Φωνές, γέλια και παιδικές φιγούρες στα παράθυρα: Το στοιχειωμένο κόκκινο σχολείο της Αθήνας που κανείς δεν τολμάει να πάει
Σου έχει τύχει ποτέ να...
είσαι μόνος σου το βράδυ, να νομίζεις ότι ακούς βήματα πίσω σου κα,ι τελικά, να γυρνάς και να μην είναι κανείς εκεί;
Κάτι τέτοιο αναρωτιόντουσαν, στα αγγλικά προφανώς, οι Iron Maiden όταν τραγουδούσαν το «Fear of the dark», ένα τραγούδι που γράφτηκε για να περιγράψει τους φόβους που παράγει το ανθρώπινο μυαλό αναφορικά με το σκοτάδι.
Φόβοι παράλογοι, ανορθολογικοί, χωρίς ίχνος δικαιολόγησης για όποιον δεν πιστεύσει στα φαντάσματα- και όμως, φόβοι υπαρκτοί.
Στην Καλλιθέα υπάρχει ένα μεγάλο κτίριο που κάθε κάτοικος της περιοχής φοβάται. Όταν είναι μέρα δεν είναι τόσο τρομακτικό. Όπως όλα αυτά που προκαλούν μεταφυσικούς φόβους στους ανθρώπους, άλλωστε, υπό το φως του ήλιου μοιάζουν να μην είναι τόσο τρομακτικά.
Αλλά το βράδυ είναι μια άλλη υπόθεση. Και στην Καλλιθέα όσοι περνάνε έξω από το εν λόγω κτίριο όταν έχει σκοτεινιάσει φροντίζουν να το κάνουν όσο πιο γρήγορα γίνεται και φυσικά αποφεύγοντας ακόμα και να το κοιτάνε.
Πρόκειται για το κτίριο, που έχει μείνει γνωστό και ως «Κόκκινο Σχολείο», ένα κτίσμα που είναι μέχρι στιγμής διατηρητέο και το οποίο έχει τη δική του, ξεχωριστή ιστορία στη συμβολή των οδών Περικλέους και Μεταμορφώσεως.
Η ιστορία του, ωστόσο, δεν είναι ιδιαίτερα τρομακτική. Δεν υπάρχει κάποιο βίαιο παρελθόν που να το καθορίζει, δεν έχει γίνει κάποιο φονικό ή κάποιος βασανισμός στο εσωτερικό του.
Κάποτε ήταν ένα ίδρυμα που παρείχε διαμονή σε παιδιά με προβλήματα οράσεως από όλη την Ελλάδα, τους έκανε τα βασικά μαθήματα που γίνονται στα σχολεία αλλά και μαθήματα υφαντικής, κεραμικής, πλεκτικής και μουσικής.
Τα μαθήματα στόχευαν στο να αποκτήσουν τα συγκεκριμένα παιδιά τη δυνατότητα επαγγελματικής αποκατάστασης όταν πια θα είχαν αποφοιτήσει από τον Οίκο Τυφλών.
Αυτό το σπουδαίο κοινωνικό έργο είχε αναλάβει να οργανώσει αλλά και να επιβλέψει, για κάτι παραπάνω από 30 χρόνια και συγκεκριμένα από 1909 μέχρι και το 1938, η Ειρήνη Λασκαρίδου και τα αποτελέσματα ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακά.
Κρίσιμοι συμπαραστάτες της σε αυτή την προσπάθεια ήταν πολλοί πλούσιοι άνθρωποι εκείνων των χρόνων με πιο χαρακτηριστική περίπτωση τους αδερφούς Αμπέτ, που ήταν Σύροι με ελληνική υπηκοότητα.
Οι Αμπέτ είχαν αγοράσει το εμβληματικό κτίριο για να στεγαστεί ο οίκος τυφλών. Μετά το πέρας των 30 χρόνων που λειτουργούσε η σχολή, το κτίριο λειτούργησε και σαν σχολείο. Όμως τώρα πια πρόκειται για ένα ετοιμόρροπο κτίσμα. Και όσοι μένουν εκεί τριγύρω μιλούν για διάφορα περίεργα που συμβαίνουν τα βράδια.
Οι θρύλοι που έχουν δημιουργηθεί για το συγκεκριμένο κτίριο είναι πολλοί. Κατά καιρούς έχουν γίνει καταγγελίες τόσο από τους γείτονες όσο και από τον τον περιπτερά της περιοχής που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το πάλαι ποτέ ίδρυμα, πως πολλά βράδια ακούγονται κλάματα αλλά και άλλες φορές γέλια παιδιών.
Κρίσιμη (ανατριχιαστική) σημείωση: το κτίριο είναι άδειο εδώ και πολλά χρόνια…
Οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί των μεταφυσικών θεωριών λένε πως πρόκειται για τις φωνές των παιδιών του ξενώνα του οίκου τυφλών, ενώ άλλες μαρτυρίες μιλάνε για παιδικές μορφές που στέκονται στα παράθυρα κατά τις βραδυνές ώρες και κοιτούν προς το δρόμο.
Φυσικά, παρά τις συγκεκριμένες μαρτυρίες, κανείς δεν γνωρίζει αν όλα αυτά είναι αλήθεια ή ψέμματα. Όμως όπως και να έχει οι αστικοί θρύλοι δεν σβήνουν ποτέ.
Και αν και ελάχιστοι τους πιστεύουν αναφορικά με το «Κόκκινο Σχολείο», κανείς δεν έχει τολμήσει να δοκιμάσει να μπει τη νύχτα μέσα…
Κάτι τέτοιο αναρωτιόντουσαν, στα αγγλικά προφανώς, οι Iron Maiden όταν τραγουδούσαν το «Fear of the dark», ένα τραγούδι που γράφτηκε για να περιγράψει τους φόβους που παράγει το ανθρώπινο μυαλό αναφορικά με το σκοτάδι.
Φόβοι παράλογοι, ανορθολογικοί, χωρίς ίχνος δικαιολόγησης για όποιον δεν πιστεύσει στα φαντάσματα- και όμως, φόβοι υπαρκτοί.
Στην Καλλιθέα υπάρχει ένα μεγάλο κτίριο που κάθε κάτοικος της περιοχής φοβάται. Όταν είναι μέρα δεν είναι τόσο τρομακτικό. Όπως όλα αυτά που προκαλούν μεταφυσικούς φόβους στους ανθρώπους, άλλωστε, υπό το φως του ήλιου μοιάζουν να μην είναι τόσο τρομακτικά.
Αλλά το βράδυ είναι μια άλλη υπόθεση. Και στην Καλλιθέα όσοι περνάνε έξω από το εν λόγω κτίριο όταν έχει σκοτεινιάσει φροντίζουν να το κάνουν όσο πιο γρήγορα γίνεται και φυσικά αποφεύγοντας ακόμα και να το κοιτάνε.
Πρόκειται για το κτίριο, που έχει μείνει γνωστό και ως «Κόκκινο Σχολείο», ένα κτίσμα που είναι μέχρι στιγμής διατηρητέο και το οποίο έχει τη δική του, ξεχωριστή ιστορία στη συμβολή των οδών Περικλέους και Μεταμορφώσεως.
Η ιστορία του, ωστόσο, δεν είναι ιδιαίτερα τρομακτική. Δεν υπάρχει κάποιο βίαιο παρελθόν που να το καθορίζει, δεν έχει γίνει κάποιο φονικό ή κάποιος βασανισμός στο εσωτερικό του.
Κάποτε ήταν ένα ίδρυμα που παρείχε διαμονή σε παιδιά με προβλήματα οράσεως από όλη την Ελλάδα, τους έκανε τα βασικά μαθήματα που γίνονται στα σχολεία αλλά και μαθήματα υφαντικής, κεραμικής, πλεκτικής και μουσικής.
Τα μαθήματα στόχευαν στο να αποκτήσουν τα συγκεκριμένα παιδιά τη δυνατότητα επαγγελματικής αποκατάστασης όταν πια θα είχαν αποφοιτήσει από τον Οίκο Τυφλών.
Αυτό το σπουδαίο κοινωνικό έργο είχε αναλάβει να οργανώσει αλλά και να επιβλέψει, για κάτι παραπάνω από 30 χρόνια και συγκεκριμένα από 1909 μέχρι και το 1938, η Ειρήνη Λασκαρίδου και τα αποτελέσματα ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακά.
Κρίσιμοι συμπαραστάτες της σε αυτή την προσπάθεια ήταν πολλοί πλούσιοι άνθρωποι εκείνων των χρόνων με πιο χαρακτηριστική περίπτωση τους αδερφούς Αμπέτ, που ήταν Σύροι με ελληνική υπηκοότητα.
Οι Αμπέτ είχαν αγοράσει το εμβληματικό κτίριο για να στεγαστεί ο οίκος τυφλών. Μετά το πέρας των 30 χρόνων που λειτουργούσε η σχολή, το κτίριο λειτούργησε και σαν σχολείο. Όμως τώρα πια πρόκειται για ένα ετοιμόρροπο κτίσμα. Και όσοι μένουν εκεί τριγύρω μιλούν για διάφορα περίεργα που συμβαίνουν τα βράδια.
Οι θρύλοι που έχουν δημιουργηθεί για το συγκεκριμένο κτίριο είναι πολλοί. Κατά καιρούς έχουν γίνει καταγγελίες τόσο από τους γείτονες όσο και από τον τον περιπτερά της περιοχής που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το πάλαι ποτέ ίδρυμα, πως πολλά βράδια ακούγονται κλάματα αλλά και άλλες φορές γέλια παιδιών.
Κρίσιμη (ανατριχιαστική) σημείωση: το κτίριο είναι άδειο εδώ και πολλά χρόνια…
Οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί των μεταφυσικών θεωριών λένε πως πρόκειται για τις φωνές των παιδιών του ξενώνα του οίκου τυφλών, ενώ άλλες μαρτυρίες μιλάνε για παιδικές μορφές που στέκονται στα παράθυρα κατά τις βραδυνές ώρες και κοιτούν προς το δρόμο.
Φυσικά, παρά τις συγκεκριμένες μαρτυρίες, κανείς δεν γνωρίζει αν όλα αυτά είναι αλήθεια ή ψέμματα. Όμως όπως και να έχει οι αστικοί θρύλοι δεν σβήνουν ποτέ.
Και αν και ελάχιστοι τους πιστεύουν αναφορικά με το «Κόκκινο Σχολείο», κανείς δεν έχει τολμήσει να δοκιμάσει να μπει τη νύχτα μέσα…
Φωνές, γέλια και παιδικές φιγούρες στα παράθυρα: Το στοιχειωμένο κόκκινο σχολείο της Αθήνας που κανείς δεν τολμάει να πάει
Reviewed by Unknown
on
02:00
Rating:
Reviewed by Unknown
on
02:00
Rating:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου