ΚΙ ΟΜΩΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ! Ανατριχιαστικό ρεπορταζ του BBC στα άδυτα της κοινότητας που ζει πίνοντας ανθρώπινο αίμα

Στις περισσότερες μεγαλουπόλεις του κόσμου, κοινότητες απλών, καθημερινών ανθρώπων –νοσοκόμες, σερβιτόροι, γραμματείς- πίνουν ανθρώπινο αίμα σε καθημερινή βάση. Το ερώτημα είναι γιατί, γράφει ο Ντέιβιντ Ρόμπσον στο BBC. Πρόκειται για αίρεση, για φετίχ ή για ιατρικό πρόβλημα;
Στη γαλλική συνοικία της Νέας Ορλεάνης, ο Τζον Έντγκαρ Μπράουνινγκ ετοιμάζεται να συμμετάσχει σε ένα «τάισμα». Ξεκινά όπως μια ιατρική διαδικασία. Ο συνεργάτης καθαρίζει ένα σημείο στο επάνω μέρος της πλάτης με οινόπνευμα. Στη συνέχεια τον τρυπά με νυστέρι μιας χρήσης, και συμπιέζει έως ότου αρχίσει η ροή του αίματος. Βάζει τα χείλη του στην πληγή, και ο συνεργάτης του Μπράουνινγκ αρχίζει τώρα να πίνει το σκούρο υγρό. «Ήπιε μερικές φορές, στη συνέχεια καθάρισε την περιοχή και την κάλυψε», λέει σήμερα ο Μπράουνινγκ.

Όμως, τον αίμα του δεν ήταν του γούστου του. «Είπε ότι το αίμα μου δεν είναι τόσο μεταλλικό όσο θα έπρεπε – απογοητεύτηκε λίγο». Προφανώς, η διατροφή, η υγρασία και η ομάδα αίματος μπορεί να διαφοροποιήσουν τη γεύση. Έπειτα, το ζευγάρι πήγε σε ένα φιλανθρωπικό γεύμα για βοήθεια στους αστέγους.
Ο Μπράουνινγκ φοβάται στις βελόνες, αλλά δέχθηκε να πάρει μέρος στο πείραμα λόγω της τελευταίας του εθνογραφικής έρευνας για την κοινότητα «αληθινών βαμπίρ» για το Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνα.
Πριν τους συναντήσει, θεωρούσε ότι επρόκειτο για περίεργους ανθρώπους, που είχαν μπερδέψει τη φαντασία με την πραγματικότητα.
Ωστόσο, όταν προσφέρθηκε για δότης, άλλαξε άποψη. Πολλά από τα πραγματικά βαμπίρ δεν πίστευαν στο εξωπραγματικό και απλώς γνώριζαν σε γενικές γραμμές την ιστορία του Δράκουλα. Ούτε φαίνονταν να αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα. Ισχυρίζονταν, ωστόσο, ότι υπέφεραν από κάποια σπάνια ασθένεια –κούραση, πονοκέφαλοι και ανυπόφορος πόνος στομάχου- που πιστεύουν ότι μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με την πόση αίματος από άλλο ανθρώπινο ον.
«Υπάρχουν χιλιάδες που το κανουν αυτό μόνο στις ΗΠΑ, και δεν νομίζω ότι είναι σύμπτωση, ούτε αποκύημα φαντασίας», λέει ο Μπράουνινγκ. Τα συμπτώματα και η συμπεριφορά τους αποτελούν πραγματικό μυστήριο.
Για πολλούς, ο πραγματικός βαμπιρισμός είναι ταμπού. Τις τελευταίες δεκαετίες έχει συνδεθεί με ειδεχθή εγκλήματα, όπως η περίφημη υπόθεση Ροντ Φέρελ στις ΗΠΑ. Ο κοινωνιολόγος στο Πανεπιστήμιο του Άινταχο Ντι Τζέι Γουίλιαμς είπε ότι, λόγω των προκαταλήψεων, η κοινότητα έχει γίνει κλειστή. Και, ως αποτέλεσμα του στίγματος, τα βαμπίρ με τα οποία επικοινώνησε το ρεπόρτερ του BBC του ζήτησαν να χρησιμοποιήσει ψευδώνυμα.
Σε παλαιότερες εποχές, κατά καιρούς το ανθρώπινο αίμα θεωρούνταν ότι θεραπεύει ασθένειες, όπως την επιληψία.
Αυτά σιγά σιγά εξασθένισαν με τον Διαφωτισμό. Αλλά, όπως φαίνεται, η πρακτική επιβιώνει για μερικές μικρές ομάδες ανθρώπων.
Οι κοινότητες αυτές κρύβονται και ήταν δύσκολο για τον ερευνητή να τις ανακαλύψει. Ξεκίνησε από τη Νέα Ορλεάνη και τα μπαρ της, που είναι γνωστή για τις διάφορες «σκοτεινές» κουλτούρες της, όπως τη μαύρη μαγεία.
Τελικά, σε ένα μαγαζί που πουλούσε ρούχα για γκοθάδες, ο ιδιοκτήτης του έδειξε μια γυναίκα με δυο παιδιά. Όταν της είπε την ιστορία, εκείνη τον ενημέρωσε ότι «μπορεί να γνωρίζει μερικά βαμπίρ», ενώ «όταν χαμογέλασε, είδα δύο κυνόδοντες να ξεχωρίζουν από τα χείλη της». Στο τέλος, απέκτησε καλές σχέσεις με αρκετούς βρικόλακες, από τους οποίους πήρε πολλές συνεντεύξεις.
Ο βαμπιρισμός έχει πολλές πτυχές. Τα μέλη της κοινότητας ήταν σερβιτόροι, γραμματείς, νοσοκόμες, κάποιοι πήγαιναν και στην εκκλησία, άλλοι ήταν άθεοι, ενώ πολύ συχνά αποδεικνύονταν αλτρουιστές. Κανονικοί άνθρωποι, με άλλα λόγια. Που δεν ασχολούνταν με γκοθ ή ανάλογα έργα στο σινεμά ή τη λογοτεχνία.
Επειδή, όμως, μπορεί να γίνει φετίχ το να πίνει κανείς αίμα, πολλά βαμπίρ πολλές φορές είχαν σεξουαλικές σχέσεις με τους δότες τους.


Και, ενώ κάποιοι από αυτούς πιστεύουν ότι τους δίνει σωματική δύναμη, άλλοι το κάνουν για ψυχολογικούς λόγους.
Ένα από τα βαμπίρ, ανακάλυψε μόλις στα 13 ή 14 του χρόνια, ότι το να πίνει αίμα του έδινε ενέργεια. Ενώ μία άλλη θεραπευόταν από τον στομαχόπονο με μερικά σφηνάκια αίματος, μετά τα οποία «το πεπτικό μας σύστημα λειτουργεί θαυμάσια»!
Περιττό να επισημανθεί ότι οι δότες δεν βρίσκονται εύκολα. Πώς μπορείς να ζητήσεις από κάποιον να σε αφήσει να πιεις το αίμα του; Η «Κινέζια» τρέφεται από τον σύζυγό της κάθε δύο εβδομάδες. Σε άλλες περιπτώσεις, μπορεί να υπάρχει και πληρωμή. Όποια όμως και αν είναι η μορφή σχέσης, είναι συναινετική.
Οι δότες και τα βαμπίρ κάνουν πρώτα τα απαραίτητα τεστ για αφροδισιακά νοσήματα ή άλλες μεταδοτικές ασθένειες. Η διαδικασία θυμίζει ιατρικό συμβάν, με το βαμπίρ να έχει καθαρίσει τα χείλη του και να έχει πλύνει τα δόντια του προηγουμένως!
Πολλές ακόμα προφυλάξεις λαμβάνονται πριν το τάισμα για την υγεία και την ασφάλεια.
Κανένα βαμπίρ από αυτά με τα οποία μίλησε ο Μπράουνινγκ δεν είχε παρενέργειες μετά την πόση αίματος. Και οι περισσότεροι δήλωσαν θα παρατούσαν αυτό το «χόμπι» αν οι γιατροί έβρισκαν κάποιον άλλο τρόπο να τους ανακουφίζουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείουν την πιθανότητα τα συμπτώματά τους να είναι ψυχοσωματικά. Αρκετοί προσπάθησαν να το εγκαταλείψουν, αλλά δεν το πέτυχαν.
Όπως και να έχει, ο Μπράουνινγκ δηλώνει ότι πρέπει να τους σεβόμαστε. Η ταυτότητα του βαμπίρ είναι, τελικά, όπως θεωρεί, ένας τρόπος για κάποιους να αντιμετωπίζουν μυστηριώδη και εξουθενωτικά συναισθήματα. «Αυτό που τους συμβαίνει είναι αληθινό. Δεν το καταλαβαίνουμε ούτε εμείς ούτε εκείνοι – αλλά κάνουν ό,τι μπορούν για να το αντιμετωπίσουν».
ΠΗΓΗ