Τον Φεβρουάριο του 1969, το θέμα περί της υπάρξεως ή μη του “Χιονανθρώπου των Ιμαλαΐων” είχε επανέλθει στο προσκήνιο με αφορμή ένα δημοσίευμα εφημερίδας του Χονγκ Κονγκ, σύμφωνα με το οποίο είχε θεαθεί από έναν χωρικό στο Θιβέτ.
Η εφημερίδα προσέθετε ότι το μυστηριώδες πλάσμα, το οποίο χαρακτηριζόταν ως ένας υπεράνθρωπος που είχε δέρμα χρώματος κόκκινου και καφέ, καταδιώχθηκε από άνδρες του κινεζικού στρατού.
Η τελευταία αναφορά που είχε γίνει μέχρι τότε για το πλάσμα ήταν το 1960 από έναν εξερευνητή που ανέφερε ότι είχε δει “ένα μεγάλο τριχωτό ζώο, το οποίο πηδούσε στους βράχους. Είχε στρογγυλό κεφάλι και καλυπτόταν από μια μαύρη γούνα, ενώ το ύψος του ήταν περίπου ενάμισι μέτρο. Το πρόσωπό του είχε χρώμα ανοιχτότερο και τα αυτιά του έμοιαζαν κολλημένα στο κεφάλι του. Τα αποτυπώματα των ποδιών του ήταν κατά το ήμισυ ανθρώπινα και κατά το άλλο ήμισυ ζώου”.
Την ίδια χρονιά, ίχνη του “Χιονανθρώπου” παρατήρησαν και τα μέλη της βρετανικής εξερευνητικής αποστολής υπό την ηγεσία του Edmund Hillary. Κανείς τους, όμως, δεν είδε το πλάσμα.
Το 1958, αναφορές για την εμφάνιση του πλάσματος είχαν γίνει από τον Καθηγητή του Πανεπιστημίου του Λένινγκραντ, Δρ. Alexander Pronin, καθώς επίσης και από μια αμερικανική εξερευνητική αποστολή υπό την ηγεσία του Norman Dyhrenfurth.
Το θέμα του “Χιονανθρώπου” έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του στο προσκήνιο της δημοσιότητας το 1889 από τον Laurence Waddell.
Αλλά για τους κατοίκους των Ιμαλαΐων το “Γέτι” ήταν πάντοτε ένα ζωντανό πλάσμα που τριγύριζε στις βουνοκορφές. Πολλοί βοσκοί είχαν ισχυριστεί ότι το είχαν δει. Υπάρχουν, μάλιστα, σε μοναστήρια τοιχογραφίες και χειρόγραφα στα οποία απεικονίζεται το πλάσμα αυτό, ενώ οι αφηγήσεις περί αυτού φαίνονταν αρκετά αυθεντικές.
Κατά τους ντόπιους υπερήλικες των περιοχών του Θιβέτ, υπάρχουν τρία είδη Χιονάνθρωπων. Το ένα αφορά τον πιο μικρό Χιονάνθρωπο, το δεύτερο τον μεγαλύτερο που απάγει ανθρώπους και ζώα και το τρίτο, που είναι το πιο επικίνδυνο και περισσότερο απαίσιο και μοιάζει με τεράστιο ουρακοτάγκο. Το τελευταίο λέγεται ότι κατοικεί σε χιονισμένες βουνοκορφές, σε ύψος από 4500-7500 μέτρα. Όλοι, πάντως, συμφωνούν ότι το τέρας αυτό είναι ισχυρότατο από σωματικής απόψεως και αποπνέει δυσοσμία, ενώ η φωνή του ακούγεται σαν σφύριγμα.
Ο Κυβερνήτης του Σικκίμ, ενός κρατιδίου της Ινδίας, στα ανατολικά Ιμαλάια, Tashi Namgyal, όχι μόνο πίστευε στην ύπαρξη του “Γέτι” αλλά ισχυριζόταν ότι το είχε δει. Σε μια συνομιλία του με έναν Άγγλο δημοσιογράφο, του είπε ότι το “Γέτι” τον επισκεπτόταν συχνά. Το χρώμα του πλάσματος εξαρτιόταν από την ψυχική διάθεσή του. Το πρόσωπό του γινόταν κόκκινο όταν θύμωνε. Ήταν ένα πανύψηλο πλάσμα με υπερφυσική δύναμη.
Η χήρα του Sonam Gyatso, του Ινδού ορειβάτη που είχε ανέβει στην κορυφή του Έβερεστ το 1965 και ο οποίος είχε τιμηθεί από την κυβέρνηση της χώρας του, ισχυριζόταν ότι είχε δει τον “Χιονάνθρωπο” όταν ήταν πολύ μικρή. Ο “Χιονάνθρωπος” συνήθιζε να πηγαίνει συχνά στο χωριό της. Θυμόταν το παράδοξο σφύριγμα που έβγαζε από το ρύγχος του.
Μερικοί Ευρωπαίοι πίστευαν επίσης ότι υπήρχαν πολλά τέτοια πλάσματα και ο αρχηγός της αποστολής του Έβερεστ το 1953, Σερ John Hunt, περιλαμβανόταν σ’ αυτούς που πίστευαν στην ύπαρξή του.
Σ’ένα μοναστήρι του Νεπάλ, βρίσκεται ένα κεφάλι που λέγεται ότι ανήκει σ’ένα “Γέτι” που χρονολογείται σε άνω των 200 χρόνων. Στο μοναστήρι αυτό κυκλοφορούσε ένας θρύλος που έλεγε ότι υπήρχαν πολλά κοπάδια από τα πλάσματα αυτά, που συνήθιζαν να αρπάζουν ανθρώπους και ζώα.
Τα πλάσματα αυτά μιμούνταν τη δραστηριότητα των ανθρώπων και οι χωρικοί, για να απαλλαγούν από αυτά, προσποιούνταν ότι ξιφομαχούσαν μεταξύ τους και κατόπιν άφηναν τα ξίφη τους στο ύπαιθρο. Τα “Γέτι” τότε, κατά τη διάρκεια της νύχτας, έρχονταν και άρπαζαν τα ξίφη και ξιφομαχούσαν μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να αλληλοσκοτώνονται.
Κατά τον θρύλο, ένα “Γέτι” επέζησε και εξακολουθεί να ζει. Ίσως κάποτε κάποιος να καταφέρει να το συλλάβει και να πάρει την αμοιβή των 10.0000 στερλινών που προσέφερε ο ιδιοκτήτης ενός βρετανικού τσίρκου.
Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ”, στις 06/02/1969…
Ο Χιονάνθρωπος των Ιμαλαΐων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου