Η ιστορία πίσω από τη φωτογραφία της χρονιάς

Μια φωτογραφία... μια λαϊκή εξέγερση. Μια ισχυρή εικόνα τόσο στο περιεχόμενο όσο και στην αισθητική. Τραβηγμένη από τον Ισπανό Samuel Aranda η οποία αναδείχτηκε ως η...
σημαντικότερη δημοσιογραφική φωτογραφία της χρονιάς που πέρασε στο World Press Photo 2011.

Η στάση των δύο ανθρώπων στη φωτογραφία έχει παρομοιαστεί με την "Πιετά" του Μιχαήλ Άγγελου, καθώς αποτυπώνει μια ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή.

Στην ουσία πρόκειται για ένα φωτογραφικό στιγμιότυπο της περιόδου της λαϊκής εξέγερσης κατά του απερχόμενου προέδρου Ali Abdullah Saleh της Υεμένης , όταν διαδηλωτές χρησιμοποίησαν ένα τζαμί σαν υπαίθριο νοσοκομείο για να φροντίσουν τους τραυματίες.

Κατά την άποψη της κριτικής επιτροπής του Wolrd Press Photo, η συγκεκριμένη φωτογραφία αποτυπώνει γενικότερα την Αραβική Άνοιξη.

Σε δημοσίευμα του BBC μιλάνε οι δύο πρωταγωνιστές της φωτογραφίας για την ιστορία πίσω από την εικόνα, η Fatima al-Qaws και ο γιος της Zayed.

Η Fatima al-Qaws, μητέρα του Zayed εξηγεί:

"Την ημέρα εκείνη, στις 15 Οκτωβρίου 2011, υπήρχαν διαδηλώσεις και οι διαδηλωτές δέχτηκαν επίθεση. Ήξερα ότι κάτι είχε συμβεί, διότι υπήρχε διακοπή ρεύματος. Ήμουν συνεχώς ανήσυχη γύρω από αυτό το θέμα επειδή ο γιος μου έβγαινε πάντα στις διαδηλώσεις και μια φορά στο παρελθόν είχε πληγωθεί. Έτσι πήγα στο νοσοκομείο.

Κοίταξα μεταξύ των νεκρών και των τραυματιών. Έκανα πολλές φορές τον γύρο του νοσοκομείου και τελικά τον βρήκα σε μια μικρή αίθουσα, όχι μακριά από το τζαμί.

Ανέπνεε με δυσκολία και ήξερα ότι είχε πάθει ασφυξία από τα δακρυγόνα που ρίχνονταν νωρίτερα. Τον πήρα και τον κράτησα στην αγκαλιά μου. Δεν ήξερα τι είχε συμβεί. Επειδή είχε τραυματιστεί στο παρελθόν ήμουν πολύ ανήσυχη.

Δεν γνώριζα τι συνέβαινε γύρω μου. Η μόνη μου ανησυχία μου ήταν ο γιος μου. Ίσως υπήρχαν άνθρωποι τριγύρω, αλλά η μόνη μου έγνοια ήταν αυτός. Ήμουν πολύ αναστατωμένη, αλλά ταυτόχρονα σκεφτόμουν ότι ο γιος μου είχε γίνει μάρτυρας, όπως όλοι οι άλλοι μάρτυρες της Υεμένης, όλοι οι νέοι άνθρωποι που είχαν πέσει.

Δεν είχα ιδέα για τη φωτογραφία που είχε ληφθεί μέχρι που έλαβα μια κλήση από την αδερφή μου από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, που μου έλεγε ότι ο γιος της, είχε δει την εικόνα και ότι οι φιγούρες έμοιαζαν στον Zayed και σε μένα .

Σε πρώτη φάση δεν το πίστεψα, ειδικά δεδομένου του ότι ήμουν καλυμμένη και έτσι κανείς δεν θα μπορούσε να ξέρει ότι ήμουν εγώ. Αλλά μετά την είδα κι εγώ στο Facebook- μερικοί νεαροί φίλοι που χρησιμοποιούν το Facebook μου έστειλαν τη φωτογραφία στο κινητό μου. Έτσι έμαθα για την φωτογραφία.

Θυμάμαι εκείνη τη στιγμή. Τη στιγμή που τον είχα αγκαλιάσει, γιατί πίστευα ότι πέθαινε. Έκλαιγα, αλλά δεν έκλαιγα γιατί ήμουν λυπημένη. Έκλαιγα γιατί είχα βρει το γιο μου και δεν είχε πεθάνει ακόμα.

Με ρωτούν συχνά "Κλαίγατε κάτω από το πέπλο σας; Κλαίγατε όταν είδατε τον γιο σας;". Η πραγματικότητα ήταν ότι έκλαιγα διότι ήμουν ευτυχής επειδή ήταν ακόμα ζωντανός και μπορούσε να σωθεί.

Χαίρομαι όταν βλέπω αυτή την εικόνα. Με χαροποιεί επίσης το γεγονός ότι μια εικόνα σαν κι αυτή κέρδισε ένα τόσο σημαντικό βραβείο. Με κάνει υπερήφανη. Περήφανη που είμαι γυναίκα και μητέρα. Και υπερήφανη που είμαι από την Υεμένη. Είμαι πολύ περήφανη που αυτή η φωτογραφία κάνει το γύρο του κόσμου και την έχουν δει τόσοι πολλοί άνθρωποι.

Αυτό που με κάνει ακόμη πιο ευτυχισμένη είναι ότι οι άνθρωποι της Δύσης έχουν επιλέξει αυτή την φωτογραφία. Θα ήταν μια πραγματική έκπληξη αν ο φωτογράφος έρθει στην Υεμένη και τον συναντήσω. Θα τον ευχαριστήσω που μας έχει κάνει γνωστούς στον κόσμο, ιδιαίτερα εμάς, τις γυναίκες της Υεμένης".

Ο γιος της, Zayed, προσθέτει "Όταν είδα τη φωτογραφία, η εικόνα με πήγε πίσω σε εκείνη τη μέρα. Με κάνει να νιώθω χαρούμενος, αλλά ταυτόχρονα θυμάμαι τί συνέβη εκείνη την ημέρα. Αυτή η φωτογραφία λέει τα πάντα: η αγάπη της μητέρας, ο τραυματισμένος γιός και τι συνέβη εκείνη την ημέρα στην Υεμένη" και συνεχίζει "Φυσικά και θα ξανακατέβω σε διαδήλωση μια και τίποτα δεν έχει αλλάξει εδώ. Η διαφθορά βρίσκεται ακόμα παντού".

http://www.flashnews.gr

http://pournari.blogspot.com