Το τζιν τόνικ είναι αλκοολούχο ποτό τύπου κοκτέιλ, το οποίο αποτελείται από τζιν και τόνικ σε αναλογία 1:1 έως 1:3.
Αποτελεί διαχρονικό συνδυασμό και παραμένει ένα από τα πλέον αγαπημένα ποτά εδώ και αιώνες. Αν και είναι δροσερό καλοκαιρινό ποτό, αποτελεί κλασσική επιλογή ακόμα και τον χειμώνα.
Όμως, από πού προέρχεται η έμπνευση για αυτό τον τόσο ισχυρό συνδυασμό που κρατάει εδώ και αιώνες;
Η προέλευσή του τζιν πηγάζει από τον 9ο αιώνα, όταν άραβες αλχημιστές ανακάλυψαν τη μηχανή απόσταξης, που μπορούσε να παρασκευάσει οινοπνευματώδη ποτά που περιείχαν βότανα και μπαχαρικά, τα οποία αρχικά χρησιμοποιήθηκαν αυστηρά σαν φάρμακα.
Όταν η απόσταξη εξαπλώθηκε στην Ευρώπη, ολλανδοί μοναχοί παρασκεύασαν ένα οινοπνευματώδες ποτό, φτιαγμένο από το δέντρο άρκευθος που πίστευαν ότι είχε θεραπευτικές ικανότητες.
Συγκεκριμένα, πιστεύεται ότι η άρκευθος έχει αντισηπτικές, αντιμικροβιακές, αντιφλεγμονώδεις, αντιρρευματικές και στομαχικές ιδιότητες λόγω του πτητικού ελαίου που περιέχουν οι καρποί. Αυτό το έλαιο έχει τερπένια, ζάχαρη, πίσσα, τανίνες και ρητίνη. Επίσης περιέχει το φλαβονοειδές αμεντοφλαβόνη που φέρεται να δρα κατά ιών όπως ο ιός του έρπητα. Η ρητίνη θεωρείται ευεργετική για το δέρμα ως μέσο κατά της ψωρίασης. Χρησιμοποιήθηκε κατά μολύνσεων, κατά της χρόνιας αρθρίτιδας, της κατακράτησης υγρών, μερικών νεφροπαθειών, της καούρας και της δυσπεψίας. Η άρκευθος είναι ένα ισχυρό διουρητικό γι΄ αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά ουρικών μολύνσεων.
Στην αρχαιότητα οι Έλληνες κατανάλωναν τους καρπούς της αρκεύθου γιατί πίστευαν ότι μπορούν να αυξήσουν τη φυσική δύναμη.
Κάπως έτσι γεννήθηκε το τζιν
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, όπου οι Βρετανοί πολεμούσαν στο πλευρό των Ολλανδών το τζιν ήταν ευρέως διαδεδομένο ως το «κουράγιο» των Ολλανδών. Ήταν δηλαδή ένας τρόπος να ηρεμούν οι ολλανδοί στρατιώτες λίγο πριν βγουν στο πεδίο της μάχης και να μην σκέφτονται ότι πάνε και ενδέχεται να μην επιστρέψουν ποτέ.
Το… κουράγιο αυτό στη μορφή του τζιν έγινε πολύ διάσημο και στους βρετανούς στρατιώτες, οι οποίοι το πήραν μαζί πίσω στη πατρίδα τους.
Αν και στην αρχή μόνο οι πλούσιοι είχαν το προνόμιο να καταναλώνουν ποτά, μετά τη διάλυση των μοναστηριών στη Βρετανία το τζιν άρχισε να παρασκευάζεται στα σπίτια και να καταναλώνεται από όλους.
Στη Βρετανία το τζίν, πολύ γρήγορα, μετατράπηκε από ποτό των πλουσίων σε ένα πολύ φθηνό «μέσο» για όσους ζητούσαν διέξοδο από τη μίζερη ζωή τους, μεθώντας.
Τον 17o αιώνα τα οινοπνευματώδη ποτά πλασάρονται στην αγορά με διαφημίσεις, όχι όμως για τις φαρμακευτικές τους ικανότητες, αλλά ως ευχάριστα και υγιεινά ποτά.
Το τζιν έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές στο Λονδίνο ενώ το γεγονός ότι η διαδικασία της απόσταξης ήταν εύκολη, αφού μπορούσε να γίνει ακόμα και σε υπόγεια, διευκόλυνε την εκτεταμένη κυκλοφορία του.
Το 1688 ο βασιλιάς Γουίλιαμ Γ΄ φορολόγησε το τζιν και επιπλέον ενθάρρυνε την παραγωγή του προκειμένου να εισπράξει φόρους και να συγκεντρώσει χρήματα για να πολεμήσει τους Γάλλους.
Η μεγάλη προσφορά οδήγησε σε… τρέλα και αυτή με τη σειρά της σε υπερκατανάλωση που έμεινε ως «gin craze» προκαλώντας, όμως και προβλήματα παραβατικότητας λόγω μέθης.
Πως φτάσαμε από το τζιν, στο… τζιν-τόνικ;
Το τόνικ έχει τις ρίζες του στην Νότιο Αμερική, όπου η σκόνη από φλοιό τοπικού δέντρου χρησιμοποιούνταν για να θεραπεύσει την ελονοσία.
Η σκόνη αυτή, αναμειγνύονταν με νερό και ζάχαρη και το μείγμα αυτό εξαπλώθηκε σε όλη την Βρετανική Αυτοκρατορία.
Η ανάμειξη του με το ανθρακούχο νερό που ανακαλύφθηκε τον 18 αιώνα το μετέτρεψε σε καθημερινό ποτό.
Ωστόσο και πάλι κάτι έλειπε…
Λόγω της ζέστης, οι κάτοικοι των βρετανικών αποικιών στην Ινδία άρχισαν να προσθέτουν στο καθημερινό αφέψημα τους, το τζιν για να δώσει ένταση στη γεύση.
Κάπως έτσι φτάσαμε στη γέννηση του τζιν-τόνικ.
Σήμερα το τζιν-τόνικ έχει φτάσει στο απόγειο της δημοφιλίας του.
Μπορεί να το πιει κανείς σε κάθε γωνιά της γης και με διάφορους συνδυασμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου