Οι καταρράκτες Βικτώρια στη νότια Αφρική θεωρούνται συχνά ως οι μεγαλύτεροι καταρράκτες στον κόσμο. Και λέμε «ως οι μεγαλύτεροι καταρράκτες» γιατί δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη μέθοδος μέτρησης του μεγέθους ή του όγκου ενός καταρράκτη.
Ένας ψηλός καταρράκτης μπορεί να μην έχει αρκετό πλάτος, ενώ ένας πολύ μεγάλος μπορεί να μην έχει μεγάλο ύψος και άρα το νερό να πέφτει με χαμηλή ένταση. Αν εξετάσουμε τον όγκο ή το ρυθμό ροής ενός καταρράκτη, τότε οι μεγαλύτεροι είναι οι καταρράκτες Μπογιόμα, στον Κονγκό, των οποίων αγνοούμε ακόμα και την ύπαρξη.
Οι «πραγματικοί» καταρράκτες είναι εκείνοι που σχηματίζονται όταν ένας ποταμός πέφτει πάνω από ένα φαράγγι και έχει μεγάλη ροή. Ο μεγαλύτερος του είδους είναι ο καταρράκτης του Νιαγάρα στα σύνορα μεταξύ των ΗΠΑ και του Καναδά, ακολουθούμενος από τους καταρράκτες του Ιγκουαζολυ στα σύνορα μεταξύ Αργεντινής και Βραζιλίας. Οι καταρράκτες της Βικτώρια βρίσκονται ανάμεσα στη Ζιμπάμπουε και τη Ζάμπια και έρχονται στην τρίτη σε ρυθμό ροής.
Οι γεωγράφοι αποφάσισαν ωστόσο, ότι οι καταρράκτες της Βικτώρια θα έπρεπε να θεωρούνται οι μεγαλύτεροι καταρράκτες, με βάση το συνολικό πλάτος τους, που φτάνει τα 1.708 μέτρα και το ύψος τους που φτάνει τα 108 μέτρα. Αλλά αυτά τα νούμερα αφορούν την ξηρά, δηλαδή μόνο το κομμάτι που είναι ορατό σε εμάς.
Στον ωκεανό, όλα είναι μεγαλύτερα, από τα φαράγγια που είναι βαθύτερα, τα ζώα που είναι μεγαλύτερα, αλλά προφανώς και τους καταρράκτες που είναι επίσης πολύ πιο ισχυροί. Αυτοί οι υποβρύχιοι καταρράκτες πέφτουν σιωπηλά πάνω από τεράστια φαράγγια, που βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια των ωκεανών.
Οι επιστήμονες έχουν διαπιστώσει ότι οι μεγαλύτεροι υποβρύχιοι καταρράκτες βρίσκονται ανάμεσα στην Ισλανδία και στη Γροιλανδία. Οι υποβρύχιοι καταρράκτες στο σημείο αυτό σχηματίζονται όταν το ψυχρότερο, πυκνότερο νερό από τις σκανδιναβικές θάλασσες συναντά το θερμότερο, ελαφρύτερο, που προέρχεται από τα νερά της θάλασσας της Ισλανδίας. Το κρύο νερό είναι βαρύτερο και επομένως ρέει κάτω από το ζεστό νερό δημιουργώντας μια ροή που υπολογίζεται στα 5 εκατομμύρια κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο. Για να καταλάβετε το μέγεθος του υποβρύχιου καταρράκτη, ο ρυθμός ροής του Νιαγάρα είναι μόλις 2.407 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο.
Οι ωκεανογράφοι γνώριζαν τους υποθαλάσσιους καταρράκτες ήδη από τη δεκαετία του 1870, αλλά το μεγάλο βάθος απέτρεπε τη μελέτη τους. Αντίστοιχου μεγέθους είναι και ο καταρράκτης Κέρα στον Βόρειο Ατλαντικό μεταξύ της Νότιας Αμερικής και της Αφρικής με ρυθμό ροής μεταξύ 1 και 2 εκατομμυρίων κυβικών μέτρων ανά δευτερόλεπτο.
Η διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ λεκανών νερού, ωστόσο, δεν είναι η μοναδική κινητήρια δύναμη αυτών των τεράστιων υποβρύχιων ροών. Για παράδειγμα, ο καταρράκτης στο Στενό του Γιβραλτάρ «κινείται» από τις διαφορές στην αλατότητα. Το νερό της Μεσογείου περιέχει λιγότερο αλάτι λόγω της εξάτμισης και επομένως είναι πολύ πυκνότερο από το πιο βαθύ νερό του Ατλαντικού.
Οι καταρράκτες που δημιουργούνται υποβρύχια διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη διατήρηση της αλατότητας του νερού και της θαλάσσιας βιολογίας.
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου