Ειδικός Συνεργάτης του Geopolitics & Daily News
Η μικρή συνοικία Molenbeek των Βρυξελλών ήταν γνωστή μόνο σε όσους είχαν ταξιδέψει στις Βρυξέλλες και μάλιστα ως μία συνοικία την οποία έπρεπε να αποφύγουν. Αυτό άλλαξε μετά τις επιθέσεις στο «Bataclan» του Παρισιού το 2015 και στο Α/Δ των Βρυξελλών, επομένως και το Molenbeek έγινε γνωστό διεθνώς ως «εστία τρομοκρατών», μιας και σύμφωνα με τις αρχές ο σχεδιασμός των επιθέσεων των τζιχαντιστών έγινε σε εκείνη τη συνοικία και πραγματοποιήθηκαν εν μέρει από άτομα που έζησαν εκεί.
Επ’ ευκαιρίας των τακτικών τρομοκρατικών χτυπημάτων στην Ευρώπη, σε ημερομηνίες μάλιστα που εννοείται ότι αναμένεται κάποια τρομοκρατική επίθεση, εγείρονται τα ερωτήματα για τις δυνατότητες των εξτρεμιστών. Οι επιθέσεις κατά βούληση, τουλάχιστον ως προς τον τόπο και χρόνο, δείχνουν πως οι τρομοκράτες διαθέτουν τον τρόπο να παρακάμπτουν τον αυστηρό αστυνομικό έλεγχο.
Η εξέταση του παραδείγματος του Molenbeek
Η περίπτωση του Molenbeek αποτελεί ένα κλασικό παράδειγμα προς εξέταση όπου φαίνεται πως η αδυναμία του συστήματος δεν εμπεριέχεται στη σύγκριση με τη δύναμη των εξτρεμιστών. Εν ολίγοις, οι τζιχαντιστές δεν είναι πιο δυνατοί από το σύστημα ασφαλείας, ιδιαίτερα χωρών όπως το Ην. Βασίλειο. Το πρόβλημα είναι εγγενές του ίδιου του «πολιτισμού» που η Δύση προωθεί και ο οποίος δεν εμπεριέχει αρχές ελευθερίας και δημοκρατίας, αλλά αντιθέτως ασυδοσίας και λαϊκισμού.
Το Molenbeek είναι η πιο περιβόητη πλέον γειτονιά της Ευρώπης, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι το μοναδικό. Σαν κι αυτή τη συνοικία μπορούμε να δούμε αμέτρητα παραδείγματα στη Γηραιά Ήπειρο και στη χώρα μας. Ο λόγος που δημιουργούνται αυτές οι συνοικίες μπορεί να εντοπιστεί και στο Molenbeek και αφορά το ΤΙ προσφέρουν προς τους τζιχαντιστές.
Η εν λόγω περιοχή είναι μια παλιά γειτονιά εργατών πολύ κοντά στο κέντρο των Βρυξελλών, στην οποία τα ενοίκια είναι χαμηλά και στους δρόμους γύρω από το Δημαρχείο είχε αναπτυχθεί στο παρελθόν μια πολυπολιτισμική κοινωνία, αποτελούμενη από Πορτογάλους, Ισπανούς και Εβραίους. Με την πάροδο των ετών αυτό άλλαξε, καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι βορειοαφρικανικής καταγωγής ήρθαν να εγκατασταθούν στο Molenbeek, ενώ οι παλαιότεροι κάτοικοι μετακόμισαν σε άλλες περιοχές.
Πρόκειται για την κλασική ανάγκη των δυτικών κοινωνιών για φτηνά εργατικά χέρια, η οποία καλύπτεται πίσω από «ανθρωπιστικά ιδεώδη». Η διαφορά εδώ είναι πως το Βέλγιο ως πρώην αποικιοκρατική δύναμη διέθετε δεσμούς που επέτρεπαν την μετοίκηση καταπιεσμένων και φτωχοποιημένων πληθυσμών νωρίτερα από όσο αυτό παρατηρήθηκε σε άλλες χώρες με διαφορετική ταυτότητα, όπως η δική μας. Ωστόσο, μας επιτρέπει να δούμε στο βέλγικο παρελθόν, το δικό μας μέλλον.
Η κερδοσκοπία του real estate χρηματοδοτεί τη μεταναστευτική κρίση
Η ιστορία του real estate και του τρόπου που κινούνται οι επενδύσεις σε αυτόν τον τομέα της οικονομίας δείχνουν πως τα μεγάλα οικονομικά κέντρα, όχι μόνο εκμεταλλεύονται τέτοιους πληθυσμούς για τη μείωση του κόστους εργασίας, αλλά ταυτόχρονα μειώνουν τις τιμές των ακινήτων σε περιοχές-γκέτο που οι ανάγκες ασφαλείας δημιουργούν, προκειμένου αυτοί οι πληθυσμοί να είναι συγκεντρωμένοι. Το Molenbeek δημιουργήθηκε με τον ίδιο τρόπο που δημιουργούνται τα γκέτο σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα, εκεί που ακόμα και μερακαματιάρηδες νοιώθουν απειλή και μειονότητα μέσα στην ίδια τους την πόλη και εκβιάζονται ψυχολογικά να μετακομίσουν σε περιοχές με ακριβότερα ενοίκια. Η πλήρης επιτυχία του real estate…
Η ευρωπαϊκή οικονομική ελίτ και ο φαρισαϊσμός έναντι της τρομοκρατίας
Οι Βορειοαφρικανοί στο Molenbeek συνωστίζονται στα διαμερίσματα της συνοικίας, ζώντας κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο, και αυτό προσέφερε τις ιδανικές συνθήκες στους Ισλαμιστές τρομοκράτες, επειδή μπόρεσαν να παρεισφρήσουν ανενόχλητοι και να ζήσουν εκεί μακριά από τα βλέμματα. Βασικό στοιχείο που πρέπει να προστεθεί στο συλλογισμό μας είναι πως τα σημεία από τα οποία η Ευρώπη επιθυμεί να προσελκύσει φθηνά εργατικά χέρια είναι από την περιφέρεια που την περικλείει και που είναι κατά βάση μουσουλμανικού προσανατολισμού. Ως εκ τούτου, επιτυγχάνεται η θρησκευτική, πολιτισμική και δημογραφική αλλοίωση, απαραίτητη όμως για την ευρωπαϊκή οικονομία.
Ολόκληρη η «συμμορία» του Α. ABAAOUD, «εγκεφάλου» της επίθεσης στο «Bataclan», μεγάλωσε σ’ αυτή τη συνοικία, της οποίας τα χαρακτηριστικά δεν διαφέρουν από οποιοδήποτε γκέτο, για αυτό το λόγο η «Ι5» την επέλεξε για ορμητήριο. Όταν ο Μ. ABRINI, ένας εκ των δραστών των Βρυξελλών, που μεγάλωσε στο Molenbeek, μίλησε στους ανακριτές, δήλωσε: «Όταν πήγα στη Συρία ανακάλυψα ότι ολόκληρο το Molenbeek Βρισκόταν εκεί».
Ο τρόπος δημιουργίας των «Molenbeek»
Ενα ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί δεν αποτελούν όλες οι συνοικίες ορμητήρια των εξτρεμιστών μουσουλμάνων. Από όλες τις συνοικίες των Βρυξελλών, στις οποίες διαβιούν πολλοί κάτοικοι βορειοαφρικανικής καταγωγής, το Molenbeek ήταν αυτό που επελέγη, με αποτέλεσμα πολλές φορές να δημιουργείται η εσφαλμένη εντύπωση, κυρίως σε νεοφιλελεύθερους εγκάθετους, πως η πολυπολιτισμικότητα δεν αποτελεί λόγο ανησυχίας και δεν οφείλει να διαθέτει όρια.
Στην περίπτωση του Βελγίου πολλές παράμετροι συνηγόρησαν στην επιλογή της συγκεκριμένης συνοικίας. Ριζοσπαστικά ρεύματα του Ισλάμ μπόρεσαν ανενόχλητα να εξαπλωθούν στο Βέλγιο όλα αυτά τα χρόνια, κυρίως από τη δεκαετία του ’60 όταν ήρθε στη χώρα εργατικό δυναμικό από το Μαρόκο. Οι Βέλγοι δεν αξιολόγησαν σωστά αυτή τη μορφή του Ισλάμ. O Σαλαφισμός, ο Ουαχαμπισμός, η «ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ» απέκτησαν επιρροή «κάτω από τη μύτη» των Βέλγων πολιτικών, οι οποίοι δεν λάμβαναν υπόψη τις προειδοποιήσεις της Αστυνομίας! Πρόκειται ακριβώς για αυτό που προαναφέρθηκε: ευρωπαϊκός λαϊκισμός!
Επιπλέον, το πελατειακό καθεστώς στο Molenbeek δημιούργησε πρόσφορο έδαφος για τους ριζοσπάστες. Οι πολιτικοί της τοπικής αυτοδιοίκησης διέκριναν στη μαροκινή κοινωνία του Βελγίου μια ανεξάντλητη δεξαμενή ψηφοφόρων. Για την ακρίβεια, εδώ και 20 χρόνια εκλέγεται στο Molenbeek o ίδιος σοσιαλιστής Δήμαρχος. Όλο αυτό το διάστημα έχουν αναπτυχθεί υπόγειες και αδιαφανείς σχέσεις με τη συγκεκριμένη κοινωνία, δείγματα ψηφοθηρίας που παρατηρούνται και στη χώρα μας, μέσω της νομιμοποίησης ανθρώπων που είναι μέτοικοι στη χώρα και όχι πολίτες αυτής.
Η συνεργασία των λαϊκιστών με τους διαφωτιστές τρομοκρατών
Η επιμέλεια των «δύσκολων» νέων ανατέθηκε στους ιμάμηδες και πολλά από τα κονδύλια του κράτους κατέληξαν, εν πολλοίς, στο οργανωμένο έγκλημα και στα ριζοσπαστικοποιημένα θρησκευτικά κέντρα, με αντάλλαγμα τις ψήφους. Από τη στιγμή που εύποροι σεΐχηδες της Σ. Αραβίας και του Κόλπου κατηγορούνται καθημερινά για χρηματοδότηση τζιχαντιστών αποτελεί ουτοπία η άποψη πως τα θρησκευτικά μουσουλμανικά κέντρα στην Ευρώπη δεν επηρεάζονται από σκοτεινά κυκλώματα. Έτσι δημιουργήθηκε ένα δίκτυο «δούναι και λαβείν», του οποίου οι πολιτικοί έχασαν κάποια στιγμή τον έλεγχο, από τη στιγμή που αυτό το δίκτυο ουδέποτε επιθυμούσε ειλικρινή συνεργασία μαζί τους.
Ο ρόλος που έπαιξε η έλλειψη προοπτικής στη νεολαία αποτελεί άλλη μία νεοφιλελεύθερη ψευδαίσθηση. Οι τρομοκράτες που προέρχονται από το Molenbeek δεν υπέφεραν ακριβώς από έλλειψη προοπτικής. κέρδιζαν χρήματα ως μικροεγκληματίες. Στο Molenbeek είχε παρατηρηθεί μετατόπιση της νόρμας. Οι νέοι που κέρδιζαν έως και 2.000 ευρώ τον μήνα από το εμπόριο ναρκωτικών, θεωρούνταν πετυχημένοι και τύγχαναν κοινωνικής αναγνώρισης, κατά τον ίδιο τρόπο που άλλοι εγκληματίες, χωρίς φονταμενταλιστική κατήχηση, απολαμβάνουν την οικονομική ανάδειξή τους. Κανένας δεν επιθυμεί να χάσει την άνεση της ζωής του για να ικανοποιήσει τις διδαχές ενός ιμάμη.
Αυτό που οδήγησε τους νέους στους κόλπους των τρομοκρατών αποδίδεται στην έλλειψη ταυτότητας. Οι νέοι του Molembeek, αλλά και άλλων παρόμοιων περιοχών, ζουν σε έναν κόσμο όπου όλα διαχωρίζονται σε «haram» (αμαρτία) και «halal» (σύμφωνα με την παράδοση), δηλαδή σε επιτρεπτή και ανεπίτρεπτη συμπεριφορά. Η λογική του «άσπρου» και «μαύρου» δηλαδή της δυαδικής θεώρησης της ζωής είναι γνώρισμα της παιδικής ηλικίας, έως τα πρώτα δέκα έτη του ανθρώπου. Ωστόσο, η συμμετοχή αυτών των νέων σε θρησκευτικές κοινωνίες όπου η καθημερινότητα ορίζεται από τον ιμάμη-«πατερούλη», αποτελεί μία εξέλιξη του ιού της αριστερής τρομοκρατίας που αναπτύχθηκε στα μέσα του προηγούμενου αιώνα με γνώμονα τον πολιτικό φανατισμό.
Το πολυπολιτισμικό παραμύθι
Ορισμένες μορφές του Ουαχαμπισμού καλλιεργούν ένα είδος μίσους για τη δυτική κοινωνία, την οποία συκοφαντούν ως «παρακμιακή». Στο Molenbeek μάλιστα τα ριζοσπαστικά ρεύματα ασκούν τόση επιρροή ώστε σε κάποια κρατικά σχολεία οι δάσκαλοι δεν τολμούν πλέον να διδάσκουν για το Ολοκαύτωμα. Εν ολίγοις, το παραμύθι της πολυπολιτισμικότητας ανήκει μόνο στην προπαγάνδα που ασκείται προς τα μέλη των δυτικών κοινωνιών για να αποδεχτούν τους νέους εισαγόμενους πληθυσμούς.
Το Molenbeek, όπως και κάθε άλλο γκέτο, δεν αποτελεί πια πολυπολιτισμική κοινότητα, αλλά μονοπολιτισμική. Η ισορροπία ανάμεσα στις διάφορες κουλτούρες έχει διαταραχτεί, με αποτέλεσμα να μη γίνεται λόγος για ένα ευρωπαϊκό, σύγχρονο Ισλάμ, το οποίο αναπτύσσεται στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες, αλλά για ένα εισαγόμενο Ισλάμ από τη Σαουδική Αραβία και τον Περσικό Κόλπο.
Η αδράνεια των ευρωπαϊκών κοινωνιών
Επιπλέον, τα κενά και η ολιγωρία των βελγικών Αρχών Ασφαλείας, που οφείλονται στην αποδυνάμωση του κράτους, λόγω της «περιφεριοποίησης», που τις προηγούμενες δεκαετίες οδήγησε στον κατακερματισμό των κέντρων λήψεων αποφάσεων, συνέβαλαν στην εκκόλαψη της τρομοκρατίας, μεταξύ άλλων, στο Molenbeek. Άλλωστε και τα κονδύλια για την εσωτερική ασφάλεια, τη δικαιοσύνη, ακόμη και για την άμυνα και -ως εκ τούτου- για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, έχουν συρρικνωθεί, ελέω της οικονομικής κρίσης, φαινόμενο που παρατηρείται χρόνια τώρα και στη χώρα μας με τα εκτρώματα των πολυδύναμων αστυνομικών τμημάτων.
Η οικονομική αδυναμία, οδηγεί σε λογικές ατραπούς διαπραγμάτευσης της ασφάλειας και της κοινωνικής ευημερίας. Η κοινωνία αποδέχεται εκπτώσεις στην ασφάλειά της, προκειμένου να συνεχίσει να ζει την φαινομενική ευμάρειά της οδηγώντας σε ύφεση της «κουλτούρας ασφάλειας», γεγονός που παρατηρήθηκε και στο Βέλγιο. Σχεδόν κανένας Βέλγος δεν πίστευε μέχρι πρότινος ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι στη χώρα του, όπως και πολλοί Έλληνες πλέον πιστεύουν το ίδιο.
Πλέον η βελγική Κυβέρνηση προτίθεται να συνδράμει τις «προβληματικές περιοχές» των Βρυξελλών στον αγώνα κατά του βίαιου εξτρεμισμού. Συγκεκριμένα, το Molenbeek ενισχύεται με 50 επιπλέον αστυνομικούς. Εν ολίγοις, το εγγενές πρόβλημα της ευρωπαϊκής κουλτούρας στρουθοκαμηλισμού συνεχίζει, αφού τέτοια ημίμετρα δεν πρόκειται να εξαλείψουν το πρόβλημα του Σαλαφισμού στην εν λόγω συνοικία.
Τα στυγνά ερωτήματα της πραγματικότητας
Πώς μπορούμε να εντάξουμε στην ευρωπαϊκή κοινωνία τους νέους τρίτης γενιάς, πόσο δε ανθρώπους που εισέρχονται τώρα στην Ευρώπη, οι οποίοι δεν νιώθουν Μαροκινοί, Ιρακινοί, Αλγερινοί, Λίβυοι, Αφγανοί ή ότι άλλη εθνικότητα από την οποία προέρχονται, αλλά ταυτόχρονα ούτε Ευρωπαίοι; Πώς γίνεται να πιστεύομε ότι κάποιοι θα δελεαστούν να αποκτήσουν ευρωπαϊκό χαρακτήρα, όταν ακόμα και οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι αποκηρύσσουν σταδιακά αυτό το χαρακτηριστικό προς χάριν διατήρησης της εθνικής τους ταυτότητας; Πώς γίνεται να πιστεύουμε ότι το επίσημο κράτος που αποκηρύσσει τον εθνικό του χαρακτήρα, προς χάριν της «Ένωσης» μπορεί να δώσει ταυτότητα σε νέα μέλη;
Σε όλα αυτά τα ερωτήματα απλά προσθέστε ότι τα εισαγόμενα μέλη της κοινωνίας μας έχουν απλά μάθει να ζουν με τη θρησκευτική ταυτότητα να προηγείται της εθνικής και ως εκ τούτου έλκονται περισσότερο από το ριζοσπαστικό Ισλάμ. Η Ευρώπη όσο και αν επιθυμεί να σβήσει τη δική της ταυτότητα προκειμένου να μην προκαλεί τα εισαγόμενα φτηνά εργατικά χέρια θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι αυτή η παθητικότητα δεν ισχύει και για τους μετανάστες. Μία συμβίωση απαιτεί την κοινή απόφαση των δύο μερών, μία διάσπαση όμως απαιτεί μόλις την απόφαση του ενός και είναι αρκετή.
Reviewed by olablogs
on
22:08
Rating:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου