Στο δυτικό άκρο της κοντινής ακτογραμμής του Βελγίου, περίπου 20 χιλιόμετρα ανατολικά της Δουνκέρκης της Γαλλίας, υπάρχει ένα μέρος που ονομάζεται Oostduinkerke (δηλαδή East Dunkirk = Ανατολική Δουνκέρκη), όπου μερικοί ψαράδες εξασκούν μια ασυνήθιστη μορφή αλιείας. Αντί να χρησιμοποιούν βάρκες, αυτοί οι ψαράδες βγαίνουν… στη θάλασσα με άλογα.
Οι «αλιείς-ιππείς» κυνηγούν μια ειδική ποικιλία γαρίδων – τις Crangon crangon – κοινώς γνωστές ως γκρι γαρίδες, οι οποίες εντοπίζονται στη Βόρεια Θάλασσα και αποτελούν εξαιρετική λιχουδιά για τους Βέλγους. Πριν από πέντε αιώνες, η αλιεία γαρίδας με τη χρήση αλόγου γινόταν σε όλες τις παράκτιες περιοχές της Βόρειας Θάλασσας από τη Γαλλία στην Ολλανδία ακόμη και στη νότια Αγγλία. Σήμερα, ωστόσο, η δραστηριότητα αυτή περιορίζεται μόνο σε λίγα μίλια από την ακτή της ανατολικής Δουνκέρκης. Κι ενώ κάποτε ήταν μια δουλειά με πλήρες ωράριο σήμερα θεωρείται χόμπι ή τουριστική ατραξιόν.
Η αλιεία γαρίδας γίνεται κατά τη διάρκεια των ζεστών μηνών. Όταν η θάλασσα είναι ήρεμη, αλλά όχι εντελώς, οι ψαράδες βγάζουν τα άλογά τους φορώντας κίτρινα αδιάβροχα και ψηλές μπότες από καουτσούκ και τα οδηγούν παράλληλα με την ακτογραμμή σέρνοντας πίσω τους μεγάλα δίχτυα για να πιάσουν γαρίδες και άλλα μικρά ψάρια. Η ιππασία μέσα στο νερό και ειδικά όταν τραβούν ένα μεγάλο δίχτυ πίσω τους, γίνεται μια επίπονη και κουραστική διαδικασία. Έτσι, οι ψαράδες και τα άλογα επιστρέφουν για λίγο στην ακτή για μια γρήγορη ανάπαυλα, που χρησιμεύει για να αδειάσουν παράλληλα τα δίχτυα, ξεχωρίζοντας τις γαρίδες και πετώντας τα άλλα ανεπιθύμητα ψάρια πίσω στη θάλασσα.
Πριν από 500 χρόνια, αυτός ο τρόπος ψαρέματος ήταν ο μοναδικός για να πιάσει κανείς γαρίδες. Αλλά με την εμπορευματοποίηση και την αυξημένη ζήτηση, οι ψαράδες έπρεπε να φτάσουν στα ανοιχτά της θάλασσας για να αναζητήσουν γαρίδες και όχι να περιμένουν τις γαρίδες να φτάσουν… σε αυτούς κοντά στις ακτές.
Ενώ αυτός ο τρόπος ψαρέματος συνεχιζόταν μέχρι τον 20ο αιώνα, τώρα μόνο δώδεκα οικογένειες στην ανατολική Δουνκέρκη έχουν παραμείνει θεματοφύλακες της αυτόχθονης παράδοσης. Οι περισσότεροι δεν είναι ψαράδες πλήρους απασχόλησης αλλά ασχολούνται με αυτό γιατί είναι το πάθος τους.
Αυτός ο περίεργος τρόπος ψαρέματος, που περιλαμβάνει ιππασία, είναι τόσο σπάνιος, που η UNESCO τον έχει κατατάξει στο κατάλογο της άϋλης πολιτιστικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας.
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου