χωριού είναι αληθινές!
Το Νυμφαίο είναι μια ζωγραφιά, ένας από τους ομορφότερους πίνακες της Ελλάδας! Ένας πίνακας που κάνει την Φλώρινα να αισθάνεται περήφανη για το χωριό της!
Η παλαιότερη ονομασία του χωριού ήταν Νιβεάστα, όνομα βλάχικης προέλευσης, με τρεις ερμηνείες: α) «Νύμφη» λόγω της ομορφιάς του χωριού και της τοποθεσίας του, β) «αθέατη» (ni vista), πιθανώς διότι βρισκόταν σε σημείο όπου δεν γινόταν εύκολα ορατό και γ) «χιονάτη» ή «εκεί όπου μένει το χιόνι» (nives sta). Η ονομασία Νυμφαίο υιοθετήθηκε το 1928.
Αλλά το Νυμφαίο δεν ήταν πάντα έτσι όμορφο. Μέχρι τη δεκαετία το 70 ζούσε την εγκατάλειψη. Ώσπου κάποιοι αποφάσισαν να το αναστήσουν.
Ο οικισμός ιδρύθηκε γύρω στα 1385 από Βλάχους Οδίτες, δηλαδή λατινοφωνήσαντες αυτόχθονες Μακεδόνες, που επί 1.400 χρόνια φυλούσαν τη γειτονική Εγνατία Οδό και οι οποίοι κατέφυγαν τότε στα απρόσιτα βουνά ύστερα από σκληρές μάχες με τους Οθωμανούς. Αυτοί ήταν, εκτός από κτηνοτρόφοι, και άξιοι πολεμιστές. Για αυτό πέτυχαν να γίνει το χωριό τους βακούφι. Μέχρι τις αρχές του 17ου αιώνα, ζούσαν κυρίως με ληστρικές επιδρομές στα τσιφλίκια του κάμπου. Το 1650 – 1680, όταν οι Τούρκοι κατέστρεψαν τη Νικολίτσα, ένα βλαχοχώρι στον Γράμμο, πολλοί Νικολιτσιώτες -περίφημοι αργυροχρυσοχόοι- εγκαταστάθηκαν στο Νυμφαίο και μύησαν τους Νιβεστιανούς στην τέχνη τους.
Έτσι, στα τέλη του 17ου αιώνα, το χωριό έγινε το κέντρο αργυροχρυσοχοίας όλων των Βαλκανίων για τους υπόλοιπους τρείς αιώνες. Όλο το χειμώνα κατεργάζονταν τα πολύτιμα μέταλλα και την άνοιξη έφευγαν μπουλούκια για να πουλήσουν την πραμάτεια τους στην Κωνσταντινούπολη και τις πόλεις που βρίσκονταν στα παράλια του Δούναβη, αλλά και ως την Αίγυπτο, καβάλα σε καμήλες, όπως μαρτυρούν οι φωτογραφίες από τη μόνιμη έκθεση στη Νίκειο Σχολή. Γυρνώντας πλούσιοι, στόλιζαν το χωριό τους με εκκλησίες κι αρχοντικά.
Μέχρι το 1970 ήταν ένα Ελληνικό χωριό φάντασμα. Σήμερα θεωρείται ένα από τα ωραιότερα της Ευρώπης
Reviewed by Unknown
on
01:00
Rating:
Reviewed by Unknown
on
01:00
Rating:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου